بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

ری دالیو، بنیان‌گذار شرکت بریج‌واتر، به من گفت: «اگه به گذشته‌ات فکر کنی و با خودت نگی" وای، یک سال پیش من چقدر خنگ بودم"، یعنی توی سال گذشته چیز خاصی یاد نگرفتی.»

مصاحبهٔ انگیزشی با رویکرد تواضع و کنجکاوی آغاز می‌شود. نمی‌دانیم که چه چیزی می‌تواند به کسی انگیزهٔ تغییر دهد، ولی واقعاً مشتاقیم که آن را پیدا کنیم. هدف این نیست که به افراد بگوییم چه‌کار کنند، هدف این است که به آن‌ها کمک کنیم از چرخهٔ اعتمادبه‌نفس کاذب بیرون آیند و فرصت‌های جدید را ببینند. نقش ما این است که آینه‌ای پیش چشم‌شان بگیریم تا خودشان را واضح‌تر ببینند و بعد به آن‌ها این آزادی را بدهیم که باورها و رفتارهای‌شان را ارزیابی کنند. این کار می‌تواند چرخهٔ بازاندیشی و بازبینی را فعال کند که در آن، افراد با دیدگاه‌های‌شان علمی‌تر برخورد می‌کنند. آن‌ها با رویکردی متواضعانه‌تر با دانش‌شان برخورد می‌کنند، به باورهای‌شان بیشتر شک می‌کنند و در مورد دیدگاه‌های دیگر کنجکاوتر می‌شوند.

ما به‌ندرت می‌توانیم به کسی انگیزهٔ تغییر دهیم. بهتر است به آن‌ها کمک کنیم تا خودشان انگیزهٔ تغییر را پیدا کنند.

وقتی هنگام مناظره به سد محکمی برمی‌خوریم، لازم نیست گفت‌وگو را کاملاً متوقف کنیم. جملهٔ «بیا قبول کنیم که نمی‌تونیم به توافق برسیم» نباید پایان‌بخش بحث‌مان باشد، بلکه باید مکالمهٔ جدیدی را شروع کنیم که در آن تمرکز بر درک و یادگیری است، نه مشاجره و قانع‌کردن. این همان کاری است که در حالت دانشمندانه باید انجام دهیم: با دید باز به بحث‌مان نگاه کنیم و از خودمان بپرسیم چگونه می‌توانستیم این بحث را بهتر مدیریت کنیم.

والاترین نوع مشاجره اثبات‌کردن اشتباه دیدگاه طرف مقابل است و پست‌ترین نوع آن، توهین‌کردن.

روان‌شناسان مدت‌هاست دریافته‌اند کسی که بیشتر از همه می‌تواند شما را ترغیب کند تا نظرتان را تغییر دهید، خود شما هستید.

«بحث‌ها معمولاً خیلی بیشتر از چیزی که لازمه، تند و خصمانه هستن. شما باید حاضر به شنیدن حرفای طرف مقابل باشین و برای نظرش ارزش قائل بشین. این باعث می‌شه شبیه یه فرد منطقی به‌نظر برسین که همه‌چیز رو مدنظر قرار می‌ده.»

«پیشرفت بدون تغییر غیرممکن است و کسانی که نتوانند ذهن‌شان را تغییر دهند، نمی‌توانند هیچ‌چیزی را تغییر دهند.»

ما آسودگیِ داشتنِ اعتقاد راسخ را به آزردگیِ داشتنِ تردید ترجیح می‌دهیم و می‌گذاریم اعتقادات‌مان خیلی زودتر از استخوان‌های‌مان شکننده شوند

هدف از آموختن این نیست که مهر تأییدی بر عقایدمان بزنیم، بلکه این است که عقایدمان را توسعه دهیم.

اگر قورباغه را در قابلمهٔ آب‌جوش بیندازید بدجور می‌سوزد و ممکن است نتواند فرار کند. در واقع قابلمهٔ آب ولرم برای قورباغه بهتر است، چون به‌محض اینکه آب به دمایی آزاردهنده برسد، قورباغه بلافاصله از قابلمه بیرون می‌پرد. این قورباغه نیست که توانایی سنجش مجدد را ندارد، بلکه ما این قابلیت را نداریم. وقتی داستانی را می‌شنویم و قبول می‌کنیم که درست است، به‌ندرت به خودمان زحمت می‌دهیم که آن را زیرِسؤال ببریم.

