بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

توانایی ذهنی بالا، ضامن انعطاف‌پذیری ذهنی نیست. مهم نیست چقدر توانایی ذهنی دارید، تا زمانی که انگیزهٔ تغییرِ عقیده نداشته باشید، موقعیت‌های بسیاری را برای بازاندیشی‌کردن از دست می‌دهید. بر اساس تحقیقات، هرچه نمرهٔ آزمون ضریب هوشی شما بیشتر باشد، احتمال اینکه فریب کلیشه‌ها را بخورید بیشتر است چون می‌توانید الگوها را سریع‌تر تشخیص بدهید. همچنین مطالعات اخیر نشان می‌دهند هرچه باهوش‌تر باشید، به‌روزرسانی عقایدتان برای‌تان دشوارتر است.

داشتن طرفدارانی که تشویق‌تان می‌کنند مفید است، اما نیاز به منتقدانی که شما را به چالش بکشند هم دارید.

سرسختی ترکیبی است از اشتیاق و پشتکار و تحقیقات نشان می‌دهد که می‌تواند نقش مهمی در انگیزه‌دادن به ما برای انجام اهداف بلندمدت‌مان داشته باشد. ولی وقتی صحبت از بازاندیشی است، سرسختی ممکن است وجهی تاریک داشته باشد. آزمایش‌ها نشان می‌دهند افراد سرسخت زیاد اصرار دارند که گردونهٔ شانس را امتحان کنند و همان مسیر شکست‌خورده را که احتمال موفقیت در آن صفر است، ادامه دهند. همچنین محققان اشاره کرده‌اند احتمال اینکه کوه‌نوردانِ سرسخت در سفرهای‌شان جان‌شان را از دست بدهند بیشتر است زیرا مصمم هستند هر کاری را که لازم است انجام دهند تا به قله برسند. یک مرز مشخص بین پشتکار قهرمانانه و لجبازی احمقانه وجود دارد. گاهی بهترین سرسختی این است که سماجت کنیم مسیرمان را تغییر دهیم.

آموزش چیزی فراتر از اطلاعاتی است که در ذهن‌مان جمع می‌کنیم. عادت‌هایی هست که با اصلاحِ طرح‌های اولیه‌مان پیدا می‌کنیم و مهارت‌هایی هست که برای ادامهٔ یادگیری در خود شکل می‌دهیم.

کسب دانش یک معلم شاید کمک کند که چالش‌های روز را حل کنیم ولی درک طرز تفکر یک معلم می‌تواند به ما کمک کند تا چالش‌های کل عمر را حل کنیم.

وقتی دانش‌آموزان با مسائل پیچیده روبه‌رو می‌شوند، اغلب گیج می‌شوند. حس طبیعی معلم این است که آن‌ها را فوراً نجات دهد تا احساس نکنند گم شده‌اند و توانایی ندارند. ولی روان‌شناسان دریافته‌اند که یکی از نشانه‌های ذهن باز، واکنش به سرگشتگی از طریق کنجکاوی و علاقه است.

«هرگز اجازه ندادم سیستم آموزشی مدرسه خللی در تعلیم و تربیتم ایجاد کند.» گرنت آلن

مشخص شده که حتی اگر مصّرانه با کسی بر سر مسئله‌ای اجتماعی مخالف باشیم، وقتی بفهمیم که آن فرد عمیقاً به این موضوع اهمیت می‌دهد، به او بیشتر اعتماد می‌کنیم. شاید هنوز از او خوش‌مان نیاید، ولی علاقه‌اش نسبت به یک اصل را نشانهٔ بزرگی و درستی‌اش می‌دانیم. باور را رد می‌کنیم، ولی احترام‌مان به فردی که در پس آن باور است بیشتر می‌شود. این نکته مؤثر است که در آغاز بحث صریحاً از این احترام صحبت کنیم. در یک آزمایش، اگر مخالفی ایدئولوژیک، در آغاز بحث همین‌قدر اعتراف می‌کرد که «من احترام زیادی برای افرادی مانند شما قائل هستم که پای اصول خود می‌ایستند»، کمتر احتمال داشت که افراد او را رقیب خود ببینند و به او بخشندگی بیشتری نشان می‌دادند.

در حوزهٔ آموزش، فرقه‌هایی با ایده‌هایی در مورد سبک‌های یادگیری وجود دارند؛ این ذهنیت که آموزش باید متناسب با ترجیح هر دانش‌آموز برای یادگیری ازطریق روش‌های صوتی، بصری یا حرکتی باشد. برخی از معلمان مصمم هستند آموزش‌شان را به این شیوه متناسب کنند ولی شواهدی از ده‌ها سال پیش تا به امروز هست که می‌گوید اگرچه دانش‌آموزان شاید از شنیدن، خواندن و انجام‌دادن لذت ببرند، واقعاً از این راه‌ها، یادگیری‌شان بهتر نمی‌شود

انسان اساساً تمایل دارد برای اینکه به شفافیت برسد و پروندهٔ چیزی را ببندد، پیوستارهای پیچیده را ساده کرده و به دو دسته تقسیم کند. طنزپرداز، رابرت بنچلی، می‌گوید: «افراد دو نوع هستند: کسانی که جهان را به دو نوع از افراد تقسیم می‌کنند و کسانی که این کار را نمی‌کنند.»

