بریده‌هایی از کتاب دعوا سر اولویت است

تا تو برگردی و از نو غزلی بنویسم می‌گذارم که قلم پر شود از شیدایی

«اصلاً حسین جنس غمش فرق می‌کند...»

به وقت صبح قیامت که سر ز خاک بر آرم به گفت‌و‌گوی تو خیزم به جست‌وجوی تو باشم

«فَمَا یرْفَعُونَ رُءُوسَهُمْ إِلَیهِمْ...» اصلاً نگاه هم نکن! به آن فکر هم نکن، اول حسین! «اوَّلیت» ، حسین، «اولویت» هم حسین!

حسین یک فرهنگ تعالی‌بخش است

این هیئت‌های محلی، جبهه رو اداره کردن. حتی یه درصد از سیاسیون هم تو جبهه خودشون رو نشون ندادن. دانشگاهی و دکتر و مهندس هم اگه بوده، هیئتی بوده و از هیئت محلش اومده جنگ. غیرت و هنرنمایی بچه‌های هیئت اگه نبود، این شهر، شهر نبود و ما هم الآن این‌جا نبودیم...

دنبال امام حی و حاضر بودن صفت کلیدی اصحاب الحسین است.

وقتی چیزی برای کسی اولویت شد، برایش همه کار می‌کند و اصلاً بهترین معیار برای تشخیص اولویت داشتن همین است: برای آن حاضری چقدر خرج کنی؟ چه چیزی را؟ و این‌جا فضیلت اشخاص مشخص می‌شود. این‌جا مقام «فضل» حبیب بیش‌تر آشکار می‌شود، از آبرویش، از ریش سفیدش هم برای حسین مایه گذاشت و برایش از «خون» نیز مایه گذاشت. شاهکار حبیب و فضل او از «آبرو» هم مایه گذاشتن است به پای حسین.

راستی! شما چند بار حاضرید برای هدفتان هزینه کنید؟! خطر کنید؟ یا مایه بگذارید؟ چند بار؟ چند جان؟!

جایی که همه می‌دانند -عقلاً و نقلاً- حسین اولویت اول است و باز او در اوج تنهایی «هل من ناصر» سر می‌دهد... در این صحنه از اولویت گفتن بهتر خود را نشان می‌دهد. «هل من ناصر...» ، حجت بالغه‌‌ای بود که نشان داد در کربلا نه تنها برای کوفیان، حسین(ع)اولویت اول نبود بلکه اولویت آخر هم نشد،

خدا یک قلب بیش‌تر به تو نداده، دو جا نمی‌شود آن را خرج کرد. خودت هم همین‌طور دو جا نمی‌شود، اول کجا؟ ... یک زمان برای دو چیز نمی‌شود. باید انتخاب کنی.

«کارتان را برای خدا نکنید، برای خدا کار کنید! تفاوت این‌که کسی کارش را برای خدا بکند با کسی که برای خدا کار کند، زیاد نیست؛ فقط همین‌قدر است که ممکن است حسین(ع)در کربلا باشد... و من در حال کسب علم برای رضای خدا

کربلا با آن همه ظرفیت آدم‌سازی‌اش، اما برای بعضی‌ها نه تنها تقرب نداشت بلکه عامل سقوط شد... توفیق داشت روز عاشورا در کربلا باشد، چه لیاقتی! تازه روز عاشورای ۶۱ را هم درک کرد، چه سعادتی! امام را از نزدیک زیارت کرد، چه زیارتی! ولی حیف که اسمش بد در رفت. همه به او می‌گویند: کربلایی شمربن‌ذی‌الجوشن!

«آن کس است اهل بشارت که اشارت داند»

«کارتان را برای خدا نکنید، برای خدا کار کنید!

چه خوب‌ گفته خواجه نصیرالدین طوسی: افسوس که آنچه برده‌ام، باختنی است بشناخته‌ها تمام نشناختنی است‌ برداشتــــــــه‌ام هر آنچه باید بگـــــــــذاشت بگذاشته‌ام هر آنچه برداشتنی است‌

ز زبان شعر زیباتر می‌توان شنید: «انا ترکنا الخلق طرا فی هواکا لیس لنا یا سیدی مولا سواکا» ما خلق را فقط در هوای تو رها کردیم. ما غیر تو آقایی نداریم.

«یک عده بغل‌دست حسین هم نشسته بودند. نقشه دستشان نبود؛ اشتباه کردند. کی می‌تواند بگوید عبدالله‌بن‌عباس و عبدالله‌بن‌جعفر از اسلام و از محبت خاندان پیغمبر نصیبی نداشتند؟ این‌هایی که در دامان آل پیغمبر بزرگ شده بودند، اما نقشۀ عوضی دستشان بود. نمی‌دانستند آن سرزمینی که باید از آن دفاع بشود و آن نقطه‌ای که باید برایش فداکاری بشود، کجاست. نشستند در مدینه به امید آن‌که چهارتا مسئله بگویند. اسلام مجسم را، قرآن ناطق را، حسین فاطمه را تنها گذاشتند

توفیق داشت روز عاشورا در کربلا باشد، چه لیاقتی! تازه روز عاشورای ۶۱ را هم درک کرد، چه سعادتی! امام را از نزدیک زیارت کرد، چه زیارتی! ولی حیف که اسمش بد در رفت. همه به او می‌گویند: کربلایی شمربن‌ذی‌الجوشن!

همه‌جا اولویت، تعیین‌کننده است. انتخاب‌های زندگی با اولویت معنا می‌یابد.