بریده‌هایی از کتاب الی الحبیب

حبیب با یک‌شب عاشورا، حبیب نشد حبیب ۸۵ سال با خدا بود، با قرآن بود، با نماز بود و با یک‌شب عاشورا شد حبیب به عبارت دیگر: ۸۵ سال+یک‌شب عاشورا= حبیب حتی برخی دیگر که مورد عنایت قرار گرفتند به این‌گونه بوده که یک عمر حیات طیبه داشتند که یک‌شبه مورد عنایت قرار گرفتند مانند کربلایی کاظم که بی‌سواد بود و یک‌شبه حافظ قرآن شد. ۶۵سال+ ۵دقیقه= کربلایی کاظم حافظ قرآن سلوک حبیب یک‌شبه نبود، حبیب دو سلوک داشت: سلوک قرآنی (هر شب) سلوک حسینی (تا پای جان در کنار حسین ماند)

امام به کربلا که رسید اول او را صدا زد و برای او نامه نوشت. وقتی هم امام تنها شد، اول حبیب را صدا زد (یا حبیب‌بن‌مظاهر! ) ۶۱ چشم امام به یاری کسانی چون حبیب است. حبیب امید امامش بود. تو هم کاری کن که امید امامت باشی!

دعا کن شهید «باشیم»! نه این‌که فقط شهید «بشیم». اصلا تا شهید نباشیم شهید نمی‌شیم. تا حال فکر کردی پشت بعضی دعا‌‌‌های شهادت، یک جور فرار از کار وتکلیف است؟! سریع شهید شویم تا راحت شویم! اما دعا کن قبل از این که شهید بشیم، یک عمر شهید باشیم، ۸۰ سال! شهید که «باشیم» خودش مقدمه می‌شود تا شهید هم «بشویم»

العجل! العجل یا مولای... خیلی‌ها نامه نوشتند برای امام: در یک روز ۶۰۰ نامه آمد و نامه‌ها از پی هم می‌رسید تا آن که ۱۲۰۰۰ نامه نزد امام جمع شد. آخرین پیک‌های کوفیان هانی‌بن‌هانی السبیعی‌ و سعید‌بن‌عبداللَّه الحنفی‌ بودند که نامه زیر را آوردند و این آخرین نامه کوفیان بود: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‌ به حسین فرزند علی امیر المؤمنین علیهماالسّلام از سوی شیعیان او و پدرش امیرالمؤمنین علیهماالسّلام امّا بعد، به راستی که همه مردم به انتظار تو هستند و رأی و نظری جز تو ندارند، پس بشتاب، بشتاب ای فرزند رسول خدا، باغات و بوستان‌ها سر سبز و میوه‌ها رسیده، زمین پر از گیاه و درختان برگ بر آورده‌اند، هرگاه اراده‌ات تعلّق گیرد، قدم‌رنجه فرمای، چه بر لشکری وارد می‌شوی که برای تو آراسته و آماده‌اند و سلام و رحمت خدا بر تو و بر پدرت از پیش.

حبیب برای سربازی امام آمد نه سرباری امام. «فقط یاعلی مدد گفتن» یک خواهش طمع‌کارانه است. تو برای حضرت چه می‌کنی؟ تو به چه درد حضرت می‌خوری؟

حبیب بهانه‌تراش نیست، به خاطر دیر آمدن ناامید نمی‌شود و مسئولیتش را رها نمی‌کند. فرد تشکیلاتی نیز نباید در هیچ شرایطی ناامید شود. اگر دیر کردی یا اشتباه کردی، تلافی کن!

از حبیب‌بن‌مظاهر اسدی بیض اللَّه وجهه روایت شده که او محضر حضرت حسین‌بن‌علی‌بن‌ابی‌طالب علیهماالسّلام عرضه داشت: پیش از آن که خداوند عزّ و جلّ آدم علیه‌السلام را بیافریند، شما چه بودید و کجا بودید؟ حضرت فرمودند: ما شبح‌های نوری بودیم که اطراف عرش خالق رحمان دور می‌زدیم و به فرشتگان تسبیح (سبحان اللَّه) گفتن و تهلیل (لا اله الّا اللَّه گفتن) و تحمید (الحمد للَّه گفتن) را تعلیم می‌دادیم.

