بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

وقتی مردم به نصیحتی گوش نمی‌دهند، همیشه دلیلش این نیست که با آن مخالف هستند. گاهی در مقابل حس فشار و این حس که کسی دارد تصمیم‌شان را کنترل می‌کند مقاومت می‌کنند.

وقتی سعی می‌کنیم کسی را متقاعد کنیم، معمولاً رویکرد تهاجمی داریم. به‌جای اینکه ذهن آن‌ها را باز کنیم، عملاً ذهن‌شان را می‌بندیم یا عصبانی‌شان می‌کنیم.

اینکه نظرتان را تغییر دهید شما را به آدمی دورو یا دمدمی‌مزاج تبدیل نمی‌کند،‌ بلکه به این معناست که شما تمایل به یادگیری دارید.

در یک بحث خوب، طرف مقابل ما سعی در تخریب ما ندارد،‌ بلکه پروانهٔ پیش‌ران ماست. وقتی ما و حریف‌مان در جهت‌های متفاوت فکر می‌کنیم، مثل دو پروانهٔ هواپیما در جهت‌های مخالف هستیم و این باعث می‌شود افکارمان روی زمین گیر نکنند و به پرواز در بیایند.

طبق یک مطالعهٔ معتبر، معماران بسیار خلاق برخلاف معمارانی که مهارت داشتند اما خلاقیت‌شان کم بود، در خانه‌هایی بزرگ شده بودند که مشاجره زیاد رخ می‌داد. آن‌ها اغلب در خانه‌هایی بزرگ شده بودند که «پرتنش اما ایمن» بودند. این گفتهٔ روان‌شناس رابرت آلبرت است. او در ادامه خاطرنشان می‌کند: «افرادی که در بزرگسالی خلاق هستند، فرزندان خانواده‌هایی هستند که تنها صفتی که نمی‌توان به آن‌ها نسبت داد هماهنگی است: خانواده‌های کمی "متزلزل".» والدین این افراد با آن‌ها بدرفتاری فیزیکی یا کلامی نداشتند اما این به آن معنا نبود که از مشاجره نیز اجتناب می‌کردند. این والدین به جای اینکه به فرزندان خود بگویند هنگام بحث ساکت بمانند و اظهارنظر نکنند، آن‌ها را تشویق می‌کردند تا از حق خود دفاع کنند. این بچه‌ها یاد می‌گرفتند چگونه انتقاد و همچنین دفاع کنند.

مهم نیست چه کسی رئیس‌جمهور است یا قرار است چه اتفاقی بر سر کشورتان بیاید. این جهان ناعادلانه است و مهارتی که دهه‌ها برای تقویت آن تلاش کرده‌اید دیگر منسوخ شده است! مثل آب‌خوردن است، مگر نه؟ درست به‌راحتی اینکه به خواست خودتان دیگر عاشق عشق‌تان نباشید.‌

«اگه به گذشته‌ات فکر کنی و با خودت نگی" وای، یک سال پیش من چقدر خنگ بودم"، یعنی توی سال گذشته چیز خاصی یاد نگرفتی.»

به‌جای جست‌وجوی شغلی که ما را خوشحال می‌کند، بهتر است به‌دنبال شغلی باشیم که انتظار داریم از آن یاد بگیریم و تا می‌توانیم نقشی ایفا کنیم. روان‌شناسان دریافته‌اند که اشتیاق اغلب اوقات ساخته می‌شود و کشف نمی‌شود.

وقتی خودمان را وقف یک برنامه می‌کنیم و آن برنامه آن‌طور که می‌خواهیم پیش نمی‌رود، اولین حس غریزی‌مان معمولاً این نیست که در آن بازاندیشی کنیم. در عوض، مایل هستیم که اصرار کنیم و منابع بیشتری خرج آن کنیم. به این الگو «تشدید تعهد» می‌گویند. شواهد نشان می‌دهد که کارآفرینان، استراتژی‌های شکست‌خورده را مصرّانه حفظ می‌کنند، درحالی‌که بهتر است تغییر جهت دهند. مربیان اتحادیهٔ ملی بسکتبال مدام روی قراردادهای جدید با افرادی پایین‌تر از سطح انتظار سرمایه‌گذاری می‌کنند و زمانِ بازی بیشتری به آن‌ها می‌دهند. سیاستمداران فرستادن سربازان به جنگ را ادامه می‌دهند؛ جنگی که از همان ابتدا نباید شروع می‌شد. یک عامل مؤثر، هزینه‌های ازدست‌رفته است ولی مهم‌ترین دلیل روانی است، نه مالی. تشدید تعهد به این دلیل اتفاق می‌افتد که ما موجوداتی استدلال‌گر هستیم، مدام به‌دنبال این هستیم که باورهای قبلی‌مان را توجیه کنیم تا از نفس‌مان دلجویی کنیم، از تصاویر ذهنی‌مان محافظت کنیم و به تصمیمات گذشته‌مان اعتبار دهیم.

هدف این نیست که بیشتر اوقات دیدگاه‌های اشتباه داشته باشیم،‌ بلکه هدف این است که متوجه شویم ما بیشتر از حدی که انتظار داریم اشتباه می‌کنیم و هرچه بیشتر این قضیه را انکار کنیم، گودال عمیق‌تری برای خودمان حفر می‌کنیم

هر پاسخی، سؤالات جدیدی ایجاد می‌کند و سعی و تلاش برای دستیابی به دانش هیچ نقطهٔ پایانی ندارد.

زمانی که بحث دارایی‌های‌مان در میان باشد، آن‌ها را با اشتیاق به‌روز می‌کنیم. وقتی کمد لباس‌های‌مان از مُد می‌افتد، لباس جدید می‌خریم و وقتی آشپزخانه‌مان قدیمی می‌شود آن را بازسازی می‌کنیم، ولی زمانی که نوبت به دانش و عقایدمان می‌رسد، تمایل داریم روی آن‌ها پافشاری کنیم.

به‌جای گوش‌دادن به دیدگاه‌هایی که باعث می‌شوند به فکر فروبرویم، به دیدگاه‌هایی گوش می‌دهیم که احساس خوبی به ما می‌دهند.

گوش‌دادن یعنی دادن هدیه‌ای بسیار مقدس و ارزشمند به دیگری: توجه‌مان.

افراد هرچه باهوش‌تر باشند، محکم‌تر زمین می‌خورند

«پیشرفت بدون تغییر غیرممکن است و کسانی که نتوانند ذهن‌شان را تغییر دهند، نمی‌توانند هیچ‌چیزی را تغییر دهند.»

افراد هرچه باهوش‌تر باشند، محکم‌تر زمین می‌خورند

هدف از آموختن این نیست که مهر تأییدی بر عقایدمان بزنیم، بلکه این است که عقایدمان را توسعه دهیم.

«مهم‌ترین درسی که از این گپ‌زدن‌ها گرفتم این بود که باید برای جاهل‌نبودن، بعضی چیزهایی که قبلاً به اصطلاح "یاد گرفتم" رو از یاد ببر

یکی از نشانه‌های بارز خردمندی این است که بدانید کِی وقت آن رسیده که بعضی از باارزش‌ترین ابزار و عزیزترین بخش‌های هویت خود را رها کنید.