بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

وقتی افراد بزرگسال این اعتمادبه‌نفس را دارند که قبول کنند چه چیزهایی را نمی‌دانند، بیشتر به محکم‌بودن شواهد توجه می‌کنند و زمان بیشتری را صرف مطالعهٔ مطالبی می‌کنند که با نظر آن‌ها مغایرت دارد.

وقتی رویکرد صحیح را می‌دانیم ولی نسبت به مهارت‌های‌مان برای انجام آن تردید داریم، ممکن است دچار حس خودکم‌بینی شویم. چیزی که باید به آن دست یابیم، اعتمادبه‌نفس متواضعانه است؛ یعنی اعتقادداشتن به توانایی‌های‌مان درحالی‌که احساس کنیم ممکن است راهکارمان صحیح نباشد یا حتی به مشکل اصلی نپرداخته‌ایم.

بر اساس شواهد، اعتمادبه‌نفس با میزان اعتماد شما به رویکردتان یکی نیست. آدم می‌تواند به توانایی خود در دستیابی به هدفی در آینده اعتماد داشته باشد، ولی درعین حال به‌اندازه‌ای متواضع باشد که تردید کند آیا ابزار مناسب را در حال حاضر دارد یا خیر. این نقطهٔ تعادل اعتمادبه‌نفس است.

علاج گیرافتادن در کوه حماقت، مصرف مداوم تواضع است. تیم اوربان که وبلاگ‌نویس است، دراین‌باره توضیح می‌دهد: «غرور، جهالتِ همراه با اعتقاد راسخ است. تواضع، فیلتری نفوذپذیر است که تجربیات زندگی را جذب کرده و آن‌ها را به دانش و خِرد تبدیل می‌کند، اما غرور یک سپر لاستیکی است که تجربیات زندگی پس از برخورد به آن کمانه می‌کنند.»

پیشرفت از سطح تازه‌وارد به سطح تازه‌کار، می‌تواند چرخهٔ بازاندیشی را متوقف کند. با کسب تجربه، مقداری از تواضع خود را از دست می‌دهیم. به پیشرفت سریع‌مان افتخار می‌کنیم و این باعث می‌شود احساس تبحر کاذب داشته باشیم.

زمانی که ما از دانش و مهارت کافی برای رسیدن به تعالی برخوردار نیستیم، برخی اوقات دانش و مهارت کافی برای سنجش تعالی را نیز نداریم.

زمانی که ما از دانش و مهارت کافی برای رسیدن به تعالی برخوردار نیستیم، برخی اوقات دانش و مهارت کافی برای سنجش تعالی را نیز نداریم.

اگر فکر می‌کنید دربارهٔ موضوعاتی مانند علوم یا تاریخ بیشتر از عامهٔ مردم می‌دانید، احتمال دارد کمتر از چیزی که فکر می‌کنید بدانید. به قول دانینگ: «اولین قانون گروه دانینگ-کروگر این است که خودتان نمی‌دانید عضوی از این گروه هستید.»

ما هر قدر در زمینه‌ای اطلاعات کمتری داشته باشیم، اطلاعات حقیقی خود را بیشتر دستِ بالا می‌گیریم.

در یک فراپژوهش از نودوپنج تحقیق که روی‌هم‌رفته بیش از صدهزار نفر در آن شرکت داشتند، زنان معمولاً مهارت‌های رهبری خود را دستِ کم می‌گرفتند درحالی‌که مردان مهارت‌های رهبری خود را دستِ بالا می‌گرفتند.

اعتمادبه‌نفس و تبحر از نظر تئوری، لازم و ملزوم یکدیگرند، اما در عمل معمولاً راه این دو از هم جداست.

همهٔ ما در دانش و عقایدمان نقاط کوری داریم که متأسفانه می‌توانند ما را نسبت به کوری خودمان کور کنند و این مسئله به ما اعتمادبه‌نفس کاذب در قضاوت‌های‌مان می‌دهد و مانع از بازاندیشی می‌شود.

هدف از آموختن این نیست که مهر تأییدی بر عقایدمان بزنیم، بلکه این است که عقایدمان را توسعه دهیم.

درجست‌وجوی دلایلی برای امکان اشتباه‌بودن نظرمان باشیم نه اینکه به‌دنبال دلایلی برای اثبات درست‌بودن نظرمان بگردیم

سوگیری مورد علاقهٔ من، سوگیریِ «من دچار سوگیری نیستم»

وقتی به‌جای مطالعه و فهمیدن، تمام انرژی خود را صرف بی‌اعتبار جلوه‌دادن و ردکردن نظریات دیگران می‌کنند،‌ وارد حالت دادستان می‌شوند.

وقتی اجازه می‌دهند نظرشان به‌جای دقت و صحت، تحت‌تأثیر مقبولیت و محبوبیت قرار گیرد، وارد حالت سیاستمدار می‌شوند.

من دارم فکر می‌کنم که به قاطعیت، بیش از حد بها داده شده است... البته ممکن است بعداً نظرم را عوض کنم.

زمانی وارد حالت واعظ می‌شویم که عقاید مقدس‌مان به خطر می‌افتند: موعظه می‌کنیم تا از آرمان‌های‌مان حمایت کنیم و آن‌ها را رواج دهیم. زمانی وارد حالت دادستان می‌شویم که ایرادی در استدلال و منطق دیگران پیدا می‌کنیم: شروع به بحث و مشاجره می‌کنیم تا به آن‌ها ثابت کنیم اشتباه می‌کنند و حق با ماست. زمانی وارد حالت سیاستمدار می‌شویم که به دنبال به‌دست‌آوردن مخاطب و جلب نظر آن‌ها هستیم: برای اینکه عقایدمان مورد پذیرش قرار گیرند کمپین می‌زنیم و لابی‌گری می‌کنیم.

«پیشرفت بدون تغییر غیرممکن است و کسانی که نتوانند ذهن‌شان را تغییر دهند، نمی‌توانند هیچ‌چیزی را تغییر دهند.»