بریده‌هایی از کتاب اعترافات یک دوست خیالی

ببین، حتی برگ‌های خشک هم زمستان‌ها زیر برف دور هم حلقه می‌زنند. حتی تاریکی‌ها هم، وقتی صبح می‌رسد، کنج دیوارها و ته کشوها جمع می‌شوند.

مهم این است که باور داشته باشید، باور کنید که ویژه‌اید.

راستش را بخواهید کم‌کم به این فکر افتادم که اگر گوشه‌های پنهان هر آدمی را ببینید، همان بخش‌هایی که هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند ببیند، حتماً شگفت‌زده می‌شوید. اگر می‌توانستید آن‌ها را وقت خواندن آوازهای من‌درآوردی ببینید یا وقتی توی آینه برای خودشان شکلک درمی‌آورند، اگر می‌دیدید که با یک برگ درخت چاق‌سلامتی می‌کنند، یا می‌ایستند تا کرم ابریشم سبزی را تماشا کنند که از تار نامرئی‌اش آویزان شده و بین زمین و آسمان معلق مانده، یا آدم‌هایی را می‌دیدید که فقط با بقیه فرق دارند، تنها هستند و گاهی هم شب‌ها گریه می‌کنند. دیدن آن‌ها، دیدن خود واقعی آن‌ها چاره‌ای جز این برایتان نمی‌گذاشت که فکر کنید تک‌تک آدم‌ها، همهٔ آن‌ها، شگفت‌انگیزند.

سعی کردم تصور کنم که قلب خیالی‌ام چه‌طور ممکن بود بشکند، البته اگر واقعاً قلبی داشتم. شکستنش مثل این بود که آب از گوی برفی قطره‌قطره بیرون بریزد، یا مثل بادکنکی بود که بترکد؟ شبیه روبان قرمز پاره‌پورهٔ خط پایان در فردای مسابقه بود یا مثل عقربه‌های یک ساعت ازکارافتاده که دیگر نمی‌تواند زمان درست را نشان بدهد؟ شبیه سیم دررفتهٔ گیتار بود یا کلیدی که توی قفل می‌شکند؟

دلم آن‌قدر از دوست داشتن پر شد که فکر کردم هر آن ممکن است بترکد.

فکر کردم، من قبلاً این‌جا بوده‌ام، خیلی‌خیلی وقت پیش.

شبیه یک دعوت بود، شبیه آخرین پایگاه همهٔ دنیا. یک نفر انگار چراغ ایوان را برای من روشن گذاشته بود.

به گمانم باید از همه‌چیز دور باشی تا قدر هر چیز را بدانی.

احمقانه است اما بفهمی‌نفهمی گریه‌ام گرفت.

بدرود به آن‌ها که همه‌شان بیش‌تر به فکر شادی دوستان‌شان بودند، تا خودشان.

باید اون‌ور ظاهر رو ببینی. هیچ دقت کردی که آدم‌های واقعی هم همین‌جورین؟ ممکنه هفتاد سال عمر کنن اما بازهم می‌شه شناخت‌شون. رازش توی چشم‌هاست.»

«می‌دونی، هنوز هم برام عجیبه که شناختمت.»

اما من چه چیز خاصی داشتم؟ نمی‌دانم. گمانم خود آدم چندان نمی‌داند که چه چیز خاصی دارد. شاید دلیلش این باشد که آدم زیادی به خودش نزدیک است و نمی‌تواند خودش را خوب ببیند، مثل گُلی که به پایین نگاه می‌کند و فکر می‌کند فقط ساقه دارد. گمان کنم مهم این است که باور داشته باشید، باور کنید که ویژه‌اید. و آدم‌هایی که به شما نزدیک‌اند این را می‌بینند، آن‌هم از راه‌هایی که اصلاً فکرش را نمی‌کنید.

راستش را بخواهید کم‌کم به این فکر افتادم که اگر گوشه‌های پنهان هر آدمی را ببینید، همان بخش‌هایی که هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند ببیند، حتماً شگفت‌زده می‌شوید. اگر می‌توانستید آن‌ها را وقت خواندن آوازهای من‌درآوردی ببینید یا وقتی توی آینه برای خودشان شکلک درمی‌آورند، اگر می‌دیدید که با یک برگ درخت چاق‌سلامتی می‌کنند، یا می‌ایستند تا کرم ابریشم سبزی را تماشا کنند که از تار نامرئی‌اش آویزان شده و بین زمین و آسمان معلق مانده، یا آدم‌هایی را می‌دیدید که فقط با بقیه فرق دارند، تنها هستند و گاهی هم شب‌ها گریه می‌کنند. دیدن آن‌ها، دیدن خود واقعی آن‌ها چاره‌ای جز این برایتان نمی‌گذاشت که فکر کنید تک‌تک آدم‌ها، همهٔ آن‌ها، شگفت‌انگیزند.

مثل آهنگی که هنوز کسی نشنیده بود.

فکر کردم برای آدمی که خانهٔ مناسبی برای پرنده‌هاست، قطعاً هیچ کلمه‌ای نیست.

اون تو رو دیده، تو بخشی از وجودش هستی. من که فکر می‌کنم همیشه بخشی از وجودش می‌مونی.

همهٔ چیزهایی که دیگه تو خوابم نمی‌بینم.

این حسی بود که دلم می‌خواست من هم آن را به کسی بدهم.

«بی‌خیالِ شِکل‌ها شو. حتی بچه‌ها هم به‌مرور تغییر شکل می‌دن، رشد می‌کنن، بزرگ‌تر می‌شن، پر از لک‌وپیس و چین‌وچروک می‌شن، وقتی هم که خیلی پیر شدن، مثل یه گلِ پژمرده کمرشون خم می‌شه. جای تو بودم، این رو جدی نمی‌گرفتم، به جاش حواسم رو می‌دادم به اون تو.» جوراب به سینه‌ام اشاره کرد