بریده‌هایی از کتاب الی الحبیب

الْأَخِلَّاءُ یوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِینَ (الزخرف/۶۷) دوستان در آن روز دشمن یکدیگرند، مگر پرهیزگاران!

«بهشت دیگران گل‌زار باشد بهشت ما رخ دل‌دار باشد جحیم دیگران دود است و آتش جحیم ما فراق یار باشد»

وصول به خداوند عزوجل، سفری است که جز با عبادت در شب حاصل نمی‌شود.

«مِنَ الْمُؤْمِنینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی‌ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ ینْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدیلا» (احزاب/۲۳)

حرکت به سوی کمال پنج مرحله دارد: ۱- معرفت؛ ۲- هجرت؛ ۳- سرعت؛ ۴- سبقت؛ ۵- امامت.

در فقه گفته می‌شود آب قلیل اگر به کر متصل باشد، دیگر حکم آب کر را دارد. اصحاب هم این‌گونه بودند. خود را به اقیانوسی وصل کردند که برای همیشه حضور دارد. پس آن‌ها هم حضورشان همیشگی است. این سرّ جاودانگی اصحاب امام حسین علیه‌السلام با خود امام است.

شهادت یک نقطه نیست. یک سیر است: اول: اللهم اجعل محیای محیاست، دوم:... مماتی ممات محمد وآل محمد است. اول رقابت در زندگی است، آن‌گاه رقابت در شهادت. دعا کن شهید «باشیم»! نه این‌که فقط شهید «بشیم». اصلا تا شهید نباشیم شهید نمی‌شیم. تا حال فکر کردی پشت بعضی دعا‌‌‌های شهادت، یک جور فرار از کار وتکلیف است؟! سریع شهید شویم تا راحت شویم! اما دعا کن قبل از این که شهید بشیم، یک عمر شهید باشیم، ۸۰ سال! شهید که «باشیم» خودش مقدمه می‌شود تا شهید هم «بشویم»، انشاءالله. در تاریخ، ۸۰ سال پر فراز و نشیب را سالم طی کردن مهم است. کسی که ۸۰ سال برایش همه‌جور فرصت گناهی مهیا بوده و گناه نکرده. این قصه خیلی بالاتر از شهادت یک جوان نوپاست؛ یک عمر با حسین و قرآن نفس کشیدن. یک عمر شهید بودن و نهایتا در کربلا شهید شدن. این میدان ۸۰ ساله مرد رقابت می‌طلبد، یکی مثل حبیب پسر مظاهر را.

از کوفه تا کربلا یک نفس آمدن. از مرکز سیاه ظلمت‌ها تا آغوش نورانی حسین به تاخت آمدن شاهکار حبیب است در رقابت به سبک حبیب. تا بهشت حسین باید یک نفس آمد وَفِی ذَلِک فَلْیتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ (المطففین/۲۶) . و در این نعمتهای بهشتی راغبان باید بر یکدیگر پیشی گیرند! باید نفس‌نفس زد تا آن مقام نفیس و ارزنده را گرفت، مقام حبیب در کربلا را دیده‌ای؟ هنوز هم یک نفس آمدن به سمت حسین سنت است، چه پیاده چه سواره. باید هر طور شده خود را به او رساند، نفس‌نفس تا حسین!

وَفِی ذَلِک فَلْیتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ (المطففین/۲۶) . و در این نعمتهای بهشتی راغبان باید بر یکدیگر پیشی گیرند! اصل منافسه یعنی جلو افتادن برای گرفتن شی نفیس، یا به نفَس افتادن برای تقدّم در رتبه در دنیاست. ۵۰ وقتی انسان می‌دود و مسابقه می‌دهد، نفس‌نفس می‌زند تا به مقصد برسد. خدای سبحان هم فرمود: برای گفتن فضایل، منافسه (مسابقه) بدهید. (وفی ذلک فَلْیتنافَسِ المتنافِسُون) شما هم نفس‌نفس بزنید تا آن مقام نفیس و ارزنده را بگیرید. ۵۱ برای رسیدن به بهشت باید رقابت کرد، رقابتی نفس‌گیر. کربلا خود مرزی بین انتخاب بهشت و جهنم شد. حسین معیار انتخاب شد.

انسان وقتی می‌شکند که فشارها به او رو بیاورد. تعبیر شکسته شدن امام در دو جا بیش‌تر نیامده است: در مورد قمر بنی‌هاشم (الان انکسر ظهری) در مورد حبیب (بَانَ الاِنْکِسَار فِی وَجهِ الْحُسَین) معلوم می‌شود که با وجود افرادی چون حبیب و عباس امام فشارها را مستقیم متحمل نمی‌شد و وزن مصائب بین این اصحاب تقسیم می‌شد، اما با رفتن این دو که عملا ستون لشکر بودند، آوار غم‌ها به دوش امام فرو ریخت و شکستگی آن حضرت ظاهر شد.

