بریده‌هایی از کتاب معجزه

هنگامی که ناسپاسی پیشه می‌کنیم، درواقع، همه‌چیزِ زندگی‌مان را حق خویش قلمداد می‌کنیم، نه موهبت الهی. یعنی از یاد می‌بریم که این خداست که این‌ها را به ما بخشیده است. هنگامی که همه‌چیز را حق مسلم خود فرض می‌کنیم، در واقع، از قِبَلِ خود می‌خوریم. آنچه ما داریم، محدود است و زود تمام می‌شود. خداست که واجد گنج‌های بی‌نهایت است. قانون جذب می‌گوید که هر چیز مشابه خود را جذب می‌کند. بنابراین، اگر چیزی را داشته‌ی خود تلقی کنیم و آن را نعمت ندانیم و شُکر مُنعِم را به جای نیاوریم، بی‌تردید، آن را از دست خواهیم داد.

«صبحگاهان، هنگامی که از خواب برمی‌خیزی، به خاطر نور صبحگاهی شُکرگزار باش، به خاطرِ صبحی دیگر و فرصتی دیگر برای زندگی کردن. به خاطرِ غذایی که می‌خوری و آبی که می‌نوشی، و نیز به خاطر شور و مستیِ زیستن، شُکرگزار باش. اگر احساس می‌کنی که هیچ دلیلی برای شُکر و سپاس و امتنان نداری، اِشکال از توست. »

غم بدبیاری‌های گذشته‌ات را نخور؛ همان چیزهایی که همه‌ی آدم‌ها کم و بیش داشته‌اند.