بریده‌هایی از کتاب دعوا سر اولویت است

بسیاری در هر زمانه به بهانۀ امام ماضی سر خود را از فرمان امام مضارع باز می‌کنند و حال آن‌که حقیقت آن است که در زمان امام حسن، امام حسین، حسین است نه امام، او مأموم است و امام حسن امام او. هر امام در زمان هر امام دیگری باشد مأموم می‌شود. تکلیف در یافتن امام زمان است: «مَن مَاتَ وَ لَم یعرِف ِامَامَ زَمَانِه» ، یافتن امام زمان هر زمان وظیفۀ هر انسانی است که بنا دارد به مرگ جاهلی نمیرد. مرگ تبلور زندگی است. تجلی تمامِ زندگی در نحوۀ مرگ انسان‌ها نمود می‌یابد. کسی که به مرگ جاهلی بمیرد، یعنی تمام عمر در زندگی جاهلی بوده است و در عصر جاهلیت زیسته است. ‌

اگر هر شب، مجلس روضه برگزار کنید، حتی نیم‌ساعت، استقبال نمی‌شود. چرا؟ چون احساس نیاز نمی‌شود. در جبهه، چون احساس نیاز می‌شد، هر شب و همیشه روضه و هیئت بود. فاصله خود را با شهادت چقدر می‌بینید؟ رزمندگان در جبهه، هر آن ممکن بود، شهید شوند. پس به روضه نیاز داشتند. روضه و هیئت یک نیاز است. طوری زندگی کنید که نیازمند روضه باشید. «حیات» به معنویت نیاز دارد. باور کن! جنگ است

ما کم گذاشتیم. شما کم نذارید. برای خدا وقت بذارید، برای زندگی وقت پیدا می‌شه.

وقتی حسین به سمت کربلا حرکت آغاز می‌کند، همه‌چیز از اولویت خارج می‌شود، حتی طواف حج واجب. دیگر مکه و مدینه ماندن اولویت خود را از دست می‌دهد و حتی تفسیر گفتن بهانه‌ای بیش نمی‌شود برای رفع تکلیف! و اگر بگوییم این واجبات در برابر تصمیم ولی خدا از استحباب هم بی‌رنگ‌تر می‌شود، درست گفته‌ایم. پشت به قبله و رو به امام بودن در آداب زیارت جایگاهی دارد و سرشار از اشارت است، یاد‌آور این جلوه از تاریخ: اول حسین، آخر حج!

«کارتان را برای خدا نکنید، برای خدا کار کنید! تفاوت این‌که کسی کارش را برای خدا بکند با کسی که برای خدا کار کند، زیاد نیست؛ فقط همین‌قدر است که ممکن است حسین(ع)در کربلا باشد... و من در حال کسب علم برای رضای خدا!»

در خلوت‌ها به‌ضرورت داشتن خلوتی برای اندیشه می‌اندیشم! چه دور زایایی! محمد صلوات خدا بر او و آلش نیز که باشی، نیاز به مجالی برای خلوت و تفکر داری، رخصتی و فرصتی... حرایی برای اندیشه...

شاهکار حبیب و فضل او از «آبرو» هم مایه گذاشتن است به پای حسین. این است فضل حبیب بر اصحاب به تصدیق امام عاشورا: «لِلهِ درک یا حَبیب لَقَدْ کُنْتَ فَاضِلاً تَخْتِمُ الْقُرآنَ فِی لَیلَه وَاحِدَه» از «خون» تا «آبرو» مایه گذاشتن پای درس‌های حبیب، استاد واحد اولویت‌شناسی.

«مَنْ کانَ بَاذِلًا فِینَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَی لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیرْحَلْ فَإِنِّی رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ اللَّهُ» ‌ هان! به‌هوش باشید که هر کدام از شما آماده است تا در راه آرمان بلند ما قطره‌قطرۀ خون قلبش را ایثار کند و جان خویش را در راه شهادت و دیدار خدا نثار کند، بر اوست که بار سفر ببندد و همراهی ما را برگزیند؛ چراکه من به خواست خدا و در پرتو مهر و لطف او بامداد فردا حرکت خواهم کرد. دو شرط کربلایی‌شدن: ۱. مَنْ کانَ بَاذِلًا فِینَا مُهْجَتَهُ ۲. وَ مُوَطِّناً عَلَی لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ گام اول: مَنْ کانَ بَاذِلاً فِینَا مُهْجَتَهُ: تپشی در کنار خون قلب...

باید امام حیّ را دنبال کرد. حجّ واجب، حرام می‌شود بر پیرو حسین؛ وقتی خود حسین در حج نباشد. چه حادثۀ شگفتی که واجب هم به پای او کنار می‌رود، حتی حج، حجّ واجب، چراکه حسین «اوجب» است و جایی که «اوجب» هست، ترجیح بر «واجب» پیدا کردن امری بدیهی است.

«همه‌چیز» در کنارت «هیچ‌چیز» می‌شوند، ‌ چراکه تو حسینی، «همه‌چیز!» دعوای همیشۀ روزگاران بر سر انتخاب همه‌چیز یا هیچ‌چیز بوده است.

هر کس به هر مقدار که خود را برای حسین خرج کرده، لایق نزدیکی به حسین است. چه در زیارت عاشورا، چه در بهشت رضوان، چه در بهشت دنیا؛ کربلا.

هر کس به هر مقدار که برای حسین کار کند، شایستۀ اولویت است.

عمر سعد نتوانست دل بکند، از ری، از کوفه و از خود. برای همین یزیدی شد، نه حسینی.

اولویت «خودت» را امام بگذار، نه اولویت «اسبت» را!

همیشه دعوا سر اولویت بوده و هست. این اولویت‌ها جهت زندگی‌ها را مشخص می‌کند.

«اصلاً حسین جنس غمش فرق می‌کند...»

کسی می‌تواند آن‌جا این‌گونه از بهترین‌های ظاهری بگذرد که عمری در دنیا «بهترین‌ها» یش را بر «حسین» ترجیح نداده است، اولویت خود را حسین گذاشته، اول حسین.

خون‌ها باید به این نیت به حریم قلب وارد شوند که دوباره برای حسین پاک شوند، آمادۀ آماده و اصلاً قلب را برای همین ساخته‌اند! خون‌ها باید برای حسین در قلب تطهیر شوند تا لیاقت خرج شدن در آستان حسین را به دست آورند.

هر خونی ارزش به پای حسین ریخته شدن را ندارد. تازه‌ترین و پاک‌ترین و زنده‌ترین خون (=مهجه) که از کارگاه قلب، شرف طهارت و پاکی یافته است، باید برایش ریخته شود.

همه‌جا اولویت، تعیین‌کننده است. انتخاب‌های زندگی با اولویت معنا می‌یابد. اولویت‌ها به زندگی جهت می‌دهد و آن را هدف‌دار می‌کند.