مجموعه‌ای از قطعه‌های کوتاه تئاتری یا به قول مترجم «تکه‌تئاتر»هایی از نویسندهٔ معاصر، ساموئل بکت. به نظر من این قطعات به شدت معناگریزه و در آشفته و گیج کردن محاطب تعمد داره. برخلاف آثار مشهورتر بکت یعنی در انتظار گودو و دست آخر که به مراتب معنادارتر و روشن‌تر از این قطعات بودن. این وضعیت پریشان و سخنان بی‌ربط و طراحی ساختارشکنانهٔ صحنه، بازتاب جهان آشفته‌ایه که نویسنده در اون زندگی میکنه! تنها با نمایشنامهٔ اول تونستم ارتباط برقرار کنم چون به دو اثر مذکور شباهت داشت. اگر تحلیل آقای علیزاد رو بخونید میتونید اهداف نویسنده رو متوجه بشید در غیر این صورت اگر مخاطب تخصصی تئاتر نیستید و صرفا برای سرگرمی مطالعه می‌کنید، به هیچ وجه با این تکه تئاترها ارتباط برقرار نخواهید کرد!