بریده‌هایی از کتاب هشت کتاب

در میوه چینی بی‌گاه، رؤیا را نارس چیدند، و تردید از                               رسیدگی پوسید.

‫نه، هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف ‫نمی‌رهاند. ‫ و فکر می‌کنم ‫که این ترنم موزون حزن تا به‌ابد ‫شنیده خواهد شد.

نقش‌هایی که کشیدم در روز، شب ز راه آمد و با دود اندود. طرح‌هایی که فکندم در شب، روز پیدا شد و با پنبه زدود.

یاری کن، و گره زن نگه ما و خودت با هم باشد که تراود در ما، همه تو.

روزگاری است در این گوشۀ پژمردۀ هوا هر نشاطی مرده است.

بی‌صدا آمد کسی از در، در سیاهی آتشی افروخت. بی‌خبر اما که نگاهی در تماشا سوخت. گرچه می‌دانم که چشمی راه دارد بافسون شب، لیک می‌بینم ز روزن‌های خوابی خوش‌: آتشی روشن درون شب.

باد خواهد برکند از جای سنگی را و باران هم خواهد از آن سنگ نقشی را فرو شوید. هردو می‌کوشند. می‌خروشند. لیک سنگ بی‌محابا در ستیغ کوه مانده برجا استوار، انگار با زنجیر پولادین. سال‌ها آن را نفرسوده است. کوشش هر چیز بیهوده است. کوه اگر بر خویشتن پیچد، سنگ برجا همچنان خونسرد می‌ماند و نمی‌فرساید آن نقشی که رویش کند در یک فرصت باریک یک نفر کز صخره‌های کوه بالا رفت در شبی تاریک.

صدا کن مرا. صدای تو خوب است. صدای تو سبزینۀ آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید.

و عشق، تنها عشق مرا به‌وسعت اندوه زندگی‌ها برد، مرا رساند به‌امکان یک پرنده شدن.

دیگران را هم غم هست به دل، غم من، لیک، غمی غمناک است.

نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر، سحر نزدیک است.

می‌تراود ز لبم قصۀ سرد: دلم افسرده در این تنگ غروب.

من در این تاریکی فکر یک برۀ روشن هستم که بیاید علف خستگی‌ام را بچرد.

دود می‌خیزد هنوز از خلوتم. با درون سوخته دارم سخن.

دیرگاهی است که چون من همه را رنگ خاموشی در طرح لب است. جنبشی نیست در این خاموشی‌: دست‌ها، پاها در قیر شب است.

روزگاری است در این گوشۀ پژمردۀ هوا هر نشاطی مرده است. دست جادویی شب در به روی من و غم می‌بندد. می‌کنم هرچه تلاش، او به من می‌خندد. نقش‌هایی که کشیدم در روز، شب ز راه آمد و با دود اندود. طرح‌هایی که فکندم در شب، روز پیدا شد و با پنبه زدود. دیرگاهی است که چون من همه را رنگ خاموشی در طرح لب است. جنبشی نیست در این خاموشی‌: دست‌ها، پاها در قیر شب است.

با نفس‌های شبم پیوندی است. پرتویی لغزد اگر بر لب او، گویدم دل: هوس لبخندی است.

گرچه می‌سوزم از این آتش به جان، لیک بر این سوختن دل بسته‌ام.

شب ایستاده است. خیره نگاه او بر چارچوب پنجرۀ من. با جنبش است پیکر او گرم یک جدال. بسته است نقش بر تن لب‌هایش تصویر یک سؤال.

لیکن کسی، ز راه مددکاری، دستم اگر گرفت، فریب سراب بود.