بریده‌هایی از کتاب اعترافات یک دوست خیالی

گفتم: «خیلی خب، باشه. اما من از چی ساخته شدم فلور؟ از جنسی نیستم که بتونی لمسش کنی یا حتی ببینیش.» فلور جواب داد: «یه عالمه چیزهای واقعی هستن که نمی‌شه دیدشون یا لمس‌شون کرد. مثل موسیقی، آرزوها، و جاذبهٔ زمین. برق هم همین‌طور! و احساسات و سکوت.»

اما می‌دونی کدوم‌ها از همه بهترن؟ اون‌هایی که کاری می‌کنن حس کنی همه‌کار می‌تونی بکنی. منظورم اینه که مگه چندنفر ممکنه توی دنیا باشن که این‌جوری قبولت داشته باشن؟ توی وجودت یه چیزی رو ببینن و کاری کنن که احساس کنی با بقیه فرق داری

بعضی وقت‌ها خوبه هم‌جنس‌ها دوروبرت باشن.» تا آن موقع هیچ‌وقت دوروبر هم‌جنس‌هایم نبودم، چیزهایی که نه کسی می‌بیندشان نه صدایشان را می‌شنود، دست‌کم نه آن‌جوری که همه انتظار دارند. شاید آن‌ها درکم کنند. ببین، حتی برگ‌های خشک هم زمستان‌ها زیر برف دور هم حلقه می‌زنند. حتی تاریکی‌ها هم، وقتی صبح می‌رسد، کنج دیوارها و ته کشوها جمع می‌شوند.

دقت کرده‌اید وقتی آدم‌ها دربارهٔ چیزی حرف می‌زنند که دوستش دارند، چه‌طور چشم‌هایشان برق می‌زند؟

مگه چندنفر ممکنه توی دنیا باشن که این‌جوری قبولت داشته باشن؟ توی وجودت یه چیزی رو ببینن و کاری کنن که احساس کنی با بقیه فرق داری؟» با حرفش موافق بودم: «تقریباً هیچ‌کس. اگه شانس بیاری ممکنه تو تمام زندگیت یکی دو نفر این‌جوری پیدا بشن.»

دوشنبه، کلاس ما مسابقهٔ فوتبال داشت. کاپیتان‌ها یکی‌یکی از بین بچه‌ها یارکشی کردند. تا نوبت من رسید، رفتند و شروع کردند به بازی. من حتی انتخاب آخرشان هم نبودم، اصلاً انتخاب نشدم.

دلم آن‌قدر از دوست داشتن پر شد که فکر کردم هر آن ممکن است بترکد. با این‌که می‌دانستم نمی‌تواند صدایم را بشنود، با این‌که می‌دانستم کلمه‌هایم به جایی نمی‌رسند، هر جور که بود می‌خواستم بهش بگویم. آهسته گفتم: «فلور، من فراموشت نکردم.»

ببین، حتی برگ‌های خشک هم زمستان‌ها زیر برف دور هم حلقه می‌زنند. حتی تاریکی‌ها هم، وقتی صبح می‌رسد، کنج دیوارها و ته کشوها جمع می‌شوند.

مهم این است که باور داشته باشید، باور کنید که ویژه‌اید.

سعی کردم تصور کنم که قلب خیالی‌ام چه‌طور ممکن بود بشکند، البته اگر واقعاً قلبی داشتم. شکستنش مثل این بود که آب از گوی برفی قطره‌قطره بیرون بریزد، یا مثل بادکنکی بود که بترکد؟ شبیه روبان قرمز پاره‌پورهٔ خط پایان در فردای مسابقه بود یا مثل عقربه‌های یک ساعت ازکارافتاده که دیگر نمی‌تواند زمان درست را نشان بدهد؟ شبیه سیم دررفتهٔ گیتار بود یا کلیدی که توی قفل می‌شکند؟