بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

فکرکردن مثل یک دانشمند، کاری فراتر از واکنش نشان‌دادن با ذهنی باز و بدون تعصب است؛ برای این کار باید ذهن‌مان به صورت فعالانه باز و بی‌طرف باشد و این کار نیازمند آن است که درجست‌وجوی دلایلی برای امکان اشتباه‌بودن نظرمان باشیم نه اینکه به‌دنبال دلایلی برای اثبات درست‌بودن نظرمان بگردیم و بر اساس آنچه یاد می‌گیریم دیدگاه‌های‌مان را بازنگری کنیم.

فرایند بدی که نتیجهٔ خوبی دارد شانس است. اما فرایند خوبی که نتیجهٔ بد داشته باشد می‌تواند آزمایش هوشمندانه‌ای باشد.

یادتان باشد که اغلب کمتر بهتر است.

برای اینکه به افراد در بازبینی کمک کنید، از آن‌ها بخواهید فکر کنند اگر در زمان یا مکان دیگری متولد شده بودند باورهای‌شان چه تفاوت‌هایی می‌داشت؟

بسیاری از عقاید ما مثل تفکرات قالبی‌مان دلبخواهی و ساختگی هستند؛ یعنی آن‌ها را بدون داده‌های دقیق یا تأمل عمیق شکل داده‌ایم

به جای علت، از چگونگی سؤال کنید. وقتی افراد علت اتخاذ دیدگاه‌های افراطی‌شان را توضیح می‌دهند، اغلب تعهدشان را تشدید کرده و روی دیدگاه‌های‌شان پافشاری می‌کنند. اما وقتی می‌خواهند چگونگی تبدیل دیدگاه‌های‌شان به واقعیت را توضیح دهند، معمولاً پی به محدودیت‌های شناخت‌شان می‌برند و بعضی از عقایدشان را تلطیف می‌کنند.

وقتی سعی داریم ذهن دیگران را باز کنیم، معمولاً با گوش‌دادن، بیشتر موفق می‌شویم تا با حرف‌زدن

وقتی به اشتباهی پی بردید، آن را نشانه‌ای بدانید از اینکه چیز جدیدی کشف کرده‌اید. از خندیدن به خودتان نترسید. خندیدن به خودتان کمک می‌کند کمتر روی اثبات خود ــ و بیشتر روی اصلاح و بهبود خود ــ تمرکز کنید.

دانستن اینکه چه چیزی را نمی‌دانیم اغلب اولین قدم به‌سوی کسب تجربه است.

هرچه خودتان را شایسته‌تر بدانید، خطرِ اینکه خود را زیادی دستِ بالا بگیرید بیشتر می‌شود و همچنین خطرِ اینکه از پیشرفت بازبایستید.

هویت‌تان را بر اساس ارزش‌ها تعریف کنید، نه عقاید. اگر عقایدتان را بخشی از خودپندارهٔ کنونی‌تان ندانید، به آن‌ها وابسته نمی‌شوید و راحت‌تر می‌توانید خودتان را از آن‌ها جدا کنید. خودتان را کسی تجسم کنید که کنجکاوی، یادگیری، انعطاف ذهنی و جست‌وجوی دانش برایش ارزش است. وقتی عقایدی در ذهن‌تان شکل می‌دهید، همیشه عواملی را که می‌توانند نظرتان را عوض کنند فهرست کنید

فیزیک‌دان برجسته، مکس پلانک بیان می‌کند: «پیروزی یک حقیقت تازهٔ علمی، از متقاعدکردن رقبا و نشان‌دادن نور به آن‌ها به‌دست نمی‌آید، بلکه چون رقبا می‌میرند پیروز می‌شود.»

سرعت جایگزین‌شدن نسل‌ها بیشتر از سرعت بازاندیشی مردم در افکارشان است.

بازبینی تعهدات گذشته نیازمندِ تواضع، بازبینی تصمیمات کنونی نیازمندِ تردید و تصور دوبارهٔ برنامه‌های آینده نیازمند کنجکاوی است. آنچه در طول این مسیر پیدا می‌کنیم می‌تواند ما را از موانع دست‌وپاگیر محیط پیرامون‌مان و خودِ سابق‌مان برهاند. بازاندیشی ما را آزاد می‌کند که فراتر از تجدید دانش و باورهای‌مان برویم و ابزاری برای یک زندگی رضایت‌بخش است.‌

بازبینی تعهدات گذشته نیازمندِ تواضع، بازبینی تصمیمات کنونی نیازمندِ تردید و تصور دوبارهٔ برنامه‌های آینده نیازمند کنجکاوی است.

برنامه‌ریزی برای زندگی «مانند رانندگی در شب و در میان مه است». تا جایی را می‌بینید که نورِجلویِ ماشین نشان دهد ولی می‌توانید کل مسیر را به همین صورت بروید.

وقتی دانشجویانم در مورد بالابردن عزت نفس در شغل‌شان صحبت می‌کنند، روند پیشرفت، اغلب به این صورت است: فاز ۱: من مهم نیستم فاز ۲: من مهم هستم فاز ۳: می‌خواهم در چیز مهمی سهمی داشته باشم. متوجه شده‌ام که هرچه زودتر به فاز سوم برسند، سهم و تأثیر بیشتری دارند و شادی بیشتری را تجربه می‌کنند. این موضوع باعث شده که شادی را کمتر یک هدف دانسته، بلکه محصول جانبی مهارت و معنا بدانیم

طبق تحقیقی در مورد کارآفرینان، آن‌ها هرچه بیشتر برای شرکت نوپای‌شان تلاش می‌کردند، اشتیاق‌شان به کارشان هر هفته بیشتر می‌شد وهمان‌طور که ابتکار عمل و تسلط پیدا می‌کردند، علاقه‌شان افزایش می‌یافت. علاقه همیشه به تلاش و مهارت منجر نمی‌شود. گاهی نتیجهٔ آن‌هاست.

روان‌شناسان دریافته‌اند که اشتیاق اغلب اوقات ساخته می‌شود و کشف نمی‌شود.

شادی به تعداد تکرار احساسات مثبت و نه شدت احساسات وابسته است.