بریده‌هایی از کتاب چگونه دیگران را مدیریت کنیم

برای به‌دست آوردن سرمایه باید مردم را متقاعد کنید که شما دارید کار مهمی انجام می‌دهید.“

وارنر می‌گوید: ”ما به معنای واقعی کلمه دور خود می‌چرخیم، بیرون برو برخی از مردم را ببین، از دفتر خارج شو، به‌جای پافشاری بر این موضوع که همه نزد تو بیایند، خود به جاهای دیگر برو.“

شکست در برقراری ارتباط بسیار آسان است. تکبر ورزیدن، مخالفت و ملامت کردن، تحقیر نمودن، رفتار با مردم به گونه‌ای که انگار من رئیسم و تو فقط اینجا کار می‌کنی، این امر را راحت‌تر نیز می‌کند.

جان رمپی مدیر مسئول توسعه در کارخانهٔ نساجی پیشروی میلیکن و شرکا می‌گوید: ” مهارت‌های خوب و برقراری روابط انسانی، توانایی تغییر دیگران را از سازماندهی گرفته تا هدایت دارند. افراد می‌توانند یاد بگیرند که از نظارت کردن به هدایت نمودن، از رقابت به همکاری، از عمل تحت سیستمی رازگونه و سربسته به کار کردن تحت سیستمی براساس بیان اطلاعات مورد نیاز از یک روش منفعلانه به روشی خطرپذیر و از نگاه هزینه‌ای به افراد به نگاه سرمایه‌ای به آن‌ها تغییر رویه دهند.

برت منینگ رئیس شرکت تبلیغاتی جهانی جی والتر تامپسون می‌گوید:” اینکه بدانید چطور روابط انسانی فوق‌العاده‌ای را بوجود آورید کار آسانی نیست. افراد کمی هستند که آن‌را به‌طور غریزی و ذاتی انجام می‌دهند. اما اکثر افراد باید در این زمینه تحصیل کنند. آن‌ها باید آموزش ببینند همان‌طور که برای مهندس شدن در یک کارخانهٔ ماشین‌سازی و طراحی پیستونی بهتر به آموزش بسیار و فرهیختگی زیادی نیاز است، این امر نیز چنین آموزش و فرهیختگی‌ای را می‌طلبد.“

شرکت‌هایی هستند که می‌دانند روابط انسانی و خدماتی ممیزی بزرگ در موفقیت خواهند بود.“

آیا آماده‌اید تا روابط خود را با آرامش و موفقیت بیشتری مدیریت کنید؟

یک روز ظهر وقتی اسکوآب داشت در یکی از کارخانه‌های فولادسازیش قدم می‌زد با جمعی از مردانی مواجه شد که درست زیر تابلوی سیگارکشیدن ممنوع، داشتند سیگار می‌کشیدند. فکر می‌کنید که او به تابلو اشاره کرد و گفت:” نمی‌تونید بخونید؟“ مطمئناً خیر، این‌کار از استاد ارتباطات انسانی بعید است. آقای اسکوآب خیلی دوستانه با آن‌ها گفت‌وگو کرد و هرگز درباره اینکه داشتند زیر تابلوی سیگارکشیدن ممنوع سیگار می‌کشیدند چیزی نگفت. در آخر وی به آن‌ها چند سیگار داد و با برقی در چشمانش گفت:” پسرا ممنون می‌شم اگر بیرون سیگار بکشید.“ این تمام چیزی بود که او گفت. آن مردان فهمیدند که اسکوآب متوجهٔ تخلفشان شده است، و برای اینکه آن‌ها را تحقیر نکرده بود خیلی خوشحال بودند. دیل کارنگی

ویلپن به‌عنوان آخرین توقف در تور خواست آن‌ها را به بول پن ببرد، جایی که توپ پرت کن‌های تیم، خود را گرم می‌کنند. اما درست در جلوی در بول پن، یک مأمور امنیتی اونیفورم پوش، گروه را متوقف کرد. مأمور که ظاهراً از هویت ویلپن ناآگاه بود به وی گفت:” این مکان عمومی نیست، متاسفم، شما نمی‌توانید داخل بروید.“ مطمئناً در آن لحظه فرد ویلپن قدرت آن را داشت که به آنچه می‌خواهد برسد و داخل شود. او می‌توانست آن مأمور امنیتی بیچاره را به‌خاطر نشناختنش ملامت کند. ویلپن می‌توانست با یک حرکت نمایشی، مقام بالای خود را که به لحاظ امنیتی به او اجازهٔ ورود می‌داد، فراموش کند و به بچه‌های شگفت زده نشان دهد که چقدر در استادیوم شیا مهم و موثر است. اما ویلپن هیچ یک از این کارها را انجام نداد. او دانش آموزان را از مسیری دورتر و از دری دیگر به بول پن برد. چرا او این زحمت را به خود داد؟ ویلپن نمی‌خواست مامور امنیتی را شرمسار کند

