بریده‌هایی از کتاب چگونه دیگران را مدیریت کنیم

دیوید مک دونالد می‌گوید: ”با افرادتان مهربان باشید و با احترام با ایشان رفتار نمایید. روی آن‌ها سرمایه‌گذاری کنید و انتظار نداشته باشید که این امر خودبه‌خود فواید جدیدی را برایتان به ارمغان آورد.

لبخند بزنید. سلام کنید. کارمندانتان را بشناسید.

به کارمندانتان علاقه‌مند شوید و بگذارید ایشان از حس شما نسبت به خود باخبر شوند. با افراد همانند قوم و خویش خود رفتار کنید، این دومین مفهوم پایه‌ای انگیزه و اشتیاق است.

ادلستون توضیح می‌دهد: ”من برای جالب‌تر کردن جلساتمان از هر کسی دو ایده و پیشنهاد می‌خواهم. حالا ما دربارهٔ هر موضوع قابل تصوری هزاران ایده داریم. تمام نیروی کار روی پیشنهادات کار می‌کنند. اگر من از شما دو پیشنهاد بخواهم که بتوانم در آن بهتر باشم، شما مورد تحسین واقع خواهید شد. شما به من خواهید گفت که چطور می‌توانم بهتر باشم. اگر من آن‌را به مرحلهٔ عمل درآورم، احساس واقعاً خوبی به شما دست خواهد داد.

شرکت‌هایی همچون امریکن ایرلاینز، براساس قضاوت جمعی اداره می‌شوند، و مدیر کل باید تصمیم نهایی را بگیرد و مسئولیت آن را قبول کند. اما وظیفهٔ من بیشتر بررسی پیشنهادها و جمع‌کردن افراد گروه دور هم و جست‌وجوی اتفاق نظر در بین اعضای گروه می‌باشد تا تحمیل تفکر خودم به آن‌ها“

اگر کارمندان یک شرکت چنین حسی داشته باشند، آن شرکت به روش بدی اداره می‌شود. اهداف آن شرکت، اهداف کارمندانش نشده است. هیچ شرکتی نمی‌تواند در چنین وضعیتی موفق شود.

امروزه رهبران موفق، کارمندان را در روندکار مانند طراحی، تولید، اختراع و بازاریابی شرکت می‌دهند. رهبران موفق، تیم‌هایی بوجود می‌آورند و دستورات را از بالا صادر نمی‌کنند. آن‌ها دریافته‌اند کارمندان اجرایی عملاً تصمیم‌گیری هم می‌توانند بکنند. مطمئناً کارمندانی که در تصمیم‌گیری واقعی دخالت داده می‌شوند نسبت به آن‌هایی که در این امر شرکت داده نمی‌شوند عکس‌العمل بهتری از خود نشان می‌دهند.

۱. کارمندان باید در تمامی بخش‌های فرآیند، در هر قدمی، شرکت داده شوند. در اینجا کار گروهی مهم است، نه مقام و رتبه. ۲. باید با کارمندان به عنوان افرادی خاص برخورد شود. همیشه به اهمیت حضور آن‌ها اشاره کرد و به ایشان احترام گذاشت. آن‌ها در درجهٔ اول انسان و در درجهٔ دوم کارمند هستند. ۳. کار اضافی و فوق‌العاده افراد باید مورد تشویق قرار بگیرد، از آن‌ها قدردانی شود و پاداش بگیرند. با افراد به گونه‌ای رفتار کنید که گویی ایشان توانمند و باهوش هستند (عقب بایستید و دخالت نکنید) همه به انتظاراتتان پاسخ می‌دهند. دقیقاً اینگونه است که ایشان نقش خود را ایفا خواهند کرد.

