کتاب چگونه برند خود را اجرا کنید (جلد دوم)

کتاب چگونه برند خود را اجرا کنید (جلد دوم) نوشتهٔ کارن تیبرلیلند و ترجمهٔ کامیاب قانعیان است. انتشارات اردوی سوره این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب چگونه برند خود را اجرا کنید (جلد دوم)

کتاب چگونه برند خود را اجرا کنید (جلد دوم) به بحث برندسازی شخصی و تجاری و ارتباط آن‌ها با هم پرداخته و تاکتیک‌هایی برای پیاده‌سازی آن‌ها پیشنهاد داده است. این کتاب که جلد دوم مجموعهٔ «راهنمای طراحی، ساخت و بروزرسانی برندها» است، اشتباهات رایج درمورد پرسنال برندینگ را مرور و اصلاح و نکاتی کاربردی را برای خلق یک برند معتبر ارائه کرده است. گفته شده ایدهٔ «برندسازی شخصی» این بوده است که اگر فرد بتواند خود و توانایی‌هایش را به‌خوبی مطرح کند، می‌تواند حرفه و سازمانش را هم متحول کند. این شیوه بسیار سریع موردتوجه قرار گرفت و از چهره‌های رسانه‌ای و هنری تا سیاسی و مدیریتی از آن بهره بردند، اما شبکه‌های اجتماعی و اینترنت مناسبات سنتی و کلاسیک برندینگ را تغییر داده‌اند. اکنون ابزارها گسترده‌تر و رویکردها پیچیده‌تر شده‌اند. کارن تیبرلیلند در جلد اول مجموعهٔ حاضر، ایده‌هایی برای برندسازی در دوران مدرن مطرح کرده است و در کتاب «کتاب چگونه برند خود را اجرا کنید (جلد دوم)»، بحث برندینگ را تکمیل کرده و کوشیده شیوه‌های پیاده‌کردن آن را توضیح دهد. این نویسنده از متخصصان حوزهٔ برندسازی و بازاریابی به شمار می‌آید.

خواندن کتاب چگونه برند خود را اجرا کنید (جلد دوم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران حوزهٔ برندسازی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب چگونه برند خود را اجرا کنید (جلد دوم)

«دوست من دیویت جونز، عکاس سابق نشنال جئوگرافیک و سخنران بین‌المللی به من گفت: «باید به هاوایی بیایید و در کارگاه عکاسی یک‌هفته‌ای که در ماه آوریل تدریس می‌کنم شرکت کنید.»

گفتم: «من عکاسی را دوست ندارم و علاوه بر این، در عکاسی افتضاح هستم.»

او گفت: «کارن، تو همیشه هنرمند بودی. فقط نمی‌دانی که چگونه از رسانه استفاده کنی.»

پرسیدم: «شرکت‌کننده‌ها حرفه‌ای و پیشرفته هستند یا مانند من مبتدی هستند؟ من حتی بلد نیستم با دوربین کار کنم. شوخی نمی‌کنم.»

دیویت گفت: «ترکیبی از عکاسان مبتدی و باتجربه‌تر وجود خواهد داشت، اما نگران نباش من حواسم به تو هست و تو خیلی زود همه چیز را یاد می‌گیری.»

من به دیویت اعتماد داشتم. هاوایی را دوست داشتم و از کودکی نقاش و چاپگر بودم. پس پیش خودم فکر کردم چراکه نه؟ شب اول کارگاه بود. ده نفر از ما در استراحتگاه هوی هوولانا در مولوکای، یک جزیره روستایی بدون استارباکس و بدون یک چراغ راهنمایی، در لانای نشسته‌ بودیم. با نگاهی به بالای درختان پاپایا، با چشم‌انداز منظره نمادین ۱۸۰ درجه اقیانوس، جلسه آشنایی با مقدمه‌ای درباره تجربه عکاسی قابل توجه هر کسی آغاز شد؛ یعنی تجربه همه افراد به‌جز من. در عرض چند دقیقه، عکاسان همکار من وارد بحثی طولانی در مورد اف استاپ شدند که چیزی شبیه به این بود: «اگر بخواهید یک عکس به اندازه کافی عریض باشد که کل صحنه را در بر بگیرد، اما همچنان زاویه دید محدودی داشته باشید، چه؟ آیا دوربین ۲۴ میلی‌متری f/۲ برای این عکس مناسب است؟»»