نظرات کاربران درباره کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان

کتاب درمورد جزیره ای در استرالیا و اقیانوس و پناهنده شدن نویسنده و اتفاقاتی که در طول این مدت برای خودش و اطرافیانش رقم میخوره _جزئیات خوب اشاره شده و جذابه _و باعث میشه صحنه ها خوب به تصویر کشیده بشن _چون واقعی و تجربه شده بود بیشتر جذبم کرد _حجمش خیلی زیاد بود دو سه فصل وسطا جهش زدم _به پایانش رسیدم _اخرش حس پوچی دارم _سیاهی و ظلمت رو میشه حس کرد..

S99VJ2EFRM6U1 ۵۰ درصد تخفیف کتاب

این کتاب به شدت خسته کننده است

این چرا از کتابخونه بی نهایت برداشته شد من نصفه خونده بودمش اومدم ادامه بدم دیدم نمیشه. :( هیچوقت نفهمیدم اگه عضو کتابخونه میشیم چرا به همه کتابها دسترسی نداریم پس. من هیچوقت دیگه پول بینهایت نمیدم. ممکنه وسط خوندن برش دارین

خاطره نویسی یک کلاهبردار نژادپرست

این کتاب بجای اینکه یک سفرنامه باشد بیشتر فلسفه بافی و توصیف ادبی وکیفی مناظر و حالات است.بطوریکه چند سطر در مورد سفر است و چند صفحه توصیف آن چند خط .

خیلی تلخ بود .افسردگی گرفتم

تجربه خواندن این کتاب برام خیلی لذت بخش بود...

خروج غیرقانونی و پناهندگی و در پی اون، زندانی شدن و حبس در یک جزیره دور افتاده که برای هموطنمون اتفاق افتاده، موضوع اصلی کتابه که برای کسانی که زیاد اهل مطالعه اند توصیه میشه..یا برای کسانی که دنبال مهاجرتن یا شاید کسانی که خوندن زندگی‌نامه دوست دارند...ولی به کسی که به عنوان مبتدی میخواد کتاب خوندن رو شروع کنه، اصلاا به شخصه توضیحات و استعاره های اضافه خسته‌ام میکرد. اصل داستان برام جالب بود، ولی وسط یک داستان واقعی وجود اینهمه استعاره و تشبیه به نظرم معنی نداره...

اگر به شندیدن سرگذشت ها و تلخی ها و سختی های سفر علاقه دارید بخونیدش خیلی جاها باهاش همزاد پنداری میکنید

تلخ اما دوست داشتنی.ارزش مطالعه رو داره.توصیف فضاها و شخصیت‌ها عالی بود.

اوایل کتاب که فقط اشک ریختم به نظرم برای شستشوی روان گزینه خوبیه فضای دارکی داره و موقعی که از نظر روحی خوب هستین این کتابو بخونید. این بخش از کتابو خیلی دوست داشتم: "شجاعت پیوند عمیقی با حماقت دارد جنگ با موج ها و ادامه سفر بدون داشتن نشانه هایی از حماقت ممکن نبود، چندبار فرصت پیش آمده بود که تسلیم و منصرف شوم اما هربار به کمک رگه های حماقت درونم به پیش میرفتم درک خطر خودش عامل بزرگی است برای خطر نکردن و من مجبور بودم به حماقتم میدان بدهم تا به خطر فکر نکنم این را هم میدانم شجاعت پیوند عمیقی با ناامیدی دارد."

کتاب از نوع زندگینامه ست و داستانش در مورد مهاجرت غیرقانونی و سختی هایی که در این راه متحمل میشن و همچنین قوانین غیر بشری دولت استرالیا در رابطه با پناهجویانه , از نظر روانی و جذابیت , کتاب فوقالعاده ایه و نویسنده خیلی دقیق و زیبا تونسته حس و حال خودش رو در جریان داستان به خواننده منتقل بکنه و این توانایی رو در خواننده به وجود میاره که با شخصیت های داستان نهایت همزادپنداری رو داشته باشی , ولی خب داستان بسیار تلخی داره که تا مدت ها میتونه توی ذهنتون باقی بمونه , اگر تو شرایط روحی خوبی نیستید به هیچ عنوان توصیه نمیکنم که بخونیدش.

