بریده‌هایی از کتاب الی الحبیب

حتی اگر شب‌ها بیداری و شب را به قرآن نمی‌گذرانی، بیداری‌هایت را جهت الهی بده و به اسم حبیب و یاد او باش. با خودت بگو در فضایی بیدارم و بیداری را تجربه می‌کنم که حبیب حسین دارد قرآن می‌خواند. به زمانت و نیتت برکت بده!

اول رقابت در زندگی است، آن‌گاه رقابت در شهادت. دعا کن شهید «باشیم»! نه این‌که فقط شهید «بشیم». اصلا تا شهید نباشیم شهید نمی‌شیم. تا حال فکر کردی پشت بعضی دعا‌‌‌های شهادت، یک جور فرار از کار وتکلیف است؟! سریع شهید شویم تا راحت شویم! اما دعا کن قبل از این که شهید بشیم، یک عمر شهید باشیم، ۸۰ سال! شهید که «باشیم» خودش مقدمه می‌شود تا شهید هم «بشویم»، انشاءالله.

حبیب بهانه‌تراش نیست، به خاطر دیر آمدن ناامید نمی‌شود و مسئولیتش را رها نمی‌کند. فرد تشکیلاتی نیز نباید در هیچ شرایطی ناامید شود. اگر دیر کردی یا اشتباه کردی، تلافی کن!

مبلغان باید بدانند که اگر برای تبلیغ به مکانی می‌روند، به عنوان سفیر اسلام هستند. سفیر اسلام باید نمایانگر تمام زوایای اسلام باشد. پس سفیران فرهنگی باید در رفتار خودشان دقت‌های لازم را داشته باشند؛ چون رفتار بد آن‌ها مساوی است با رویگردانی از اسلام

حبیب‌بن‌مظاهر و مسلم‌بن‌عوسجه هم کوفی بودند، اما جزء بهترین یاران امام حسین به حساب می‌آمدند. پس مهم نیست «کوفی» باشی یا نه. مهم این است «کوفی‌منش» نباشی. مهم این نیست کجا هستی. مهم این است جایی که هستی کارت را درست انجام دهی. گذشتن از همه چیز برای حسین. «انا ترکت الخلق طرا فی هواکا»: در هوای تو همه را رها کردم. فقط به خاطر تو.

حبیب ۸۰ ساله از امام ۵۷ ساله حرف‌شنوی می‌کند. هنوز هم پژواک صحبت‌های حرف آقای بهجت است: یک بار گفتند علی جوان است و ضربه‌اش را خوردیم. خیلی‌ها به واسطه همین قضیه سن برای خود اجتهاد کردند.

شب‌ها که از همه کارها فارغ می‌شوی و آماده خواب راحت می‌شوی، با خودت بگو: الآن درست وقتی است که حبیب حسین با اشتیاق قرآن می‌خواند. من هم باید شبیه او بشوم تا در آخر هم‌جوار حسین بشوم.

دعا کن شهید «باشیم»! نه این‌که فقط شهید «بشیم». اصلا تا شهید نباشیم شهید نمی‌شیم. تا حال فکر کردی پشت بعضی دعا‌‌‌های شهادت، یک جور فرار از کار وتکلیف است؟! سریع شهید شویم تا راحت شویم! اما دعا کن قبل از این که شهید بشیم، یک عمر شهید باشیم، ۸۰ سال! شهید که «باشیم» خودش مقدمه می‌شود تا شهید هم «بشویم»

اگر بفهمی چه‌قدر راه نرفته پیش رو داری، چه‌قدر عقبی، بیش‌تر تلاش می‌کنی. اگر قله را حسین ببینی، همه کارها خرد و ناچیز می‌شود و همه وجودت تلاش برای رسیدن به قله می‌شود. مانند حبیب که حتی اگر شده همه شب را به قرآن خواندن سپری می‌کنی...

دید امام تنهاست، تنها رفیق همیشگی‌اش. امام یک جمله برایش نوشته بود: بیا! مولا نوشته بود بیا ‌ای حبیب ما! تنها همین، چه‌قدر پیامش غریب بود. آمد تا رفیقش تنها نباشد.