بریده‌هایی از کتاب اعترافات یک دوست خیالی

من نمی‌خوام چیزی عوض بشه، اما اوضاع عوض شده، عوض می‌شه. اگه من رو یادت بره چی؟ اگه دیگه هیچ‌وقت برنگردی چی؟

آدم‌ها را می‌بینم، حتی اگر نامرئی باشند.

«گاهی تحمل دردسرهای خیالی از واقعی‌هاشون سخت‌تره.»

کاش می‌شد بهت بگم قلبم شکسته و درست‌شدنی نیست

«یه عالمه چیزهای واقعی هستن که نمی‌شه دیدشون یا لمس‌شون کرد. مثل موسیقی، آرزوها، و جاذبهٔ زمین. برق هم همین‌طور! و احساسات و سکوت.»

«برام مهم نیست بقیه چی فکر می‌کنن، برای من تو واقعی هستی.»

«واقعیت اینه که تو، خیالی باشی یا واقعی، دیده شدن یا نشدنت بستگی به خودت داره.»

دختر فقط سرش را تکان داد و گذاشت تمام فکرهای درخشانم را بیرون بریزم، مثل کرم‌های شب‌تاب توی یک بطری که وقتی درش را باز کنی، هیجان‌زده و درخشان بیرون می‌پرند.

این کار مثل این است که بخواهم شکل‌وقیافهٔ کسی را به خاطر بیاورم که هیچ‌وقت ندیدمش

دوستان خیالی به خودشان و البته شما باور دارند.

راستش را بخواهید این آرزوی هر آدمی است، این‌که کسی این‌قدر بشناسدش، این‌جوری ببیندش. منظورم دیدن مو و لباس نیست، منظورم این است که همان‌طوری که واقعاً هستی ببیندت. همهٔ ما دل‌مان می‌خواهد یک نفر را پیدا کنیم که واقعاً بشناسدمان، آن یک نفری که همهٔ عادت‌های عجیب‌وغریب‌مان را بداند و باز هم ما را بفهمد. شما تا حالا کسی را داشته‌اید که این‌جوری ببیندتان؟ واقعاً، ته دل‌تان را، آن‌جایی را ببیند که هیچ‌کس دیگر توی دنیا ازش خبر ندارد؟

هرکس واقعیت رو همون‌جوری می‌بینه که می‌خواد.

همان خندهٔ خاصش که به جای لب‌ها، توی چشم‌هایش می‌نشیند.

دیده شدن یا نشدنت بستگی به خودت داره.

شاید ما هم از همان چیزی ساخته شده‌ایم که ستاره‌ها ساخته شده‌اند و ستاره‌ها هم از همان چیزی ساخته شده‌اند که ما را از آن درست کرده‌اند. از جنس همهٔ چیزهایی که گم شده‌اند و به هیچ جایی تعلق ندارند.

وقتی کسی صدایت را نمی‌شنود، کلمهٔ خداحافظی تقریباً از هر کلمهٔ دیگری کوچک‌تر و بی‌معنی‌تر به نظر می‌رسد.

همهٔ ما دل‌مان می‌خواهد یک نفر را پیدا کنیم که واقعاً بشناسدمان، آن یک نفری که همهٔ عادت‌های عجیب‌وغریب‌مان را بداند و باز هم ما را بفهمد.

جوراب بوگندو شانهٔ نداشته‌اش را بالا انداخته بود: «بی‌خیالِ شِکل‌ها شو. حتی بچه‌ها هم به‌مرور تغییر شکل می‌دن، رشد می‌کنن، بزرگ‌تر می‌شن، پر از لک‌وپیس و چین‌وچروک می‌شن، وقتی هم که خیلی پیر شدن، مثل یه گلِ پژمرده کمرشون خم می‌شه. جای تو بودم، این رو جدی نمی‌گرفتم، به جاش حواسم رو می‌دادم به اون تو.»