در گذشته، افراد در دنیای تجارت روی معنای واقعی رهبری تامل زیادی نمی‌کردند. رئیس، رئیس بود و مسئول. شرکت‌هایی که خوب اداره می‌شدند، آن‌هایی بودند که تقریباً همانند ارتش عمل می‌کردند. دستورات از بالا می‌آمد و به ترتیب رده‌ها ابلاغ می‌شد. شرکت‌هایی که همچون رسته‌های نظامی اداره نمی‌شدند به ندرت سرپا می‌ماندند. پیامی که از بالا می‌آمد همیشه این بود که: ” اگر نشکسته، چرا تعمیرش کنیم؟“ افرادی که مسئولیتی داشتند در دفاتر خود می‌نشستند و آنچه می‌توانستند را مدیریت می‌کردند. این چیزی بود که از آن‌ها انتظار می‌رفت انجام دهند،”مدیریت“. شاید آن‌ها موسسات خود را چند درجه به چپ یا چند درجه به راست هدایت می‌کردند، اما معمولاً سعی آن‌ها بر این بود که هر مشکل واضحی را که برای خودشان پیش می‌آمد حل و فصل کنند، و سپس دست از کار می‌کشیدند. در گذشته، این‌گونه مدیریت موثر بود. ولیکن امروزه دیگر مدیریت صرف، به تنهایی کافی نیست.

جهان برای چنین روش پیش پا افتاده‌ای بسیار غیر قابل پیش‌بینی می‌باشد. اکنون چیزی بسیار ژرف‌تر از آن مدیریت تجاری قدیمی مورد نیاز است و آن رهبری به قصد کمک به افراد برای دستیابی به آنچه در آن توانایی دارند، نگرشی جدید به آینده و پایه‌ریزی و حفظ روابط موفقیت‌آمیز می‌باشد.

استاد موسسهٔ آموزش عالی تجارت هاروارد می‌گوید:” در گذشته، زمانی که تجارت در فضایی با ثبات‌تر انجام می‌شد، مهارت‌های مدیریتی کافی بودند، اما اکنون که فضای تجارت بی‌ثبات و متغیر شده است و در وضعیت ناشناخته‌ای قرار گرفته‌ایم، آگاهی از مهارت‌های رهبری جدی می‌شوند.“

ممکن است مدیریت مانند گذشته دیگر خیلی موثر نباشد و باید مفهوم ” رهبری“ دوباره تعریف شود.

روابط خوب، مهارت‌های بین فردی، توانایی آموزش دادن، الگو بودن و تشکیل گروه دادن، همگی نیازمند رهبران بیشتر و بهتری می‌باشند. شما دیگر نمی‌توانید آن را با دستور انجام دهید بلکه باید با تاثیرگذاری به انجامش رسانید، که البته ” مهارت‌های مردمی“ واقعی را می‌طلبد.

رهبری فقط در کار نیست. خانواده‌ها، گروه‌های خیریه، تیم‌های ورزشی، همکاری‌های شهروندی، کلوپ‌های اجتماعی و غیره همگی نیاز فوق‌العاده‌ای به رهبری پویا دارند.

حتی زمانی که شرکت متوقف شد (زمانی که خرده فروشان گفتند” نه ممنون،“ وقتی که تولیدکنندگان گفتند ” به‌هیچ وجه“، وقتی بانکدارها گفتند ”دیگر نه“) رهبران دوراندیش اپل هرگز تسلیم نشدند. سرانجام دنیا به کام آن‌ها شد.

”دوراندیشی، تصویری از آینده‌ای واقعی، باور کردنی و جذاب را برای آن سازمان مشخص می‌کند، وضعیتی که از بعضی جهات بسیار مهم، از آنچه اکنون موجود است بهتر می‌باشد.“

” یک رهبر باید در ابتدا یک تصویر از وضعیت آیندهٔ مطلوب و ممکن سازمان مورد نظرش در ذهن خود ترسیم کند. این تصویر، که ما آن‌را دوراندیشی می‌نامیم، ممکن است همانند یک رویا مبهم یا همانند یک هدف و یا بیان وظیفه دقیق و مشخص باشد.“

تنها یک راه درست برای رهبری کردن وجود ندارد، و رهبران با استعداد زیادی با انواع شخصیت‌ها به قدرت می‌رسند. آن‌ها پر هیاهو یا ساکت، شوخ طبع یا جدی، خشک یا نرم خو، پر سرو صدا یا خجالتی هستند. و با هر سنی، نژادی و جنسی وجود دارند. هدف این نیست که موفق‌ترین رهبری را که می‌توانید بیابید شناسایی کرده و کورکورانه از او تقلید کنید. این تدبیر از ابتدا محکوم است. حتی ممکن نیست که شما بتوانید با این تقلید کورکورانه از شخصی که تظاهر می‌کنید همانند او باشید، رشد کنید و از پله‌های موفقیت بالا بروید. روش‌های رهبری که بهترین کارآیی را برای شما خواهند داشت آن‌هایی هستند که در درون شما پرورش می‌یابند.

سعی نکنید از دیگران تقلید کنید، هرگز از خود بودنتان دست نکشید.“