بریده‌هایی از کتاب الی الحبیب

مصداق «تواصی» در عالم رفاقت -آن هم تا پای جان – در کربلای حسین است با جلوه‌گری حبیب!

حبیب قرآن را بهترین قانون می‌دانست و کربلا را بهترین مکان برای اجرای قانون می‌دانست. فهم این نکته را حبیب و اصحاب در کربلا داشتند.

امام حسین علیه‌السلام مهندس ناظر است. اگر ساختمان زندگی‌ات را با نقشه خدا ساختی، خلافی نداری و جریمه نمی‌شوی و با حسینی. یعنی می‌شود هم‌نشینی ما با آتش عشق حبیب

اگر بفهمی چه‌قدر راه نرفته پیش رو داری، چه‌قدر عقبی، بیش‌تر تلاش می‌کنی. اگر قله را حسین ببینی، همه کارها خرد و ناچیز می‌شود و همه وجودت تلاش برای رسیدن به قله می‌شود. مانند حبیب که حتی اگر شده همه شب را به قرآن خواندن سپری می‌کنی... چه ضجه و نجوا و صدایی قشنگ‌تر از قرآن؟ صدایی که خودش به ما یاد داد. با انس با قرآن می‌شوی حبیب قرآنی، فقط باید فقر و احساس نیاز به قرآن را حس کنی، از خدا این فقر و عطش را بخواهید!

حبیب ۸۵ سال با خدا بود، با قرآن بود، با نماز بود و با یک‌شب عاشورا شد حبیب به عبارت دیگر: ۸۵ سال+یک‌شب عاشورا= حبیب

هر چیزی به حبیب دادند، از دو چیز بود: شب‌زنده‌داری (فی لیله واحده) قرآن (تَخْتِمُ الْقُرْآن‌) «هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ از یمن دعای شب و ورد سحری بود» ۲۵ دعای شب همان نماز شب‌های حبیب است و ورد سحری همان قرآن است که حبیب آن را هر شب ختم می‌کرد. اگر بخواهی بار بزرگ برداری (برای آماده‌سازی روحی) باید: قُمِ الَّیلَ إِلَّا قَلِیلا (شب‌زنده‌داری) وَ رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِیلا (قرآن)

اگر در حضورش در کربلا تاخیر داشت و روز ششم یا هفتم به کربلا رسید. تا اندکی یاران را دید درصدد جذب نیرو برآمد و جبران عدم حضور و تاخیر در پیوستن به سپاه را با این کار جبران کرد. این تلافی کردن حبیب سرچشمه از فرصت‌ساز بودنش است. حبیب چون دغدغه‌مند است، تلافی می‌کند. حبیب بهانه‌تراش نیست، به خاطر دیر آمدن ناامید نمی‌شود و مسئولیتش را رها نمی‌کند. فرد تشکیلاتی نیز نباید در هیچ شرایطی ناامید شود. اگر دیر کردی یا اشتباه کردی، تلافی کن!

. کسی که شب بزرگ ندارد، روز بزرگ نخواهد داشت. شب بزرگ بدون روح قرآن بزرگ نخواهد شد. حبیب شبی به بلندای قرآن داشت.

امام برای او جمله مستقل دارد لله درک یا حبیب. یک عمر دویدن برای رسیدن به این تشویق امام و دعایش ارزش دارد. این تشویق امام جهت‌مند و هدف‌دار بود: هم خود حبیب بداند چرا تشویق شده است (تَخْتِمُ الْقُرْآن‌) هم دیگران برای رسیدن به آن افق تشویق شوند.

در شب عاشورا بعد از این‌که حبیب به اصحاب دل‌گرمی داد، حبیب به بنی‌هاشم گفت: به جایگاهتان باز گردید، چشمانتان آرام باد. «فلما اجتمعوا قال لبنی‌هاشم ارجعوا الی منازلکم لا سهرت عیونکم». ۳۳

در شب عاشورا بعد از این‌که حبیب به اصحاب دل‌گرمی داد، حبیب به بنی‌هاشم گفت: به جایگاهتان باز گردید، چشمانتان آرام باد. «فلما اجتمعوا قال لبنی‌هاشم ارجعوا الی منازلکم لا سهرت عیونکم». ۳۳

حبیب در برخوردهایش دقت‌های لازم را داشت که ناشی از تکلیف‌شناسی او بود: برخورد با نامه امام: فورا لبیک گفت به اشاره امام و به کربلا آمد. با مسلم‌بن‌عوسجه: او را به سوی حسین فراخواند. سلام زینب کبری به او باعث شد که غربت حسین را بفهمد و به دنبال یار باشد. احترام به سادات: در شب عاشورا بعد از این‌که حبیب به اصحاب دل‌گرمی داد، حبیب به بنی‌هاشم گفت: به جایگاهتان باز گردید، چشمانتان آرام باد. «فلما اجتمعوا قال لبنی‌هاشم ارجعوا الی منازلکم لا سهرت عیونکم». ۳۳