شنیدن نظرات مخالف الزاماً به شما انگیزهٔ بازبینیِ موضع‌تان را نمی‌دهد، بلکه کار را برای شما آسان‌تر می‌کند تا بر نظر خود پافشاری کنید.

گوش‌دادن یعنی دادن هدیه‌ای بسیار مقدس و ارزشمند به دیگری: توجه‌مان.

معمولاً پزشکان بعد از یازده ثانیه حرف بیمار را قطع می‌کنند تا خودشان صحبت کنند، هرچند بیماران شاید فقط بیست‌ونُه ثانیه نیاز داشته باشند تا علائم‌شان را توصیف کنند.

به‌طور کلی کسانی که قدرت بیشتری دارند باید بازاندیشی بیشتری روی دیدگاه‌های‌شان داشته باشند چون احتمال بیشتری دارد که دیدگاه‌های خودشان را برتر از سایر دیدگاه‌ها بدانند و چون در موضع قدرت هستند، احتمال اینکه دیدگاه‌های‌شان با پرسش و شک و تردید دیگران مواجه شود، کمتر است.

باید برای جاهل‌نبودن، بعضی چیزهایی که قبلاً به اصطلاح "یاد گرفتم" رو از یاد ببرم.

چند سال پیش در کتابم، نوآوران، نوشته بودم اگر می‌خواهیم با گروه‌زدگی مبارزه کنیم، بهتر است «عقاید محکم داشته باشیم، ولی پایبندی ما به آن‌ها ضعیف باشد». اما حالا نظرم را تغییر داده‌ام و معتقدم نظر قبلی‌ام اشتباه بوده است. اگر پایبندی ما به عقیده‌ای ضعیف باشد، ابراز آن با قاطعیت می‌تواند نتیجهٔ معکوس دهد. بیان‌کردن نظرمان با کمی تردید، نشانهٔ اعتمادبه‌نفس متواضعانه است: افراد را به کنجکاوی دعوت می‌کند و به بحث بهتری منجر می‌شود.

در یک مشاجرهٔ داغ، همیشه می‌توانید مکث کنید و بپرسید: «چه شواهدی باعث می‌شه نظرت رو عوض کنی؟» اگر پاسخ فرد مقابل «هیچی» باشد، ادامهٔ بحث دیگر هیچ فایده‌ای ندارد. شما می‌توانید اسبی را به‌طرف آب ببرید اما نمی‌توانید او را به فکرکردن وادار کنید.

وقتی کسی رفتاری خصومت‌آمیز از خود نشان می‌دهد، اگر واکنش‌تان این باشد که به بحث به‌عنوان جنگ نگاه کنید، یا می‌توانید حمله کنید یا عقب‌نشینی. اما اگر در عوض آن را به شکل رقص ببینید، گزینهٔ دیگری نیز پیش رو دارید: می‌توانید خودتان را کنار بکشید. داشتن یک مکالمه دربارهٔ طریقهٔ مکالمه‌مان، توجه را از اصل اختلاف نظر دور می‌کند و به فرایند داشتن یک تعامل معطوف می‌سازد. هرچه طرف مقابل خشم و خصومت بیشتری از خود نشان داد، شما کنجکاوی و توجه بیشتری نشان دهید. وقتی کسی دارد کنترل خودش را از دست می‌دهد، آرامش شما نشانهٔ قدرت شماست و باعث می‌شود خشم‌شان تغذیه نشود. به‌ندرت پیش می‌آید که کسی در جواب آرامش شما فریاد بکشد: «دادزدن روش مورد علاقهٔ من برای صحبت کردنه!»

اگر از تغییر عقیدهٔ خودمان خودداری کنیم، بعید است بتوانیم عقاید دیگران را تغییر دهیم. ما می‌توانیم با تأکید بر اینکه در چه بخش‌هایی با نظر مخالفان خود موافقیم و حتی گفتن اینکه چه چیزهایی از آن‌ها یاد گرفته‌ایم، نشان دهیم متعصب نیستیم. بنابراین وقتی بعداً از آن‌ها می‌پرسیم که حاضر به تغییر چه دیدگاه‌هایی هستند، شبیه آدم‌های دورو به‌نظر نمی‌رسیم.

روان‌شناسان دریافته‌اند که بسیاری از ما درمعرض خطر توهّم عمق تبیین هستیم. وسایل روزمره مانند دوچرخه، پیانو و هندزفری را درنظر بگیرید: چقدر دربارهٔ این وسایل می‌دانید؟ مردم معمولاً در مورد اطلاعات‌شان اعتمادبه‌نفس کاذب دارند: آن‌ها بر این باورند که اطلاعات‌شان دربارهٔ نحوهٔ کار این وسایل، خیلی بیشتر از آن چیزی است که در واقع می‌دانند. اگر از آن‌ها بخواهیم سازوکار این وسایل را توضیح دهند، می‌توانیم به آن‌ها کمک کنیم تا محدودیت اطلاعات خود را متوجه شوند. چرخ‌دنده‌های دوچرخه چگونه کار می‌کنند؟ کلیدهای پیانو چگونه موسیقی تولید می‌کنند؟ چگونه هدفون صدا را از تلفن همراه به گوش شما منتقل می‌کند؟ افراد از اینکه چقدر برای جواب‌دادن به این سؤالات تقلا می‌کنند، متعجب می‌شوند و به‌سرعت می‌فهمند که در واقع چقدر کم می‌دانند.