یک بار از دوآیت آیزن‌هاور در مورد رازش برای مطیع کردن افراد سؤال کردند. آیا این ژنرال بازنشسته از شیوهٔ نظامی استفاده می‌کرد؟ خیر، او در مورد ترغیب و تشویق صحبت کرد. او گفت: ” شما با داد زدن بر سر مردم نمی‌توانید آن‌ها را رهبری کنید. این کار اهانت است نه رهبری. من ترجیح می‌دهم افراد را تشویق کنم، زیرا هنگامی که تشویق می‌شوند، به آن امر می‌چسبند. اگر آن‌ها را بترسانم، تنها تا زمانی که می‌ترسند آنجا می‌مانند، سپس می‌روند.“

افراد فقط زمانی از دل و جان می‌خواهند که اموری این‌چنین را به سرانجام رسانند که احساس کنند بخش مهمی از شرکتتان هستند. به‌همین علت است که باید به‌کارمندان احترام گذاشت و برای موفقیت‌های آن‌ها پاداش تعیین کرد، تحسینشان نمود و برایشان جشن گرفت و با شکست‌های‌شان با احتیاط برخورد کرد. این کارها را انجام دهید. آن‌گاه عقب بایستید و تماشا کنید که چطور نتایج عالی از هر طرف سرازیر می‌شوند.

شما نمی‌توانید افراد را وادار به انجام آن کارها کنید. شما باید کاری کنید که آن‌ها خود بخواهند کارها را انجام دهند.“

هری ای. اوراستریت در کتاب جاودان خود، ” تاثیر بر رفتار انسانی“، نوشته است:”بهترین توصیه به افرادی که می‌خواهند دیگران را چه در تجارت، چه در خانه، چه در مدرسه و چه در سیاست وادار به کاری کنند این است که: ابتدا، اشتیاق پرحرارت فرد را برانگیزند. کسی که نمی‌تواند مسیری را به تنهایی طی کند اگر بتواند اشتیاق افراد را برانگیزاند، می‌تواند دنیا را به دست آورد.“

نمی‌توانید. هرگز نمی‌توان افراد را مجبور به انجام کار اضافی کرد. آن‌ها فقط زمانی که بخواهند، چنین کاری را انجام می‌دهند. پس باید به ایشان دلیلی برای خواسته‌های‌شان بدهیم.

او به کارمندانش کمک کرد تا بفهمند که لوکس شرکت آن‌ها هم هست، آن‌ها در موفقیتش نقش دارند.

بیل گپرت می‌گوید:” مراقب افرادتان باشید. تجارت مراقب خودش هست.“

افراد را گرامی بدارید. آن‌ها را در پیروزی‌تان دخیل کنید. تشویقشان نمایید. آموزششان دهید. نظراتشان را جویا شوید. بگذارید خودشان تصمیم بگیرند. شیرینی پیروزی را با آن‌ها تقسیم کنید. با ایشان مشورت نمایید. کاری کنید که متوجه شوند چقدر ارزشمند هستند. آن‌ها را تشویق به ریسک کردن نمایید. به آن‌ها آزادی بدهید تا درجایی که لایقش هستند کار کنند، عقیدهٔ خود را نسبت به توانایی‌های ایشان از طریق کنار کشیدن خود از سر راه‌شان بیان کنید. به بیان دیگر به افراد نشان دهید که به ایشان اعتماد دارید و به آن‌ها احترام می‌گذارید و برایتان اهمیت دارند. این‌کار را انجام دهید، خواهید دید که توسط افرادی با انگیزه و مشتاق احاطه خواهید شد.

ترس، انگیزه‌ای ضعیف بوجود می‌آورد. شرکت‌هایی که بر این پایه اداره می‌شوند در نهایت با کارمندان و کارگرانی عصبانی و آزرده روبه‌رو خواهند شد که تنها به فکر سود خودشان هستند.

افرادی که تنها به‌خاطر پول کار می‌کنند، نه به‌خاطر اینکه کارشان را دوست دارند تنها به اندازه‌ای که برای حقوق گرفتن لازم است کار می‌کنند.

شما باید به‌عنوان یک رهبر کاری کنید که آن‌ها بخواهند با شما همراه شوند

شما باید به‌عنوان یک رهبر کاری کنید که آن‌ها بخواهند با شما همراه شوند. این وظیفهٔ یک رهبر است که چنین احساساتی را بپروراند. ”ما در این موضع با هم هستیم“،”ما بخشی از یک تیم هستیم“، ”آنچه انجام می‌دهیم با ارزش است“، ”ما بهترین هستیم“. این خاکی است که بذر انگیزه و اشتیاق واقعی در آن رشد می‌کند.