بریده‌هایی از کتاب دعوا سر اولویت است

«هل من ناصر...» ، حجت بالغه‌‌ای بود که نشان داد در کربلا نه تنها برای کوفیان، حسین(ع)اولویت اول نبود بلکه اولویت آخر هم نشد، آن هم شخصیتی در پاکی و فضایل مثل حسین(ع). این سؤال بزرگ تاریخ عاشوراست.

باید اولویت‌ها را همراه امام انتخاب کرد، نه زودتر نه دیرتر. «... و المتأخر عنهم زاهق...»

مرگ تبلور زندگی است. تجلی تمامِ زندگی در نحوۀ مرگ انسان‌ها نمود می‌یابد. کسی که به مرگ جاهلی بمیرد، یعنی تمام عمر در زندگی جاهلی بوده است و در عصر جاهلیت زیسته است.

زهیربن‌قین بجلی برخاست و به عرض رسانید: به خدا، ای فرزند رسول‌ خدا چقدر دوست داشتم که هزار بار کشته شده، زنده گردم تا خدا با این کار تو و برادران و فرزندان و اهل بیت جوانت را از کشته شدن حفظ می‌فرمود.

توفیق داشت روز عاشورا در کربلا باشد، چه لیاقتی! تازه روز عاشورای ۶۱ را هم درک کرد، چه سعادتی! امام را از نزدیک زیارت کرد، چه زیارتی! ولی حیف که اسمش بد در رفت. همه به او می‌گویند: کربلایی شمربن‌ذی‌الجوشن!

هنوز عده‌ای در ولایت امام قبلی مانده‌اند و خط خود را خط او می‌دانند، ‌یک عنوان پوششی برای رفع تکلیف و سرباز زدن از امر امام حی. این‌ها از امام مضارع فرمان نمی‌برند به بهانۀ امام ماضی و حال آن‌که امام مضارع، امامِ امامِ ماضی است.

«یک عده بغل‌دست حسین هم نشسته بودند. نقشه دستشان نبود؛ اشتباه کردند. کی می‌تواند بگوید عبدالله‌بن‌عباس و عبدالله‌بن‌جعفر از اسلام و از محبت خاندان پیغمبر نصیبی نداشتند؟ این‌هایی که در دامان آل پیغمبر بزرگ شده بودند، اما نقشۀ عوضی دستشان بود. نمی‌دانستند آن سرزمینی که باید از آن دفاع بشود و آن نقطه‌ای که باید برایش فداکاری بشود، کجاست. نشستند در مدینه به امید آن‌که چهارتا مسئله بگویند. اسلام مجسم را، قرآن ناطق را، حسین فاطمه را تنها گذاشتند» .

روز عاشورا هم رهاورد شب بزرگ عاشورا و خلوت‌های ژرف آن است؛ خلوت‌هایی که در دل خود، استعداد تربیت امثال حر را دارد...

همیشه دعوا سر اولویت بوده و هست. این اولویت‌ها جهت زندگی‌ها را مشخص می‌کند.

با این عزم ‌می‌توان به مقابله با انبوه دشمن برخاست، چراکه امروز جنگ، جنگ اراده‌هاست: حائری مازندرانی از صاحب ناسخ التواریخ نقل می‌کند: عون[ فرزند امیر مؤمنان(ع)از اسماء بنت عمیس ]جوانی زیبا، نمکین و دلاور بود. نزد برادر خود امام(ع)آمده و اجازۀ میدان خواست. امام حسین(ع)فرمود: با این جمعیت فراوان و انبوه دشمن چگونه میجنگی؟! عرض کرد: هر که[ آماده است ]جان خود را در راه تو فدا کند، به زیادی و کمی دشمن نمیاندیشد! امام(ع)[ از شوق ]گریست و او را اجازه داد.

حتی تفسیر قرآن در کنار حسین معنا می‌یابد و نه در مدینه. تفسیرِ قرآنِ حبیب است که شنیدن دارد، نه تفسیر مفسران مدینه‌نشین. ما تشنۀ شنیدنِ تفسیرِ کربلایی قرآنیم و نه تفسیر مدنی... تفسیر قرآن عاشورا، تفسیر طوفانی آیه‌هاست، نه تفسیر عزلت‌نشینی و راحت‌طلبی.

وقتی چیزی برای کسی اولویت شد، برایش همه کار می‌کند و اصلاً بهترین معیار برای تشخیص اولویت داشتن همین است: برای آن حاضری چقدر خرج کنی؟ چه چیزی را؟ و این‌جا فضیلت اشخاص مشخص می‌شود

مهم این نیست کجا هستی. مهم این است جایی که هستی، کارت را درست انجام دهی و در موقع لازم بتوانی انتخاب درست را انجام دهی؛

برای خدا وقت بذارید، برای زندگی وقت پیدا می‌شه.

بعضی افتخار لباس و مسندی هستند و بعضی افتخارشان آن لباس و مسند!

باید استاد اقتصاد ما شب‌زنده‌داری کند تا خدا مشکلات اقتصادی خرمشهر را حل کند!

«دنبال کار گنده نباشید، دنبال کار مُنده باشید!» (مُنده: مانده، بر زمین مانده)

به وقت صبح قیامت که سر ز خاک بر آرم به گفت‌و‌گوی تو خیزم به جست‌وجوی تو باشم

در چشم تو جا پای عبور ملکوت است می‌گردم از این قبله به سمتی که تو باشی

هر سرمایه‌ای را برای امام حسین نیاورید! پاک‌ترین سرمایه‌ها، بهترین بخش دارایی‌هایتان را برای او بیاورید!