هر چیزی به حبیب دادند، از دو چیز بود: شب‌زنده‌داری (فی لیله واحده) قرآن (تَخْتِمُ الْقُرْآن‌) «هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ از یمن دعای شب و ورد سحری بود» ۲۵ دعای شب همان نماز شب‌های حبیب است و ورد سحری همان قرآن است که حبیب آن را هر شب ختم می‌کرد. اگر بخواهی بار بزرگ برداری (برای آماده‌سازی روحی) باید: قُمِ الَّیلَ إِلَّا قَلِیلا (شب‌زنده‌داری) وَ رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِیلا (قرآن)

سلوک حبیب یک‌شبه نبود. هر چند کوتاه‌ترین راه، راه حسین است، ولی حبیب و شبیه حبیب وقتی عاشورایی و کربلایی می‌شوند که پشتوانه چندساله داشته باشند، چند سال شیدایی و عاشقی!

اگر همه فضل حبیب به خاطر قرآنش نباشد، حداقل می‌توان گفت بیش‌تر فضل حبیب به خاطر قرآن است، چون امام بعد از فاضل بودن صفت قرآن خواندن او را آورد. بالاترین فضیلت، معیت با قرآن است. بزرگ‌ترین مشکل مردم گم کردن نشانی است.

دعا کن شهید «باشیم»! نه این‌که فقط شهید «بشیم».

اگر بخواهی بار بزرگ برداری (برای آماده‌سازی روحی) باید: قُمِ الَّیلَ إِلَّا قَلِیلا (شب‌زنده‌داری) وَ رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِیلا (قرآن)

خیلی از ما در یک سال هم یک ختم قرآن نداریم، چه برسد به هرشب.

مسلم گفت: «اوصیک بهذا، یعنی الحسین... » تنها سفارش من به تو این است که جان تو و جان حسین

خیلی‌ها نفهمیدند... سلیمان‌بن‌صردِ عالم شهر است که جلوی حرف نائب امام زمان یعنی مسلم‌بن‌عقیل حرف می‌زند. به مسلم گفت تو می‌گویی قیام کنم ولی امام که این را نگفته است. تو می‌گویی بله من می‌گویم نه. این هم یک نوع فقیه نافقیه! مجال داستان سلیمان نیست، ولی شخصیت او را در جریان کربلا تا داستان توابین دنبال کنید. اگر فقیه باشی ولی ولایت‌مدار نباشی، نافقیه هستی! امام به دنبال فقیه و عالم ولایت‌مدار می‌گردد. در یک کلام امام دنبال امثال حبیب بود!

نباید فقط قاری قرآن بود، بلکه باید عامل قرآن هم بود. حبیب شب‌ها آیات جهاد را می‌خواند و روزها جهاد با کفار را عملی می‌کرد.

حسین هم در عالم رفاقت غوغاست.

حبیب هنوز در عالم رفاقت سنگ تمام می‌گذارد. برای کسانی که او را رفیق خود می‌دانند. کافی‌ست دست رفاقت به او بدهی، آن وقت حبیب هم تو را به حبیبش حسین خواهد رساند. حبیب واصل آستان حبیب کربلا-حسین- است و هرکه را حبیبش حبیب شود، می‌رساند، وصل می‌کند به حسین.

بسم اللَّه الرحمن الرحیم. از حسین‌بن‌علی به محمد‌بن‌علی و کسانی از بنی‌هاشم که نزد اویند اما بعد، گویی که دنیا هرگز نبوده است و گویی که آخرت پیوسته می‌باشد! والسلام.

آن‌قدر انحراف پسر اثرش زیاد است که حضرت علی علیه‌السلام علت اصلی انحراف زبیر را پسر او دانستند. مَا زَالَ الزُّبَیرُ رَجُلًا مِنَّا أَهْلَ الْبَیتِ حَتَّی نَشَأَ ابْنُهُ الْمَشْئُومُ عَبْدُ اللَّه‌ زبیر پیوسته از ما اهل‌بیت به حساب می‌آمد تا آن‌که فرزند نافرخنده‌اش عبداللّه پا به جوانی گذاشت.