نظرات کاربران درباره کتاب یک تکه کاج

بسیار زیبا ظریف وپرازاحساس نگارش روان ولی گیرا ودوستداشتنی...

اسم قشنگی داره نخوندمش هنوز

قشنگ بود

چقدر زیبا و غم انگیز توصیف کرده بود زندگی شخصی که در حال نزدیک شدن به روزهای پایانی عمرش بود. به خصوص خط های آخرش که کل زندگیش مثل یک فیلم از جلوی چشمش رد می شدن.

شخصیت اصلی دختر بود یا پسر؟

جملات و تشبیهات خوب داستان پیش پا افتاده

داستانش جالب نبود ولی توصیفاتش خوب بود

خیلی عالی بود خیلی.

سبک نوشتار وتوصیفاتی که واقعا باهاش میشد همه چیز راتصور کرد...تشبیهاتی بدیع وزیبا...لحن داستان به گونه ای بود که واقعا میشد حس وحال داستان درمورد یک بیمار راحس کرد ...درکل ،حس داستان فوق العاده بود بااینکه پایانش رادوست نداشتم...

شرح حالی داستانی و باور پذیر داشتید، به عنوان کسی که این بیماری را در نزدیکترینم لمس کردم به خوبی با شخص ناخدای قایق ارتباط برقرار کردم هرچند کم تر از فرشته سفید پوش و مادر مهربان پرداخته شده بود. با خواندن نظرات دیگر کاربران هم می توان این باور پذیری را در اکثر نظرات دید. زمان تزریق مورفین سردترین لرزش دوران زندگیم را به یاد آوردم.یک تکه کاج استعاره کاملی برای شروع و پایان داستان بود و وفای به عهد راوی داستان برای نوشتن از کاج ... متشکرم. ادامه دهید و پیروز باشید.

نویسنده قلم ساده و توصیفات خلاقانه ای دارد اما مخاطب را از حضور خودش به شدت با خبر می کند. از یک طرف این که اگر علاقه های شخصیت اصلی یک داستان، همه به نویسندگی و ادبیات ربط داشته باشند زود دست نویسنده را رو می کند و مخاطب احساس می کند با آهنگ مورد علاقه نویسنده، نویسنده مورد علاقه نویسنده و شاعر مورد علاقه نویسنده روبروست تا با شخصیتی واقعی. از طرف دیگر خودتان را به جای یک فرد مبتلا به سرطان فرض کنید. قطعا ماه های آخر، انواع اندیشه های هستی شناسانه و تحلیل جزئیات اعمالی که انجام داده ایم و چه بسا حسرت های بیشمار به سراغمان می آید و کم تر وقتی برای بردمن و طوبی خانم می ماند. به خصوص این که کاربرد طوبی خانم این باشد که برود و آخر داستان دوباره برگردد تا داستانمان علاوه بر حزن انگیز بودن، عاشقانه هم بشود.

شخصیت محوری درست پرداخت نشده. یعنی اگر بیان نشده بود، من فکر میکردم شخصیت مرکزی داستان یه دختره. و اینکه توصیف‌ها همه انتزاعی هستن. به عمق و درون شخصیت نمیپردازن. گویا یه نفر نشسته و دیگری رو توصیف کرده. تازه خیلی سطحی. و این در تناقض با اول شخص بودن داستانه. شخصیت داستان از ترحم‌ها گله می‌کنه ولی متنش برای جلب ترحم نوشته شده و این حس رو به آدم میده. به همین دلیل لحن و نوع توصیفاتش رو به سمتی برده که گویا سن پایینی داره. داستان داره بیان واقعیت میکنه ولی با توهم و تخیل تموم میشه. استعاره‌هایی که در جمله‌جمله‌ی داستان هست کاملن سطحی هستن و مشخصه که از بیرون به شخصیت تحمیل شدن. در مجموع خسته کننده بود و سطحی. میتونست در دو سه صفحه نوشته بشه و اون اضافات کمکی به شناخت ما نمیکنه. حرف خاصی هم نداره قصه. یک روایت ساده. کاملن تخت و ساده. ابتدای قصه هم تاکید دوباره به صبر پدر با رگهای طاقت و ماشین صبر اذیتم کرد. دوباره در ابتدا، عدم انسجام نوع نوشتار اذیتم کرد. نوعی راه رفتن بین عامیانه یا رسمی سخن گفت. که گاهی نویسنده درش می‌لغزه.

کتاب داستان پردازی خاصی نداره اما پر از جملاته قشنگ که خیلی خوب توصیف شدن

توصیفای خوبی داشت پایانی تلخ👍

امید در عین ناامیدی. مثل وقتی که کاملا تسلیم شدی از درون ولی باز هم بخوای از پایداری و ایستادن بنویسی. انتخاب موضوع سرطان جرئت زیادی میخواد چراکه خیلی دم دستی شده و اگه برای خلق اثر خلاقیت به خرج نداد، کار تبدیل به کلیشه میشه. میتونم بگم‌که نویسنده از این آزمون تقریبا به سلامت بیرون آمده و هر چند نگاهش به قضیه ی مرگ و بیماری متفاوت نبود، ولی بیانش متفاوت و منحصر به فرد بود. تشبیهات و توصیفاتی که به کار برده زیبا و دقیق اند. و اسم های هر بخش از داستان هم واقعا خلاقانه است. ولی یه ایراد داره کار به نظرم: اینکه چون زمان داستان دیگه خیلی حال بود یعنی همین ۲،۳ سال پیش انگار، آوردن اسم فلان ترانه مثلا و فیلم birdman و اینا شاید برای من تداعی خاطره نگاری را کرد تا داستان. البته ارجاعات برون متنی به شاملو یا بیژن نجدی خوبه چون کاربرد داشتند( شاملو به اسم داستان و اسب ریزی بیژن نجدی به اسم اپیزود) ولی کاربرد آوردن اسم آن ترانه و فیلم یا ارتباطشون با داستان چی بود؟ نه تشابه موضوعی و نه هیچی. داستان نباید شبیه خاطره بشه.

قشنگ بود شاید تنها کتابی بود که بدون مکث خوندمش

اون آخراش خیلی جالب بود گریه ام رو در آورد

زیبا

نسبتا خوب بود

خیلی خوشم اومد . چقدر خوب و غم انگیز!