بریده‌هایی از کتاب صورتت را بشور، دختر جان!

آن اضطرابی که موقع به دنیا آمدنشان حس کرده بودم، هنوز دقیقاً از بین نرفته.

طرز فکر بچه‌های من با گذشت زمان تغییر می‌کند. من معتقدم همان چیزی که اینک مرا متفاوت از بقیه نشان می‌دهد - شرکتی که اداره می‌کنم - یکی از آن چیزهایی است که وقتی بزرگ‌تر شدند، مرا در نظرشان خوب جلوه می‌دهد. امیدوارم به چیزی که در حال ساختش هستم افتخار کنند. امیدوارم قدرت پیگیری رؤیاهایشان و ارزش کارآفرینی را به آنان نشان دهم. من برای آینده امیدهای بسیار دارم... اما اغلبشان امروز به کمکم نمی‌آیند.

اگر یک روز، یا حتی چند روز مادر نمونهٔ قرن نباشید باعث موفقیت یا ناکامی فرزندتان نمی‌شود. این حسن نیت شماست که حامی آنان است. درس‌هایی که در زمینهٔ بخشش، مراقبت از خود و انتظارات واقع‌گرایانه می‌دهید، به آنان می‌آموزد که چه توانایی‌هایی دارید و حقیقتاً بعدها به کارشان می‌آید.

من حتی نمی‌توانم اراده کنم که به‌پای آن‌ها برسم و اضطراب ناشی از این مسئله مرا دیوانه کرده.

نباید در روزی که داشتند با خمیر، خیمه می‌ساختند، آن را به تن می‌کردم. (یک مادر دیگر این مسئله را به من گوشزد کرد.) من آن لباس را پوشیده بودم چون مستقیماً بعد از جلسهٔ مدرسه باید به یک جلسهٔ کاری می‌رفتم. زندگی من مثل زندگی بسیاری از مادران شاغل سراسر بدو بدو بود.

یک گیجی احساسی در مقیاس بزرگ به وقوع می‌پیوندد.

حرف زدن باکسی که همچون شما روی بلوزش لکهٔ استفراغ کودک دیده می‌شود، خیلی لذت‌بخش است.

پیدا کردن یک اجتماع

این‌قدر خود را غرق نگرانی از اینکه فرزندتان باید برنامهٔ خواب منظم داشته باشد، غذای ارگانیک بخورد یا تا الآن دیگر باید نشستن را یاد می‌گرفت، نکنید.

بچه‌هایی هستند که هم‌اینک مورد سوءاستفاده و بی‌توجهی قرار می‌گیرند

نکته این است که من در بارداری خوب نیستم. و مهم‌تر از همه، با ترسی بی‌امان دست‌وپنجه نرم می‌کردم. اگر کالباس بخورم و به لیستریا دچار شوم چه؟ اگر جنینم که به‌اندازهٔ یک نخود است از آخرین باری که سونوگرافی کردم به بیماری نادری دچار شده باشد چه؟ اگر آن مرغ سوخاری‌هایی که می‌خوردم کلسترول جنین را بالابرده باشد چه؟ اگر بند ناف دور گردنش بپیچد چه؟ اگر وقتی اتاق بچه را نقاشی می‌کردم، هوا به‌قدر کافی در اتاق جریان نداشت چه؟ اگر جفت تصفیه نشود چه؟ اگر آن نوشیدنی الکلی را که در هفتهٔ دوم بارداری خوردم (اما نمی‌دانستم باردارم) او را اذیت کرده باشد چه؟ اما جداً اگر بند ناف دور گردن می‌پیچید چه؟ این نگرانی‌ها امانم را بریده بود. و همچون سگ شکاری پیری مدیریتشان می‌کردم- یعنی برای هر کس که بیش‌ازحد جلو می‌آمد پارس می‌کردم و برای رفتن روی تختخواب و بلند شدن از روی آن به یک چهارپایه نیاز داشتم.

حالت تهوع‌هایی که سرصبح می‌گرفتم حتی یک‌بار هم با سپری شدن صبح از بین نرفت و تا سه‌ماههٔ اول هم دست‌بردار نبود.

هرگز رابطه‌ای که مرا به اوج لذت نرساند، نداشته باشم.

«ریچل، شاید موافقت کنی اما واقعاً نمی‌خوای و این از رابطه نداشتن هم بدتره.»

«ریچل، شاید موافقت کنی اما واقعاً نمی‌خوای و این از رابطه نداشتن هم بدتره.»

«از اینکه همیشه منو پس بزنی خسته شدم.»

شما همین حالا هم ترسیده‌اید و به خودتان اعتماد ندارید و آنگاه‌که شخص یا چیزی از راه می‌رسد و دقیقاً از همان چیزی که زیر سؤال برده بودید سخن می‌گوید، با خود فکر می‌کنید: آره. منم همین فکرو کرده بودم. بی‌خیال می‌شم.

اگر به حرف کارشناسان گوش کرده بودم، آن کتاب هنوز که هنوزه درون کامپیوترم بود.

برای اینکه تنهایی به مسافرت بروید، زیادی زن هستید.

ادراک یعنی ما چیزها را آن‌جور که هستند، نمی‌بینیم بلکه آن‌جور که هستیم می‌بینیم.