بریده‌هایی از کتاب مکاشفات مایستر اکهارت

سوگند می‌خورم عده‌ای چنان خدا را دوست می‌دارند که گویی گاوشان را. آن‌ها گاو خود را برای شیر و پنیر و گوشت و پوست آن دوست می‌دارند. آن‌هایی که خدا را برای فایده‌های مادی و معنوی‌اش دوست می‌دارند، در همین مسیر گام برمی‌دارند. آن‌ها به درستی دوستدار خدا نیستند؛ آن‌ها دوستدار منافعِ خوداَند.

تمامی نام‌هایی که روح به خدا می‌دهد، نام‌هایی‌ست که روح از شناخت خویش حاصل می‌کند.

تنها خدا هستی دارد. بنابراین، هرآنچه مخلوق است فی‌نفسه، هیچ نیست.

ما همه‌ی چیزها را به نسبت خوبی خود دوست می‌داریم. ما بناست همه‌ی آن چیزهایی را دوست بداریم که ما را می‌رسانند به خدا ــ که تنها عشق است.

هنگامی که ساکن زمین شدم، در اعماق، در رودها، هیچ‌کس از من نپرسید کجا می‌روم یا چه می‌کنم. هنگامی که بازگشتم به زهدانی که از آن آمده بودم، خدایی نداشتم و تنها خودم بودم. و هنگامی که بازمی‌گردم به خداوند و به کانون خویش، خاک، زمین، هیچ‌کس از من نمی‌پرسد از کجا می‌آیم و یا کجا بوده‌ام. زیرا هیچ‌کس جای خالی‌ام را احساس نمی‌کند در جایی که سیرِ حق به پایان می‌رسد.

تا یاد نگیریم که کاری را بی‌چشمداشت و بی‌چرا انجام دهیم، هنوز یاد نگرفته‌ایم کاری انجام بدهیم یا زندگی کنیم.

برای مهار تمایلات عشق، بهترین لگام است. آن‌کس که عشق را یافت دیگر به چیزی نیاز ندارد.

خدا در خانه است. ماییم که برای قدم زدن ازخانه بیرون رفته‌ایم.

آن‌کس که نان خود را با دیگری قسمت نمی‌کند نان خویش را نمی‌خورد بلکه نان دیگران را می‌دزدد.

خداوند هیچگاه چیزی را به مالکیت کسی درنیاورده است. هرآنچه داری، عاریه است ــ چه کالبد تو باشد، چه روح تو، احساس تو یا توانایی‌هایت، دارایی‌هایت و آبرو و اعتبارت، دوستان و روابطی که داری، خانه و کاشانه‌ات،

برای همه‌ی دنیا دعا کن، به‌ویژه دعا کن دنیا از شر آزمندی برهد. دعا کن که نیازمندان را بشناسی و آن‌ها را دریابی ــ زیرا چیزی به عنوان «نانِ من» وجود ندارد. همه‌ی نان‌ها از آن همه‌ی ماست که به من داده می‌شود و به دست من، به دیگران داده می‌شود و به دست دیگران به من داده می‌شود.

میان اشیا زندگی کنی، نه در اشیا. همه‌ی دوستان خدا بدین شیوه زندگی می‌کنند ــ میان ناملایمات اما نه در ناملایمات.

خداوند حافظ همه‌ی جهان است. این حقیقت، بیشتر شادم می‌کند. تا این‌که خداوند فقط حافظ من می‌بود.

اگر از خدا بگریزی، او خود را به آغوش تو می‌افکند. زیرا، خدا در خانه است. ماییم که برای قدم زدن ازخانه بیرون رفته‌ایم.

توصیه می‌کنم توییِ تو را محو کنی در اوییِ خدا. بدین‌سان، «تو» یِ تو و «او» یِ او در یک «منِ» یگانه محو می‌شود.

به روح به مثابه یک گرداب بیندیش و درخواهی یافت که ما چگونه باید جاودانه از نفی‌ای به نفیِ دیگر فرو برویم تا سرانجام به اصل واحد خود برسیم. و نیز این نکته را خواهیم فهمید که چگونه باید مدام چنگ بسته‌ی خود را باز کنیم و مدام از وابستگی‌هامان وارهیم تا به خدا برسیم.

توهم است اگر گمان کنیم با زهد و ریاضت و رهبانیت بیشتر مشمول رحمت خدا می‌شویم تا با نشستن در کنار شومینه یا کارِ در اصطبل.

جایی که وابستگی ما به اشیا به پایان می‌رسد جایی‌ست که خدا آغاز می‌شود. بنابراین، اگر می‌خواهی لطف و رحمت خدا را دریافت کنی، ابتدا وابستگی خود به اشیا را بیرون بریز. هرآنچه قرار است پُر شود باید ابتدا خالی شده باشد.

زیرا خداوند برای دادن موهبت‌های خویش به ما هزاران بار آماده‌تر از ماست برای گرفتن آن موهبت‌ها.

زیرا خداوند برای دادن موهبت‌های خویش به ما هزاران بار آماده‌تر از ماست برای گرفتن آن موهبت‌ها.