بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

افراد توافق‌ناپذیر بیشتر نقد می‌کنند، بدبین هستند، دیگران را به چالش می‌کشند و احتمال اینکه مهندس یا وکیل شوند بیشتر از سایر افراد است. این افراد نه‌تنها با مشاجره‌کردن مشکلی ندارند، بلکه از این کار انرژی می‌گیرند. اگر فرد بسیار توافق‌ناپذیری باشید، ممکن است از مشاجرات، بیشتر از مکالمات دوستانه لذت ببرید. این ویژگی معمولاً با بدنامی همراه است: باور عمومی این است که افراد توافق‌ناپذیر، آدم‌های بدخلقی هستند که دربارهٔ هر ایده‌ای غر می‌زنند

روان‌شناسان دریافته‌اند که هرچه افراد شادی را ارزشمندتر بدانند، کمتر در زندگی‌شان شاد هستند

علاج گیرافتادن در کوه حماقت، مصرف مداوم تواضع است.

ارنست همینگوی نوشت: «نمی‌توانید با رفتن از یک مکان به مکان دیگر، از خودتان دور شوید.»

بحث‌کردن من با دیگران نشانهٔ بی‌احترامی به آن‌ها نیست، بلکه نشانهٔ احترام است. بحث‌کردن یعنی من به‌قدری برای نظر آن‌ها ارزش قائلم که آن را به چالش بکشم. اگر نظرشان برایم مهم نبود، خودم را به زحمت نمی‌انداختم.

طالع‌بینی به معنی نگه‌داشتن کلیشه‌های بی‌اساس در مورد آدم‌ها در ذهن، تنها برمبنای ماه تولد آن‌هاست

والدین در پشت درهای بسته بحث می‌کنند چون می‌ترسند که این مشاجرات فرزندشان را مضطرب کند یا به‌نوعی به شخصیت او آسیب برساند. باوجوداین، تحقیقات نشان می‌دهد تعداد دفعاتی که والدین باهم بحث می‌کنند، هیچ تأثیری بر رشد تحصیلی، اجتماعی و عاطفی فرزندان ندارد. آنچه اهمیت دارد این است که والدین موقع بحث چقدر احترام یکدیگر را نگه می‌دارند، نه اینکه هرچند وقت یک‌بار باهم بحث می‌کنند. بچه‌هایی که والدین‌شان مشاجرات سازنده دارند، در دوران دبستان از نظر عاطفی احساس امنیت بیشتری می‌کنند و در سال‌های بعد هم، بیشتر از دیگران با هم‌کلاسی‌های‌شان مهربان هستند و به آن‌ها کمک می‌کنند.

افکار ما به عاداتی تبدیل می‌شوند که ما را کُند می‌کنند و تا زمانی که دیگر کار از کار گذشته، به خودمان زحمت نمی‌دهیم دربارهٔ آن‌ها مردد شویم.

کیفیت یعنی بازاندیشی، بازبینی و بهترکردن.

منطقی‌بودن یعنی امکان بحث منطقی با ما وجود دارد؛ یعنی حاضریم بر اساس منطق و داده‌ها، ذهنیت‌مان را تغییر دهیم.

خبره‌شدن در یک مهارت یعنی بازبینی مداوم طرز تفکرمان.

دانشمندان علوم اعصاب دریافته‌اند که وقتی اعتقادات اصلی ما به چالش کشیده می‌شوند، ممکن است سبب فعال‌شدن بادامهٔ مغز شوند؛ یعنی بخشِ بدویِ «مغز مارمولکی» که به‌سرعت تفکر خونسرد را کنار می‌گذارد و یک واکنش ستیز یا گریز آتشین را فعال می‌کند. خشم و ترسی که احساس می‌کنیم، بسیار عمیق است: انگار کسی به ذهن‌مان تودهنی زده است. در این زمان نفسِ خودکامه با یک زره ذهنی به کمک ما می‌آید. ما به واعظ یا دادستان تبدیل می‌شویم و تلاش می‌کنیم که نظر فرد جاهل را تغییر دهیم یا او را محکوم کنیم. روزنامه‌نگار، الیزابت کولبرت، دراین‌باره می‌نویسد: «وقتی با استدلال شخص دیگری مواجه می‌شویم، در تشخیص نقاط ضعف استدلالش نسبتاً ماهر هستیم، اما نسبت به نقاط ضعف خودمان کوریم.»

افراد هرچه باهوش‌تر باشند، محکم‌تر زمین می‌خورند

برنامهٔ ده‌ساله‌تان را دور بیندازید. چیزی که پارسال برای‌تان جالب بوده ممکن است امسال حوصله‌تان را سر ببرد و چیزی که دیروز برای‌تان گیج‌کننده بوده شاید فردا هیجان‌آور شود. علایق ایجاد می‌شوند، نه اینکه فقط کشف شوند. برنامه‌ریزیِ فقط یک قدم برای آینده می‌تواند شما را نسبت به بازاندیشی، پذیرا نگه دارد.

در هر مرحلهٔ زندگی‌مان از جمله انتخاب شغل اول، ازدواج دوم یا آوردن بچهٔ سوم می‌توانیم مکث کنیم و از دیگران بپرسیم که آرزو داشتند قبل از این تجربیات، چه چیزی را می‌دانستند. وقتی خودمان از مرحله‌ای می‌گذریم، می‌توانیم آنچه را باید خودمان در آن بازاندیشی می‌کردیم با دیگران به‌اشتراک بگذاریم.

چیزی که بر ما تأثیری نگذارد، می‌تواند اعتقادات‌مان را راسخ‌تر کند. همان‌طور که واکسن از سیستم ایمنی بدن‌مان در مقابل ویروس محافظت می‌کند، عمل مقاومت نیز سیستم ایمنی روان‌مان را تقویت می‌کند. ردکردن یک دیدگاه، پادتن‌هایی علیه تلاش‌های آینده برای تاثیرگذاری ایجاد می‌کند. به اعتقادات‌مان مطمئن‌تر می‌شویم و کنجکاوی‌مان در مورد دیدگاه‌های دیگر کمتر می‌شود. دیگر استدلال‌های مخالف ما را گیج و متعجب نمی‌کند: تکذیبهٔ ما از پیش آماده است.

روان‌شناسان معتقدند بسیاری از چیزهایی که به درست بودن‌شان باور داریم تنها حاصل بدیهیات فرهنگی هستند: چیزهایی که خیلی‌ها به آن باور دارند و به‌ندرت کسی به درستی‌شان شک می‌کند. اگر دقیق‌تر به آن‌ها نگاه کنیم اغلب متوجه می‌شویم که پایه‌های متزلزلی دارند.

فیلسوف، جان استوارت میل، روزی نوشت: «فقط کسانی شاد هستند که ذهن‌شان را روی چیزی غیر از شادی خودشان متمرکز کنند، مثلاً روی شادی دیگران، پیشرفت انسان، یا حتی یک هنر یا فعالیت، که به‌عنوان وسیله دنبال نشود، بلکه خودش هدف ایدئال باشد. پس اگر هدف‌شان چیز دیگری باشد، از همان طریق شادی را هم می‌یابند.»

وقتی به‌دنبال شادی هستید از دست‌تان می‌گریزد

معلمان خوب، اندیشه‌های جدید را می‌آموزند، ولی معلم‌های فوق‌العاده شیوه‌های جدید اندیشیدن را می‌آموزند.