ما ها همگی اکثر مواقع با افرادی برخورد داشتیم که وقتی موضوع یا چیزی توضیح میدن، اونقدر خوب از پس کار برمیان که ما خودمون شیفته و دلبسته اون موضوع میشیم. برای مثال شما شاید فوتبالی نباشید ولی وقتی گزارشگری «عادل فردوسی پور» رو گوش بدید، شما هم دچار هیجان بازی میشید (حتی اگر از رادیو گوش بدید) یا شاید شما اهل نقاشی نباشید ولی وقتی توضیحات تکنیکی و مجذوب کننده ی «باب راس» رو گوش بدید، ناخودآگاه میبینید که به سمت دفتر نقاشی و قلم میرید که نقاشی ای حتی شده ناشیانه بکشید. درباره ی «مرگ و تقلا از فرار کردن از اون» چی ؟ فردی رو میشناسید که براتون توضیحاتی بده ؟ اگر از من بپرسید میگم «بعله میشناسم. بهزاد بوچانی ! » بهزاد بوچانی در این کتاب جوری از مرگ و تقلا و دست و پا زدن و فرار از دست های دراز اون براتون میگه که شما یه وقت به خودتان میایید و میبینید که دارید با شخصیت اصلی داستان برای زنده موندن تلاش میکنید. شاهکار های کمی در ادبیات وجود داره که تونسته لااقل برای من اینجور حس ها رو برانگیزه. برای مثال ژوزه ساراماگو جوری در کتاب «کوری» داستان رو با جزئیات میگه شما یه لحظه فکر میکنید که نکنه من خودمم کورم ! این کتاب به زبان شخص اول نوشته شده و همانطور که میدونید در این سبک روایی نویسنده کار سختی داره چون باید بیشترین تلاش رو برای چینش و روایت داستان بکنه تا داستان از جذابیت نیفته. از حق و انصاف نگذریم بهزاد بوچانی خوب از پس این کار براومده چون ریتم و ضرب آهنگ داستان جوری تند و رگباری و با جذابیت هست که شما غرق در داستان میشید. مثل یک بوکسوری که گوشه رینگ‌ گیر افتاده و داره مشت ها و پانچ های رقیبش رو تحمل میکنه. نکته ی دیگری که در این کتاب منو به حیرت واداشت این بود که نویسنده برخی از جزئیات رو‌ جوری براتون تصویرسازی میکنه که شاید شما در مرحله ی اول بگید که « این اصلاً لازم نبود اینجا گفته بشه » ولی وقتی جلوتر میرید میبینید که نویسنده این جزئیات رو مانند یک رهبر ارکستر که میدونه کِی و کدوم ساز زِهی یا بادی رو وارد هارمونی و ملودی بکنه، رو به داستان اضافه میکنه. خلاصه ی کلامم اینه که این کتاب جوری نوشته و پرداخته شده که مخاطب رو با داستان همراه میکنه و جوری بهتون یک نوع حس بقا و تلاش برای زنده بودن و تسلیم نشدن میده که حتی اگر شما روی مبل راحتی در لَش ترین حالت ممکن هم نشسته باشید نیز با موج داستان همراه خواهید بود. میدونم زیاد وراجی کردم ولی این داشت یادم میرفت که بگم، این کتاب بهتون این حس افتخار رو میده که بدونید ادبیات معاصر کشورمون چه پتانسیل هایی داره و میشه بهش امیدوار بود چون بنظر من یه سر و گردن از ادبیات کشورمون بالاتره.

کتابی عالی و بیذنظیر

خیلی نفس گیر و وحشتناکه بسیار عالی شرایط زندان مانوس توصیف شده

وقتی که وطن نه جایی برای ماندن است نه جایی برای برگشت...

نمیدونم چه چیزی این ادمها رو توی وطنشون اینقدر اذیت میکرد که حاضر به تحمل چنین شرایط سخت و تحقیر امیزی کرده.کتاب بیشتر از اونکه خاطرات واتفاقات و... بیان کنه به بیان نظریات و افکار بعضا پوچ نویسنده پرداخته بود.مثل جایی که گفته بود مرگ پوچه چه مرگی که برای دفاع از وطن باشه و چه مرگی که بخاطر یک بستنی چوبی باشه هردو پوچ و بیهوده هستند...به امید روزی که ادما اینجوری مهاجرت نکنند

خیلی متاسف شدم و باورم نمیشد که سیاست و خود ما انسان ها بتونیم زمین برای انسان های دیگه رو به جهنم تبدیل کنیم .. ولی در مورد کتاب : بعضی جاها و مخصوصا فصل های اخر کتاب خیلی واسه من خسته کننده بود حرف ها مدام تکرار میشدن و گاهی جریان هایی تعریف میشد که تهش هیچ نتیجه ای نداشت نمره ام به کتاب ۳.۵ از ۵ بود برای همین در مورد پیشنهادش به بقیه مطمعن نیستم شاید اگر حرف ها خلاصه میشد و مدام تکرار نمیشد من امتیاز بالاتری به کتاب میدادم و برام جذاب تر بود

تامل برانگیز