بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

آنچه باور داریم بستگی به چیزی دارد که می‌خواهیم باور کنیم.

درس اساسی‌ای که از سوگیری مطلوبیت می‌گیریم این است که انگیزه‌های‌مان، باورهای‌مان را شکل می‌دهند

مردم با دیدن دیدگاه‌های کثیر متوجه می‌شوند که کثرت در درون خودشان هم هست.

قدرت شنیدن فقط در این نیست که به مردم فضایی دهید تا به باورهای‌شان فکر کنند، بلکه نمودی از احترام و نشان‌دادن توجه است.

اگر بدون کسب اجازه اطلاعاتی ارائه دهید، کسی به شما گوش نمی‌دهد.

نودوچهار درصد از مدیرانی که از نظر کارمندان‌شان شنونده‌های بسیار بدی بودند، خودشان را شنونده‌هایی خوب یا خیلی خوب می‌دانستند.

آزمایش‌های انجام‌شده در سازمان‌های دولتی، شرکت‌های فناوری و مدارس نشان داد بعد از آنکه افراد در حلقهٔ شنود نشستند و هر دفعه یکی صحبت کرد و بقیه با دقت گوش دادند، نگرش‌های‌شان پیچیده‌تر و کمتر افراطی شد.

بسیاری از افراد سعی می‌کنند خودشان را باهوش نشان دهند. اما شنونده‌های خوب بیشتر علاقه دارند کاری کنند که مخاطب‌شان احساس باهوش‌بودن کند.

چندین آزمایش نشان داد که ارتباط با یک شنوندهٔ همدل، غیرمنتقد و بادقت، از نگرانی افراد می‌کاهد و کمتر حالت تدافعی می‌گیرند، فشار کمتری احساس می‌کنند که از تناقضات فکری‌شان حذر کنند و همین موضوع آن‌ها را تشویق می‌کند تا باورهای‌شان را عمیق‌تر بکاوند و نکات ظریف باورهای‌شان را بیشتر بشناسند و آن‌ها را آزادانه‌تر در میان بگذارند.

اگرچه مردم از پزشک می‌خواهند استخوان شکسته‌شان را درمان کند، وقتی صحبت از مسائل ذهنی به میان می‌آید، آن‌ها بیشتر به دنبال همدلی هستند تا راه‌حل.

خوب گوش‌دادن فقط به معنی کم صحبت‌کردن نیست؛ مجموعه‌ای از مهارت‌ها برای پرسش و پاسخ است. از همان ابتدا باید به جای قضاوت دربارهٔ وضعیت افراد یا اثبات خودتان، به علایق‌شان توجه نشان دهید.

زمانی که دانشمندان تئوری‌های محبوب خود را به‌شکل وحی‌ِمُنزل جلوه می‌دهند و نقدهای تأمل‌برانگیز را مشابه توهین به مقدسات می‌بینند، وارد حالت واعظ می‌شوند. وقتی اجازه می‌دهند نظرشان به‌جای دقت و صحت، تحت‌تأثیر مقبولیت و محبوبیت قرار گیرد، وارد حالت سیاستمدار می‌شوند. وقتی به‌جای مطالعه و فهمیدن، تمام انرژی خود را صرف بی‌اعتبار جلوه‌دادن و ردکردن نظریات دیگران می‌کنند،‌ وارد حالت دادستان می‌شوند.

هدف این نیست که به افراد بگوییم چه‌کار کنند، هدف این است که به آن‌ها کمک کنیم از چرخهٔ اعتمادبه‌نفس کاذب بیرون آیند و فرصت‌های جدید را ببینند.

ما به‌ندرت می‌توانیم به کسی انگیزهٔ تغییر دهیم. بهتر است به آن‌ها کمک کنیم تا خودشان انگیزهٔ تغییر را پیدا کنند.

«کمتر کسی می‌خواهد آنچه را برایش خواستنی نیست، بشنود.» منسوب به دیک کاوِت

«تو عصر سفر به فضا هستیم ولی خیلی‌ها هنوز هم تفکر عصر حجری دارن. ایدئولوژی ما باید خودش رو به تکنولوژی ما برسونه.»

نسبت‌دادن یک کلیشه به کل یک گروه از آدم‌ها، بی‌معنی است. تحقیقات نشان می‌دهند شباهت‌های بین گروه‌های مختلف مردم خیلی بیشتر از آن چیزی است که خودمان تصور می‌کنیم و اغلب گوناگونی داخل گروه‌ها بیشتر از گوناگونی بین گروه‌هاست.

در یک آزمایش، روان‌شناسان وظیفهٔ نوشتن یک متن کوتاه را به صورت اتفاقی به هواداران منچسر یونایتد دادند. ترتیبی دادند که یک دونده که در حال گذشتن از کنار آن‌هاست سُر خورده، زمین بخورد و از درد فریاد بکشد و همزمان مچ پایش را بچسبد. دونده، پیراهن بزرگ‌ترین رقیب تیم‌شان را به تن داشت. مسئله این بود که آیا دست از نوشتن برمی‌دارند که به او کمک کنند یا نه. وقتی هواداران مشغول نوشتن متنی راجع به علاقهٔ وافرشان به تیم منچستر بودند فقط سی درصدشان به دونده کمک می‌کردند. وقتی مشغول نوشتن وجه اشتراک‌شان با هواداران سایر تیم‌ها بودند، هفتاد درصد به کمک دونده می‌رفتند.

در سلسله‌مراتب اختلاف نظر که توسط دانشمند علوم کامپیوتر، پال گراهام، ایجاد شده است، والاترین نوع مشاجره اثبات‌کردن اشتباه دیدگاه طرف مقابل است و پست‌ترین نوع آن، توهین‌کردن.

روان‌شناسان مدت‌هاست دریافته‌اند کسی که بیشتر از همه می‌تواند شما را ترغیب کند تا نظرتان را تغییر دهید، خود شما هستید. شما این فرصت را دارید که قانع‌کننده‌ترین دلایل را انتخاب کرده و سپس نسبت به این دلایل احساس مالکیت پیدا کنید.