بریده‌هایی از کتاب دعوا سر اولویت است

کربلا در خلوت و هیاهویش فرصت ساخته شدن است، کارگاه سازندۀ فکر و ذکر!

«آن کس است اهل بشارت که اشارت داند»

طوری زندگی کنید که نیازمند روضه باشید.

مثل حبیب. گذشتن از همه‌چیز برای حسین؛ «انا ترکت الخلق طرا فی هواکا...» : در هوای تو همه را رها کردم. فقط به خاطر تو.

«دنیای اسلام به تفکر احتیاج دارد»

کربلا بهترین مکان است برای جواب گرفتن مسائل امروز. آزمایشگاهی برای علوم انسانی اسلامی!

این نحله‌ها را اصطلاحاً نحله‌های «چِکُنِشْ فَلْسَفِی دُچَارْ شُده» ! می‌نامیم! مشکل آن است که برخی اصلاً دغدغه ندارند (و رحمت خدا بر سیب‌زمینی که مؤثرتر از این دسته است و ما ابداً قصد توهین و جسارت و یا انکار خواص این موجود را نداریم!) ولی برخی از شدت دغدغه‌های رنگارنگ به مقام «وسواس در دغدغه» نایل می‌شوند. مشکل عمدۀ اهالی فرهنگ‌زدۀ جامعۀ ما همین است و این یعنی توقف و بالاتر از آن جماعتی را به توقف کشاندن است. همین‌جا نقداً جهت این‌که بحث دوطرفه باشد (و از متکلم وحده به مع‌الغیر هم رسیده باشیم!) یک دعا از ما و یک آمین از شما: خدایا ما را از بی‌دغدغگی و نیز از وسواس در دغدغه‌ها نجات بده!

خدا یک قلب بیش‌تر به تو نداده، دو جا نمی‌شود آن را خرج کرد. خودت هم همین‌طور دو جا نمی‌شود، اول کجا؟

می‌گردم از این قبله به سمتی که تو باشی»

محمد صلوات خدا بر او و آلش نیز که باشی، نیاز به مجالی برای خلوت و تفکر داری، رخصتی و فرصتی... حرایی برای اندیشه...