وقتی متوجه می‌شویم که ممکن است در اشتباه باشیم، یکی از دفاع‌های رایج این است: «حق دارم نظر خودم رو داشته باشم.» می‌خواهم این جمله را اصلاح کنم: بله، ما حق داریم نظراتی را در ذهن‌مان داشته باشیم، اما اگر تصمیم داریم آن‌ها را بیان کنیم، به‌نظرم وظیفه داریم عقایدمان بر اساس منطق و شواهد باشند، استدلال خود را با دیگران در میان بگذاریم و اگر شواهد بهتری پیدا شد نظرمان را تغییر دهیم.

اوایل دههٔ نود میلادی، فیزیک‌دان بریتانیایی اندرو لین، کشف بسیار بزرگ خود را در معتبرترین مجلهٔ علمی جهان منتشر کرد. او اولین شواهدش را ارائه داد مبنی بر اینکه یک سیاره می‌تواند به دور یک ستارهٔ نوترونی ــ ستاره‌ای که به شکل ابَرنواختر منفجر می‌شود ــ بچرخد. چند ماه بعد، او هنگام آماده‌شدن برای ارائه در یک کنفرانس نجوم، متوجه شد این موضوع را در نظر نگرفته بوده که چرخش زمین روی یک مدار بیضوی است، نه مدار دایره‌ای. اندرو به طرز خجالت‌آوری به‌شدت اشتباه کرده بود. سیاره‌ای که او کشف کرده بود اصلاً وجود نداشت. در مقابل صدها نفر از همکارانش، اندرو روی سن رفت و به اشتباه خود اعتراف کرد. وقتی او اعتراف خود را به پایان رساند، حضار برخاستند و سالن از صدای بلند تشویق‌شان منفجر شد. یک متخصص اخترفیزیک در مورد این واقعه گفت: «این شرافتمندانه‌ترین حرکتی بود که تو عمرم دیدم.» این اتفاق فقط برای اندرو لین نیفتاده است. روان‌شناسان دریافته‌اند که اقرار به اشتباهات‌مان ما را بی‌صلاحیت جلوه نمی‌دهد، بلکه نشانهٔ صداقت و تمایل به یادگیری است

ژان پیر بگومز یک ترفند دلخواه برای فهمیدن اینکه چه زمانی در اشتباه است، دارد. هنگامی که او یک پیش‌بینی انجام می‌دهد، فهرستی از شرایطی که در آن‌ها پیش‌بینی به حقیقت می‌پیوندد و فهرستی از شرایطی که در آن‌ها باید نظر خودش را تغییر دهد، تهیه می‌کند. او توضیح می‌دهد که این کار باعث می‌شود صادق بماند و از وابسته‌شدن به یک پیش‌بینی اشتباه جلوگیری کند.

جف بزوس دراین‌باره می‌گوید: «افرادی که حرف درست زیاد می‌زنند، زیاد گوش می‌دهند و نظرات‌شان را زیاد تغییر می‌دهند. اگر مرتباً نظر خود را تغییر ندهید، زیاد دچار اشتباه خواهید شد.»

«یادگیری نیاز به تواضع برای درک این موضوع دارد که چیزهایی برای یادگرفتن وجود دارد.»

زمانی که ما از دانش و مهارت کافی برای رسیدن به تعالی برخوردار نیستیم، برخی اوقات دانش و مهارت کافی برای سنجش تعالی را نیز نداریم. با دانستن این موضوع می‌توانید اشخاص ناآگاه و ازخودراضی محبوب‌تان را بلافاصله سر جای‌شان بنشانید. البته قبل از اینکه آن‌ها را مسخره کنیم، بهتر است به‌یاد داشته باشیم که همهٔ ما در شرایطی مثل آن‌ها هستیم.

بسیاری از ما به دانش و مهارت خود و پایبندبودن به عقاید و نظرات‌مان افتخار می‌کنیم. این امر در یک جهان تغییرناپذیر، که در آن به‌خاطر داشتن عقاید راسخ تشویق شویم، منطقی است. اما مشکل اینجاست که ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که دائماً در حال تغییر و تحول است؛ جایی که باید به همان اندازه‌ای که زمان صرفِ فکرکردن می‌کنیم، صرفِ بازاندیشی‌کردن کنیم.

سعی کنین به خودتون ثابت کنین نظرتون اشتباهه و وقتی فهمیدین اشتباه کردین لازم نیست افسرده بشین. با خودتون بگین: "هی، من یه چیز جدید فهمیدم!"»

«یه استدلال ضعیف عموماً باعث می‌شه استدلال قوی‌مون کمرنگ بشه.»