بریده‌هایی از کتاب دعوا سر اولویت است

کسانی که با خود گفتند اول حج بگذاریم، بعد به حسین می‌رسیم... نرسیدند! تاریخ می‌خواست به همه درس اهمیت اولویت‌دهی یاد بدهد.

برای خدا وقت بذارید، برای زندگی وقت پیدا می‌شه.

«... ابتدای کربلا، غدیر بود» «غدیر، کربلای عوام بود و کربلا، غدیر خواص! در غدیر با آن‌که بیعت گرفته شد، «جفا» شد و در کربلا، با آن‌که بیعت برداشته شد، «وفا» ماند» داستان «دعوا سر اولویت...» از غدیر شروع شد.

کسانی که با خود گفتند اول حج بگذاریم، بعد به حسین می‌رسیم... نرسیدند! تاریخ می‌خواست به همه درس اهمیت اولویت‌دهی یاد بدهد.

چه کسی از محبت امام حسین بی‌بهره است؟ کدام دل است که با نام حسین نلرزد و با دیدن پرچمش به سمت آن تمایل پیدا نکند؟ هیچ‌کس! چه کسی کار برای امام حسین را بد می‌‌‌داند؟ هیچ‌کس! اما چرا خیلی از وقت‌‌‌ها «این جبهه نیرو ندارد» ؟ دعوا سر اولویت است. البته مشکل از «کار کردن برای امام حسین» فراتر است. این‌جا مسئلۀ اصلی و کلیدی، نفس «کار» است و این‌که چرا کارها یا انجام نمی‌‌‌شود و یا اگر انجام شود استمرار ندارد؟ و در این میان کربلا بهترین مکان برای جواب گرفتن، چراکه در کار برای امام حسین کسی شک و شبهه ندارد، اما در این‌جا هم...!

کشور به وسیلۀ همین «یا حسین یا حسین» زنده شده بدون تردید.

«کارتان را برای خدا نکنید، برای خدا کار کنید! تفاوت این‌که کسی کارش را برای خدا بکند با کسی که برای خدا کار کند، زیاد نیست؛ فقط همین‌قدر است که ممکن است حسین(ع)در کربلا باشد... و من در حال کسب علم برای رضای خدا!»

... حسین جان! دیر شد.

اول حسین! «اوَّلیت» ، حسین، «اولویت» هم حسین!

زمین به دور خـــودش چــــــــرخ مــــی‌زند تا که نشـــــان دهد به سمــــــــاوات، کربلایت را