بریده‌هایی از کتاب اعترافات یک دوست خیالی

مدرسه. کی این جای وحشتناک را اختراع کرد؟

پنجره باز بود و پرده‌ها با نسیم می‌رقصیدند. احمقانه است اما بفهمی‌نفهمی گریه‌ام گرفت. رقص پرده‌ها با باد همیشه این‌همه قشنگ بود؟ غژغژ تخته‌ها و واق‌واق سگ‌ها و گردوغباری که توی شعاع کجکی نور می‌رقصیدند چی؟ به گمانم باید از همه‌چیز دور باشی تا قدر هر چیز را بدانی.

همهٔ ما دل‌مان می‌خواهد یک نفر را پیدا کنیم که واقعاً بشناسدمان، آن یک نفری که همهٔ عادت‌های عجیب‌وغریب‌مان را بداند و باز هم ما را بفهمد. شما تا حالا کسی را داشته‌اید که این‌جوری ببیندتان؟ واقعاً، ته دل‌تان را، آن‌جایی را ببیند که هیچ‌کس دیگر توی دنیا ازش خبر ندارد؟ امیدوارم داشته باشید.

کم‌کم به این فکر افتادم که اگر گوشه‌های پنهان هر آدمی را ببینید، همان بخش‌هایی که هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند ببیند، حتماً شگفت‌زده می‌شوید. اگر می‌توانستید آن‌ها را وقت خواندن آوازهای من‌درآوردی ببینید یا وقتی توی آینه برای خودشان شکلک درمی‌آورند، اگر می‌دیدید که با یک برگ درخت چاق‌سلامتی می‌کنند، یا می‌ایستند تا کرم ابریشم سبزی را تماشا کنند که از تار نامرئی‌اش آویزان شده و بین زمین و آسمان معلق مانده، یا آدم‌هایی را می‌دیدید که فقط با بقیه فرق دارند، تنها هستند و گاهی هم شب‌ها گریه می‌کنند. دیدن آن‌ها، دیدن خود واقعی آن‌ها چاره‌ای جز این برایتان نمی‌گذاشت که فکر کنید تک‌تک آدم‌ها، همهٔ آن‌ها، شگفت‌انگیزند.

برنارد مثل غنچهٔ بازنشده بود، مثل یک دانهٔ بلوط که توی خودش درختی داشت، مثل آهنگی که هنوز کسی نشنیده بود.

همیشه از چیزهای خیلی کوچک قشنگ خوشش می‌آمد، مثل مبلمان خانهٔ عروسک‌ها یا لانهٔ موش‌ها، یا مهربانی‌های کوچکی که توجه کسی را جلب نمی‌کرد. از تصور این چیزهای کوچک توی قلبش خوشم آمد

اما من چه چیز خاصی داشتم؟ نمی‌دانم. گمانم خود آدم چندان نمی‌داند که چه چیز خاصی دارد. شاید دلیلش این باشد که آدم زیادی به خودش نزدیک است و نمی‌تواند خودش را خوب ببیند، مثل گُلی که به پایین نگاه می‌کند و فکر می‌کند فقط ساقه دارد. گمان کنم مهم این است که باور داشته باشید، باور کنید که ویژه‌اید. و آدم‌هایی که به شما نزدیک‌اند این را می‌بینند، آن‌هم از راه‌هایی که اصلاً فکرش را نمی‌کنید

عجیب است، وقتی کسی صدایت را نمی‌شنود، کلمهٔ خداحافظی تقریباً از هر کلمهٔ دیگری کوچک‌تر و بی‌معنی‌تر به نظر می‌رسد.

«خیالی باشی یا واقعی، دیده شدن یا نشدنت بستگی به خودت داره.»

وقتی همهٔ چیزهایی را که دربارهٔ خودت می‌دانستی از دست بدهی، ازت چی می‌ماند؟ وقتی هیچ‌کس نباشد که یادت بیاورد نقشت توی زندگی چی بوده و هیچ خاطره‌ای در کار نباشد که به خاطرش پشیمان باشی یا با یادآوری‌اش دلت گرم شود، دیگر کی هستی؟ اگر اصلاً یادت نیاید شبیه چیزی بودن چه‌جوری است، شبیه چی می‌شوی؟ چه شکلی می‌شوی؟ اگر هیچ خاطره‌ای نداشته باشی، توی خواب چی می‌بینی؟ اگر هیچ موسیقی به یادت نیاید، کدام آهنگ می‌افتد توی سرت؟