فقاهت مطلوب فقاهتی است که به وادی انذار برسد. یعنی وقتی شاگردی کردی، شاگردپرور باشی. وقتی نوشیدی، بنوشانی. وَ ما کانَ الْمُؤْمِنُونَ لِینْفِرُوا کافَّه فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ کلِّ فِرْقَه مِنْهُمْ طائِفَه لِیتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَ لِینْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَیهِمْ لَعَلَّهُمْ یحْذَرُون (توبه/۱۲۲)

حبیب فقط به فکر رسیدن خود به امام نبود. هم خود رسید، هم دیگران را رسانید: آوردن مسلم‌بن‌عوسجه به کربلا رفتن به قبیله خود بنی‌اسد و این‌که یار برای امام بیاورد رجزها و صحبت‌های هدایت‌گونه او در میدان جنگ من حبیبم و پدرم مُظَهَّر، یکه‌تاز آوردگاه و رزمگاه شعله‌ور و فروزانم. در دستم شمشیری بران است که در میان شما آتش شعله‌ور می‌سازد. شما انبوه و فراوان و مجهزید، ولی ما سزاوار و شایسته‌ایم. ما از شما پاک‌تر و پاک‌نهادتریم و شما پیمان‌شکن و عهدنشناس و نیرنگ‌باز. ما بر حقیم و در پیشگاه خدا معذور. مرگ در کام ما همچون شهد و شکر است (و در کام شما چونان شرنگ، تلخ و ناگوار).

در نامه‌ای که حضرت خطاب به حبیب کرد او را فقیه خواند. منَ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی بْنِ أبِی طَالِبٍ اِلَی الرَّجُلِ «الْفَقِیهِ» حَبِیبِ بْنِ مُظَاهِر! اَمَّا بَعْد: یا حَبِیب! فَاَنْتَ تَعْلَمُ قَرَابَتَنَا مِنْ رَسُولِ اللهِ صلی الله علیه وآله وسلم وَ اَنْتَ اَعْرَفُ بِنَا مِنْ غَیرِک وَ اَنْتَ ذُو شَیمَةٍ وَ غَیرَةٍ فَلَا تَبْخَلْ بِنَفْسِک، یجَازِیک رَسُولُ الله صلی الله علیه وآله وسلم یوْمَ الْقِیامَة». ۳۰ از حسین‌بن‌علی به مرد فقیه، حبیب‌بن‌مظاهر اما بعد ای حبیب! تو قرابت ما را با پیامبر (ص) می‌دانی و تو بهتر از دیگران ما را می‌شناسی و شخص جوانمرد و غیرتمندی هستی از جان خود بر ما مضایقه مکن، رسول خدا (ص) در قیامت پاداش آن را به تو خواهد داد. فقاهت یعنی دین‌شناسی. طبق آیه ۱۲۲ توبه «تفقه در دین» همان تفقه در معارف دین است که مجموعه‌ای از عقائد، اخلاق و احکام است

«دارد زمانه می‌گذرد با شتاب عمر فکری کنید فرصت لختی درنگ نیست»

اگر مبلغ آرمان گسترش اسلام در جهان را داشته باشد، از راحتی که سهل است، از جان خود هم می‌گذرد.

مبلغ، منتظر دعوت نمی‌ماند. خودش اگر احساس نیاز کرد، وارد می‌شود.

محمّد‌بن‌عبد اللَّه حمیری، از پدرش، از محمّد‌بن‌عبد الحمید، از سیف‌بن‌عمیره، از منصور‌بن‌حازم، وی می‌گوید: از آن حضرت شنیدم که می‌فرمود: کسی که سال بر او بگذارد و به زیارت قبر حضرت حسین‌بن‌علی علیهماالسّلام نرود، خداوند تبارک و تعالی یک سال از عمرش کسر می‌کند و اگر بگویم پاره‌ای از شماها سی سال قبل از اجل و عمر طبیعی از دنیا می‌روند، هر آینه صادق می‌باشم؛ زیرا زیارت حسین علیه‌السلام را ترک می‌کنید، بنابراین زیارت آن حضرت را رها نکنید تا حق تعالی عمر شما را زیاد نموده و روزیتان را فراخ فرماید و بدانید هرگاه زیارت آن جناب را ترک کنید، حضرت اباعبداللَّه الحسین شاهد شما است در نزد خدا و رسولش و نزد حضرت فاطمه و امیرالمؤمنین علیهم‌السّلام.