بریده‌هایی از کتاب دعوا سر اولویت است

«دعوا سر اولویت است» ضرب‌المثل اهالی سال ۶۱ هجری است. ضرب‌المثلی که هیچ‌وقت کهنه نمی‌شود. زبان دل آن‌ها که رسیدند و آن‌ها که نرسیدند... از آن‌ها که نخواستند با حضرتش باشند آن‌ها که خواستند با حضرتش باشند، ولی نشد تا آن‌ها که با او هم‌قدم شدند و به سعادت رسیدند.

زمین به دور خـــودش چــــــــرخ مــــی‌زند تا که نشـــــان دهد به سمــــــــاوات، کربلایت را

این‌ها از امام مضارع فرمان نمی‌برند به بهانۀ امام ماضی و حال آن‌که امام مضارع، امامِ امامِ ماضی است.

مهم آن است که هر جا هستیم کربلاآفرین باشیم!

حسین(ع) هر جا وارد شود، حسینیه می‌شود؛ چه کربلا چه دیر راهب چه راهیان نور و چه دانشکده‌ها

همیشه دعوا سر اولویت است

کوفیان دوست داشتند نان دین را بخورند، چوبش را نه!

اگر در تاریخ «مسجد ضرار» داشتیم، بعید نیست وجود «هیئت ضرار»‌ها. نباید فریب عناوین را خورد... فتأمل!

حسین(ع) هر جا وارد شود، حسینیه می‌شود؛ چه کربلا چه دیر راهب چه راهیان نور و چه دانشکده‌ها « در آرزوی حسینیه علوم انسانی»

حتی تفسیر قرآن در کنار حسین معنا می‌یابد و نه در مدینه. تفسیرِ قرآنِ حبیب است که شنیدن دارد، نه تفسیر مفسران مدینه‌نشین. ما تشنۀ شنیدنِ تفسیرِ کربلایی قرآنیم و نه تفسیر مدنی...

«... ابتدای کربلا، غدیر بود» «غدیر، کربلای عوام بود و کربلا، غدیر خواص! در غدیر با آن‌که بیعت گرفته شد، «جفا» شد و در کربلا، با آن‌که بیعت برداشته شد، «وفا» ماند»

اولویت همه خوبان عالم، امام حسین است.

«... به وقت صبح قیامت که سر ز خاک بر آرم به گفت‌و‌گوی تو خیزم به جست‌وجوی تو باشم به مجمعی که در آیند شاهدان دو عالم نظر به سوی تو دارم، غلام روی تو باشم حدیث روضه نگویم، گل بهشت نبویم جمال حور نجویم، دوان به سوی تو باشم»

آری، «حسین» نه تنها یک نام، که نشان تعالی انسان بر مدار انسانیت و ایمان است.

خیلی‌ها به دنبال امام گذشته می‌گردند و نه حال، دنبال امام حی و حاضر بودن صفت کلیدی اصحاب الحسین است.

«فَوَ عِزَّتِک یا سَیدِی لَوْ نَهَرْتَنِی‌ مَا بَرِحْتُ‌ مِنْ بَابِک» به عزتت سوگند اگر برانی‌ام، من هرگز از در خانه‌ات برنخیزم. ... بی حسین هرگز!

چه خوب‌ گفته خواجه نصیرالدین طوسی: افسوس که آنچه برده‌ام، باختنی است بشناخته‌ها تمام نشناختنی است‌ برداشتــــــــه‌ام هر آنچه باید بگـــــــــذاشت بگذاشته‌ام هر آنچه برداشتنی است‌

«۲۰ بر ۲۰۰ پیروز است!» شعار قرآن است: هرگاه ۲۰ نفر با استقامت از شما باشند، بر ۲۰۰ نفر غلبه می‌کنند و اگر ۱۰۰ نفر باشند، بر ۱۰۰۰ نفر از کسانی که کافر شدند، پیروز می‌گردند؛ چراکه آن‌ها گروهی هستند که نمی‌فهمند! «إِنْ یکنْ مِنْکمْ عِشْرُونَ صَابِرُونَ یغْلِبُوا مِائَتَینِ وَإِنْ یکنْ مِنْکمْ مِائَه یغْلِبُوا أَلْفًا مِنَ الَّذِینَ کفَرُوا بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا یفْقَهُونَ»

یافتن امام زمان هر زمان وظیفۀ هر انسانی است که بنا دارد به مرگ جاهلی نمیرد.

«آن کس است اهل بشارت که اشارت داند»