بریده‌هایی از کتاب چگونه دیگران را مدیریت کنیم

فکر نمی‌کنم وقتی به فردی می‌گویید برو، تندتند برو، این‌کار را انجام دهد. آنچه باید انجام دهید این است که افراد را در فکر، تصور، آرزو، تخیل و هرآنچه در حال انجامش هستید شریک کنید. این‌کار زمان می‌برد و نیازمند تلاش و نیروی کمکی دائمی است. اما هرگز آن را تحمیل نکنید.

گفت‌وگو براساس روابط معتمدانه بنا می‌شود.

گفت‌وگو هم مهارت و هم هنر است.

فرد جی. سیورت، رئیس امور مالی شرکت بیمهٔ عمر می‌گوید: ”اگر کارمندی پیشنهادی می‌دهد که با آن موافق نیستم، آن‌گاه باید در نوع عدم موافقتم به آن‌ها بسیار با ملاحظه عمل کنم. می‌خواهم آن‌ها را تشویق کنم که دفعهٔ بعد هم نزد من باز گردند و پیشنهادی دیگر بدهند. اکنون به برخی از کارکنان خود گفته‌ام که ممکن است با ۹۹ تا از ۱۰۰ پیشنهاد آن‌ها مخالف باشم اما می‌خواهم که ایشان همچنان به ارائهٔ نظراتشان به من ادامه دهند. این چیزی است که به خاطرش حقوق دریافت می‌کنند. یک از صد ارزشش را خواهد داشت، و من قصد ندارم به این علت که زمان‌های دیگر با آن‌ها مخالفم به ایشان به چشم ضعیف‌تر از خود بنگرم.“

هنگامی که افراد نظراتشان را به شما می‌گویند، آن‌ها را به‌خاطر روراستی‌شان تنبیه نکنید. آن‌ها را تشویق کنید که دوباره ریسک گفت‌وگو با شما را به جان بخرند.

با مردم روراست باشید، آن‌ها را دوست بدارید و اجازه دهید که ایشان این حقیقت را دربارهٔ شما دریابند

با مردم روراست باشید، آن‌ها را دوست بدارید و اجازه دهید که ایشان این حقیقت را دربارهٔ شما دریابند. از توصیهٔ رتون پیروی کنید: ” فروتن و متواضع بودن فوق‌العاده مهم است. افراد را از نگرانی درآورید. همه مثل هم هستیم. من فکر می‌کنم هر کسی در یک سطح مشخص است، اینکه رئیس یک شرکت باشید یا مامور فروش، فقط یک شغل متفاوت است.“

ژیمناست المپیک، مری لو رتون، گفته است:” اگر کسی خوش برخورد باشد یا نباشد شما فوراً متوجه می‌شوید. وقتی شما این احساس را دریافت کردید، می‌توانید افکار شخص را از طریق زبان بدنش بخوانید. وقتی فردی در گوشه‌ای ایستاده است و می‌گوید: آهای، نمی‌خواهم کسی با من صحبت کند، آن‌را می‌فهمید.“

شما نمی‌توانید ریاکار باشید. مهم نیست چه می‌گویید، به هرحال احساس واقعی شما نسبت به گفت‌وگو، چه صادق باشید چه نباشید، کاملاً واضح است.

فضایی پذیرنده برای برقراری ارتباط و گفت‌وگو بوجود آورید. این حقیقتی پایه‌ای برای ارتباط و گفت‌وگو با مردم است. آن‌ها تفکر و عقیدهٔ خود را بیان نمی‌کنند و به گونه‌ای پذیرنده به حرف‌های شما گوش نخواهند کرد، مگر اینکه قبلاً اساس اعتمادی واقعی و علاقه‌ای مشترک را پی‌ریزی کرده باشید.

ریچارد ال. فنسترمچر، مدیر عامل خرید و فروش اتومبیل در شرکت فورد موتور، شدیداً به این امر معتقد است. او همیشه به کارکنانش می‌گوید: ” در اتاق من همیشه به روی شما باز است. حتی اگر بخواهید به من سلام بگویید. اگر با نظر من مخالف هستید مستقیماً به خودم بگویید، فکر نکنید که مجبورید از طریق مدیران اقدام کنید.“

لینکلن می‌دانست که پی‌بردن به نظرات مردم، یک بخش ضروری در رئیس جمهور بودن است، و می‌خواست آن‌را بی‌واسطه بشنود.

بیل‌کلینتون هم از گردهم‌آیی با مردم شهر که از تلویزیون نیز پخش می‌شد چنین استفاده‌ای می‌نمود. او به‌طور مرتب از احساسات و نظرات مردم آگاه می‌شد و به آن‌ها نشان می‌داد که برایشان اهمیت قایل است. حتی اگر برای همهٔ مشکلاتشان راه حلی نداشت، اما آنجا حضور داشت، به آن‌ها گوش می‌کرد، با ایشان ارتباط برقرار می‌کرد و عقاید خود را روشن بیان می‌نمود.

رونالد ریگان بی‌خودی آدم خوش بیان بزرگ نامیده نشد. او در طول حرفهٔ سیاسی طولانی مدت خود، به حرف مردم گوش فرا می‌داد و با آن‌ها صحبت می‌کرد. ریگان حتی وقتی رئیس جمهور بود به خواندن نامه‌های سازنده ادامه می‌داد. او از منشیان کاخ سفید می‌خواست که هر بعدازظهر نامه‌هایی را به‌طور انتخابی به وی بدهند. شب هنگام او آن‌ها را به محل سکونت خود می‌برد و شخصاً جواب آن‌ها را می‌نوشت.

صرف‌نظر از مقام بالای‌تان، هنوز باید گفت‌وگو و ارتباط در تمام مسیرها، بالا، پایین و اطراف زنجیرهٔ فرماندهی‌تان صورت پذیرد.

دور از مشتریان و همکاران بودن، مخصوصاً برای آن‌هایی که در یک سازمان به مقامی می‌رسند، آسان است. اما صرف‌نظر از مقام بالای‌تان، هنوز باید گفت‌وگو و ارتباط در تمام مسیرها، بالا، پایین و اطراف زنجیرهٔ فرماندهی‌تان صورت پذیرد.

برای نشان دادن نگرانی خود به همکارانتان محدودیت ایجاد نکنید.

اگر به همکارانتان نشان دهید که پذیرای عقاید و نظراتشان هستید، احتمال بیشتری وجود دارد که آن‌ها نیز پذیرای نظرات شما باشند و دربارهٔ چیزهایی که لازم است بدانید شما را صادقانه مطلع سازند.

سایرس نوشته است؛” ما وقتی به دیگران علاقه‌مند هستیم که آن‌ها به ما علاقه‌مند باشند.“

“ اعضای یک شرکت، مدرسه، یا خانواده بدون تبحر در آن مهارت انسانی بسیار پایه‌ای (توانایی در گفت‌وگو با دیگران)، نمی‌توانند مدت زیادی در جهت رشد پیش روند.