نج مرحله در رسیدن به امام: یک. معرفت؛ دو. هجرت؛ سه. سرعت؛ چهار. سبقت؛ پنج. امامت.

سلوک حبیب یک‌شبه نبود. هر چند کوتاه‌ترین راه، راه حسین است، ولی حبیب و شبیه حبیب وقتی عاشورایی و کربلایی می‌شوند که پشتوانه چندساله داشته باشند، چند سال شیدایی و عاشقی! فقیهی که در راه ربنا الله استقامت کند، فقیه عاشورایی است.

حبیب در اجرای کارهایش تکلیف‌گرا بود دنبال نتیجه نبود.

وقتی حبیب به کربلا رسید، یاران حسین به استقبال حبیب شتافتند. زینب کبری پرسید: چه خبر است که یاران به هم برآمده‌اند؟ گفتند: حبیب‌بن‌مظاهر به یاری شما آمده است. حضرت فرمود: سلام مرا به حبیب برسانید. چون سلام زینب کبری را به حبیب رسانیدند، حبیب کفی از خاک برگرفت و بر فرق خود پاشید و گفت: من کیستم که دختر کبرای امیر عرب به من سلام رساند؟

سلوک حبیب یک‌شبه نبود. هر چند کوتاه‌ترین راه، راه حسین است، ولی حبیب و شبیه حبیب وقتی عاشورایی و کربلایی می‌شوند که پشتوانه چندساله داشته باشند، چند سال شیدایی و عاشقی! فقیهی که در راه ربنا الله استقامت کند، فقیه عاشورایی است.

فقط باید فقر و احساس نیاز به قرآن را حس کنی، از خدا این فقر و عطش را بخواهید!

اما شهادت یک نقطه نیست. یک سیر است: اول: اللهم اجعل محیای محیاست، دوم:... مماتی ممات محمد وآل محمد است. اول رقابت در زندگی است، آن‌گاه رقابت در شهادت. دعا کن شهید «باشیم»! نه این‌که فقط شهید «بشیم». اصلا تا شهید نباشیم شهید نمی‌شیم. تا حال فکر کردی پشت بعضی دعا‌‌‌های شهادت، یک جور فرار از کار وتکلیف است؟! سریع شهید شویم تا راحت شویم! اما دعا کن قبل از این که شهید بشیم، یک عمر شهید باشیم، ۸۰ سال! شهید که «باشیم» خودش مقدمه می‌شود تا شهید هم «بشویم»، انشاءالله. در تاریخ، ۸۰ سال پر فراز و نشیب را سالم طی کردن مهم است. کسی که ۸۰ سال برایش همه‌جور فرصت گناهی مهیا بوده و گناه نکرده. این قصه خیلی بالاتر از شهادت یک جوان نوپاست؛ یک عمر با حسین و قرآن نفس کشیدن. یک عمر شهید بودن و نهایتا در کربلا شهید شدن. این میدان ۸۰ ساله مرد رقابت می‌طلبد، یکی مثل حبیب پسر مظاهر را.

حبیب هنوز در عالم رفاقت سنگ تمام می‌گذارد. برای کسانی که او را رفیق خود می‌دانند. کافی‌ست دست رفاقت به او بدهی، آن وقت حبیب هم تو را به حبیبش حسین خواهد رساند. حبیب واصل آستان حبیب کربلا-حسین- است و هرکه را حبیبش حبیب شود، می‌رساند، وصل می‌کند به حسین.

از حسین‌بن‌علی به مرد فقیه، حبیب‌بن‌مظاهر اما بعد ای حبیب! تو قرابت ما را با پیامبر (ص) می‌دانی و تو بهتر از دیگران ما را می‌شناسی و شخص جوانمرد و غیرتمندی هستی از جان خود بر ما مضایقه مکن، رسول خدا (ص) در قیامت پاداش آن را به تو خواهد داد.

(التوبه/۲۴) بگو: «اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و طایفه شما و اموالی که به دست آورده‌اید و تجارتی که از کساد شدنش می‌ترسید و خانه‌هائی که به آن علاقه دارید، در نظرتان از خداوند و پیامبرش و جهاد در راهش محبوب‌تر است، در انتظار باشید که خداوند عذابش را بر شما نازل کند و خداوند جمعیت نافرمانبردار را هدایت نمی‌کند!