بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

شواهدی می‌گویند اهمیت زیادی قائل‌شدن برای شادی، عامل خطر برای افسردگی است.

دانشجویانی که در بیست‌سالگی در مورد برنامه‌های شغلی‌شان بسیار مطمئن هستند، از آن دست افرادی هستند که در سی‌سالگی حسرت‌های عمیقی دارند.

وقتی به یک چیز متعهد می‌شوید، بخشی از هویت‌تان می‌شود و کم‌کردن شدتِ کار سخت می‌شود.

انتخاب شغل مانند پیداکردن شریک روحی نیست. حتی این امکان وجود دارد که شغل ایدئال شما هنوز اختراع نشده باشد. صنایع قدیمی در حال تغییر هستند و صنایع جدید با سرعت بیشتری نسبت به گذشته در حال ظهورند: گوگل، اوبر و اینستاگرام پدیده‌هایی قدیمی نیستند. خودِ آینده‌تان همین الان وجود ندارد یا علایق‌تان در طول زمان تغییر می‌کند.

در تحقیقی از بانک‌های کالیفرنیا، مدیران اجرایی به مشتریانی وام اضافی می‌دادند که در پرداخت بدهی وام قبلی‌شان کوتاهی کرده بودند. از آنجا که بانکداران با وام اولیه موافقت کرده بودند، انگیزه داشتند که تصمیم اول‌شان را توجیه کنند. جالب است که وقتی میزان جایگزینی افراد در بخش مدیریت زیاد بود، احتمال اینکه بانک‌ها وام‌های مسئله‌دار را شناسایی و رد کنند بیشتر بود. اگر شخصی نباشید که با وام اولیه موافقت کرده‌اید، هرگونه انگیزه را دارید که ارزیابی‌های قبلی در مورد آن مشتری را مورد بازبینی قرار دهید. اگر در نوزده وام قبلی بدحسابی کرده باشند، احتمالاً وقت اصلاح است. احتمال بازاندیشی وقتی بیشتر است که تصمیم‌گیرنده‌های اولیه را از ارزیابان تصمیم بعدی جدا کنیم.

نیاز به اثبات و اَدله، دشمن پیشرفت است.

در بسیاری از سازمان‌ها، رهبران به‌دنبال تضمینی هستند که نتایج مطلوب باشد قبل از اینکه چیز جدیدی را امتحان کرده و روی آن کار کنند. مثل این می‌ماند که به گوتنبرگ بگویید تنها درصورتی از ماشین چاپش حمایت مالی می‌کنید که یک صف بلند از مشتریان راضی داشته باشد یا به گروه محققان اچ‌آی‌وی اعلام کنید که تنها بعد از اینکه درمان‌شان جواب دهد از آزمایش‌های بالینی‌شان حمایت مالی می‌کنید.

وقتی امنیت روانی بدون مسئولیت‌پذیری باشد، افراد تمایل دارند در منطقهٔ امن‌شان بمانند و هر زمان که مسئولیت‌پذیری باشد و امنیت روانی نه، افراد تمایل دارند در منطقهٔ اضطراب، ساکت بمانند. وقتی هر دو را باهم ترکیب کنیم، منطقهٔ یادگیری را تشکیل می‌دهیم. افراد احساس آزادی دارند که آزمایش کنند و اشتباهات آزمایش‌های یکدیگر را پیدا کنند تا آن‌ها را بهتر کنند.

تحقیقات نشان می‌دهد وقتی ما روندهایی را که در پس تصمیمات‌مان هست در لحظه توضیح دهیم، منتقدانه‌تر فکر کرده و احتمالات را کامل‌تر واکاوی می‌کنیم.

تمجید و تشویقِ صِرف به خاطر نتیجه‌گرفتن خطرناک است زیرا موجب اعتمادبه‌نفس کاذب در مورد استراتژی‌های ضعیف می‌شود و به مردم انگیزه می‌دهد تا دائماً با همان روش همیشگی کارها را انجام دهند. تنها وقتی تصمیمات پرخطر با مشکلاتی حاد روبه‌رو شوند افراد مکث می‌کنند تا دربارهٔ روندهای‌شان بازبینی کنند.

تمرکز روی نتایج شاید برای عملکرد کوتاه‌مدت خوب باشد، ولی مانع یادگیری بلندمدت است.

توصیهٔ استاندارد برای مدیرانی که به‌دنبال ایجاد امنیت روانی هستند مدل‌سازی آزادی و دادن فرصت یکسان به همه است. در مورد نحوهٔ پیشرفت از افراد بازخورد بگیرید. در این‌صورت مردم احساس امنیت می‌کنند که خطر کنند.

اغلب اوقات برتری در مدرسه نیازمند تبحر در روش‌های قدیمی تفکر است. اما رسیدن به جایگاه حرفه‌ای تأثیرگذار نیازمندِ راه‌های جدید تفکر است.

روش‌های یادگیری فعالانه شامل حل مسئله به‌صورت گروهی، انجام کاربرگ و آموزش خصوصی می‌شد. به‌طور متوسط، نمرات دانشجویان در روش سنتی، یعنی سخنرانی، نیم درجه کمتر از روش یادگیری فعال بود (برای مثال دانشجویانی که با روش یادگیری فعالانه الف مثبت گرفتند با روش سخنرانی الف گرفتند) و احتمال مردودشدن دانشجویان در کلاس‌هایی با روش سخنرانی ۱.۵۵ برابر بیشتر بود.

روان‌شناس، دبورا کلمن، می‌نویسد: «یادگیریِ ایده‌های علمیِ غیرمنتظره، مانند یادگیری زبانی دیگر به صورت سلیس و روان است. هرچه بیشتر آن را به تعویق بیندازیم سخت‌تر می‌شود و با آموزش تدریجی و تمرین نامنظم به دست نمی‌آید.» پس چیزهایی که بچه‌ها نیاز دارند این است: تمرین مداوم دورریختن محفوظات غلط؛ مخصوصاٌ وقتی موضوع سازوکار روابط علت و معلولی در میان است.

شواهد نشان می‌دهد اگر در مقطع ابتدایی به باورهای نادرستِ علمی پرداخته نشود، تغییردادن آن‌ها در آینده سخت است.

در مباحث قطبی، توصیهٔ رایج این است که دیدگاه طرف مقابل را اتخاذ کنیم. از وجه نظری، قراردادن خودمان به جای دیگری به ما کمک می‌کند تا هماهنگ با او پیش برویم. ولی در عمل، به این سادگی نیست.

تحقیقات جدید نشان می‌دهد که وقتی پیام ظریف‌تر (و دقیق‌تر) باشد، مردم بیشتر احتمال دارد به نظراتی متنوع برسند و درگیر بحث شوند

پرسیدن از «چگونگی» می‌تواند قطبی‌سازی را کاهش دهد و زمینه را برای گفت‌وگوهای سازنده در مورد اقدام و عمل فراهم کند.

بدبینی «بنیادِ روش علمی است»، درحالی‌که انکار یعنی «ردکردن ایده‌ها از قبل بدون بررسی منطقی».