بریده‌هایی از کتاب صورتت را بشور، دختر جان!

نقل‌مکان تو را تغییر نمی‌دهد، تنها کاری که می‌کند این است که منظرهٔ بیرون پنجره‌ات را عوض می‌کند. تو باید شاد بودن، قدردان و راضی بودن را انتخاب کنی. اگر هرروز این انتخاب را کنی، صرف‌نظر از اینکه کجا هستی یا چه اتفاقی در حال افتادن است، خوشحال خواهی بود.

۳. من فهمیدم که چه چیزهایی مرا خوشحال می‌کنند و آن‌ها را انجام دادم. این به نظر آشکارترین فکر دنیاست. اما در پایان روز، تنها افراد معدودی هستند که آگاهانه کارهایی را که باعث شادی‌شان می‌شود انتخاب می‌کنند. نه منظور من این نیست که کل زندگی‌تان حول محور ماساژ گرفتن و شام‌های آن‌چنانی بچرخد (شاید هم این کارها را بکنید، ای باکلاس‌ها!) منظور من این است که باید وقت بیش‌تری را برای انجام کارهایی که روحتان را تغذیه می‌کند، بگذارید: باید بیش‌تر با سگتان به پیاده‌روی بروید، کم‌تر برای انجام کارهایی که مجبور به انجامشان هستید اما حالتان را بهم می‌زنند، داوطلب شوید. خواهر، تو مسئول زندگی خودت هستی و چیزی در این زندگی نیست که اجازهٔ لذت بردن از آن را نداشته باشی. دراین‌باره فکر کن.

۱. از مقایسه کردن خود با دیگران دست کشیدم. دیگر نه خود را با دیگران مقایسه می‌کردم و نه با کسی که فکر می‌کردم می‌توانم باشم. مقایسه، مرگِ خوشی است و تنها کسی که باید از آن بهتر باشید، آن کسی است که دیروز بوده‌اید. ۲. خود را با چیزهای مثبت احاطه کردم. حتی از نوشتنش هم چندشم می‌شود چون مثل پوستری است که آن را روی دیوار کلاس ژیمناستیک سال هشتمتان ببینید. اما حتی اگر خیلی پیش‌پاافتاده باشد، بازهم حقیقت دارد. شما به آن چیزی که دوروبرتان هست، تبدیل می‌شوید. به آن چیزی که مصرفش می‌کنید تبدیل می‌شوید. اگر می‌بینید در حال افول هستید یا حس می‌کنید که در فضایی منفی زندگی می‌کنید، به‌دقت به افراد و چیزهایی که هرروز می‌بینید، نگاه بیندازید.

علی‌رغم اینکه ورزشکار نیستم، اهل رقابتم. می‌خواستم به خود ثابت کنم که می‌توانم بیست کیلومتر را بی‌آنکه بین راه بمیرم، بدوم

سؤالات نامناسب نپرسند یا ناخواسته حرفی نزنند که دوستان جدیدمان آزرده‌خاطر شوند.

مادرانی که از دبی مرا دنبال می‌کنند، بیش‌تر نگرانی‌هایی که برای خود و خانواده‌شان دارند، همان نگرانی‌هایی هستند که مادران مانیلا، دوبلین یا مکزیکوسیتی دارند.

من اصلاً نمی‌دانستم که دیگری بودن اشتباه بود، چون اصلاً نمی‌دانستم که دیگرانی هم بودند.

بیش‌تر زندگی‌ام را با این ترس گذراندم که مبادا ناراحتش کنم.

وقتی آن مادر ما را انتخاب نمی‌کرد، من از اینکه امیدوار شده بودم، احساس حماقت می‌کردم.

من کسی بودم که به سرپرستی بین‌المللی اصرار داشتم