بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

نفرین دانش این است که ذهن ما را نسبت به آنچه نمی‌دانیم می‌بندد

تحقیقات نشان می‌دهد هنگامی که کسی در برابر تغییر مقاومت می‌کند، متذکرشدن چیزهایی که پس از این تغییر همچنان ثابت می‌مانند تأثیرگذار است.

داشتن اعتقاد راسخ باعث می‌شود در زندانی که خودمان ساخته‌ایم گیر بیفتیم.

توانایی ذهنی بالا، ضامن انعطاف‌پذیری ذهنی نیست. مهم نیست چقدر توانایی ذهنی دارید، تا زمانی که انگیزهٔ تغییرِ عقیده نداشته باشید، موقعیت‌های بسیاری را برای بازاندیشی‌کردن از دست می‌دهید. بر اساس تحقیقات، هرچه نمرهٔ آزمون ضریب هوشی شما بیشتر باشد، احتمال اینکه فریب کلیشه‌ها را بخورید بیشتر است چون می‌توانید الگوها را سریع‌تر تشخیص بدهید. همچنین مطالعات اخیر نشان می‌دهند هرچه باهوش‌تر باشید، به‌روزرسانی عقایدتان برای‌تان دشوارتر است.

هنگامی که دربارهٔ سطح دانش فعلی خود تردید می‌کنیم، در مورد اینکه چه اطلاعاتی نداریم کنجکاو می‌شویم. این جست‌وجو ما را به‌سمت کشفیات جدید سوق می‌دهد و این کشفیات نیز با یادآوری اینکه هنوز چیزهای زیادی باید یاد بگیریم باعث می‌شوند متواضع بمانیم. اگر دانش برابر با قدرت است، دانستن اینکه چه چیزهایی نمی‌دانیم خِرد است.

سوگیری مورد علاقهٔ من، سوگیریِ «من دچار سوگیری نیستم» است که در آن مردم باور دارند از دیگران منطقی‌تر هستند.

همچنین مطالعات اخیر نشان می‌دهند هرچه باهوش‌تر باشید، به‌روزرسانی عقایدتان برای‌تان دشوارتر است.

افراد هرچه باهوش‌تر باشند، محکم‌تر زمین می‌خورند توانایی ذهنی بالا، ضامن انعطاف‌پذیری ذهنی نیست. مهم نیست چقدر توانایی ذهنی دارید، تا زمانی که انگیزهٔ تغییرِ عقیده نداشته باشید، موقعیت‌های بسیاری را برای بازاندیشی‌کردن از دست می‌دهید.

بسیاری از ما به دانش و مهارت خود و پایبندبودن به عقاید و نظرات‌مان افتخار می‌کنیم. این امر در یک جهان تغییرناپذیر، که در آن به‌خاطر داشتن عقاید راسخ تشویق شویم، منطقی است. اما مشکل اینجاست که ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که دائماً در حال تغییر و تحول است؛ جایی که باید به همان اندازه‌ای که زمان صرفِ فکرکردن می‌کنیم، صرفِ بازاندیشی‌کردن کنیم.

شناختن نقاط ضعف‌مان شرایط تردیدکردن را برای ما فراهم می‌کند. هنگامی که دربارهٔ سطح دانش فعلی خود تردید می‌کنیم، در مورد اینکه چه اطلاعاتی نداریم کنجکاو می‌شویم. این جست‌وجو ما را به‌سمت کشفیات جدید سوق می‌دهد و این کشفیات نیز با یادآوری اینکه هنوز چیزهای زیادی باید یاد بگیریم باعث می‌شوند متواضع بمانیم. اگر دانش برابر با قدرت است، دانستن اینکه چه چیزهایی نمی‌دانیم خِرد است.

پای چیزهایی درمیان است که آن‌قدر مهم هستند که گذشتن از آن‌ها سخت است: قربانی‌کردن دستمزد ماهانه، جایگاه، مهارت و زمان، که همگی بزرگ و مهم به‌نظر می‌رسند. حقیقت این است که ازدست‌دادن پیشرفت‌های دو سال گذشته بهتر از هدردادن بیست سال آینده است.

ما موجوداتی استدلال‌گر هستیم، مدام به‌دنبال این هستیم که باورهای قبلی‌مان را توجیه کنیم تا از نفس‌مان دلجویی کنیم، از تصاویر ذهنی‌مان محافظت کنیم و به تصمیمات گذشته‌مان اعتبار دهیم.

وقتی ما و حریف‌مان در جهت‌های متفاوت فکر می‌کنیم، مثل دو پروانهٔ هواپیما در جهت‌های مخالف هستیم و این باعث می‌شود افکارمان روی زمین گیر نکنند و به پرواز در بیایند.

«اگه به گذشته‌ات فکر کنی و با خودت نگی" وای، یک سال پیش من چقدر خنگ بودم"، یعنی توی سال گذشته چیز خاصی یاد نگرفتی.»

«من به این نتیجه رسیده‌ام که سندروم متقلب چیز خوبی است: سندروم متقلب انگیزه‌ای است برای انجام‌دادن کارهای بیشتر و تلاش بیشتر. یاد گرفته‌ام چگونه از آن به‌نفع خودم استفاده کنم. در واقع، به‌خاطر رشدی که ناشی از تردید در خودم است موفق می‌شوم.»

جداکردن خودِ فعلی از خودِ قبلی، در لحظه ممکن است کاری هراس‌آور باشد. حتی تغییرات مثبت نیز ممکن است به احساسات منفی منجر شود؛ تکامل هویت‌تان می‌تواند باعث شود که احساسِ از مسیر خارج‌شدن و ازهم‌گسیختگی به شما دست دهد. اما با گذشت زمان به‌نظر می‌رسد بازاندیشی دربارهٔ اینکه چه کسی هستید، نشانهٔ سلامت ذهنی است؛ البته به شرطی که بتوانید داستانی منطقی دربارهٔ اینکه چگونه از خود قبلی به خود فعلی‌تان رسیده‌اید تعریف کنید

بازاندیشی‌کردن دربارهٔ چیزی که عمیقاً به آن باور داریم می‌تواند هویت ما را به خطر بیندازد و این احساس را به ما بدهد که انگار داریم قسمتی از خودمان را از دست می‌دهیم.

شاید صفحات موسیقی قدیمی، اتومبیل‌های کلاسیک و ساعت‌های عتیقه، چیزهایی ارزشمند برای جمع‌آوری باشند اما باورهای قدیمی و منسوخ‌شده، فسیل‌های ذهنی‌ای هستند که بهتر است از آن‌ها دست بکشیم.

ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که دائماً در حال تغییر و تحول است؛ جایی که باید به همان اندازه‌ای که زمان صرفِ فکرکردن می‌کنیم، صرفِ بازاندیشی‌کردن کنیم.

بیشتر ما عادت داریم خودمان را بر اساس باورها، عقاید و ایدئولوژی‌های‌مان تعریف کنیم. این مسئله زمانی می‌تواند مشکل‌ساز باشد که با وجود تحول جهان و تکامل دانش، مانع از تغییر دیدگاه ما شود. نظرات ما ممکن است آن‌قدر برای‌مان مقدس شوند که حتی صرفاً با تصور دراشتباه‌بودن‌مان، به خشونت رو بیاوریم و نفس خودکامهٔ ما به‌سرعت وارد عمل شود تا نقدهای مخالف را سرکوب کند، مدارک ضد ما را در نطفه خفه کند و درهای ذهن ما را روی یادگیری ببندد. هویت ما باید بر اساس ارزش‌های‌مان باشد، نه بر اساس باورهای‌مان.