بریده‌هایی از کتاب مکاشفات مایستر اکهارت

همه‌ی موجودات یکدیگر را دوست می‌دارند. همه‌ی موجودات هم‌بسته‌اند. اگر من در بیابانی تنها بودم و احساس ترس می‌کردم، دلم می‌خواست کودکی با من باشد. زیرا، در آن هنگام، ترس من زایل می‌شد و من توانمند می‌شدم. این، آن چیزی‌ست که حیات در ذات خویش می‌تواند انجام دهد زیرا عزیز است، سرشار از مسرت و توانمند. این را می‌دانم که تنها شیوه‌ی درست زیستن شیوه‌ی گُل است که زندگی می‌کند بدون یک چرا.

اکنون چیزی به شما خواهم گفت که درباره‌اش تاکنون با کسی سخن نگفته‌ام. خدا از خویش خشنود است. خدا در خشنودی از خویش است که، از همه‌ی مخلوقات خویش خشنود است. هرآنچه در پدیده‌ها مطبوع است ــ همه‌ی حلاوت آن‌ها ــ از خدا ناشی می‌شود. همه‌ی چیزها، در خدا، پاک و بی‌آلایش و عزیزند. ما همه‌ی چیزها را به نسبت خوبی خود دوست می‌داریم. ما بناست همه‌ی آن چیزهایی را دوست بداریم که ما را می‌رسانند به خدا ــ

خویش ابله کن تبع می‌رو سپس رستگی، زین ابلهی یابی و بس خویش عریان کن از فضل و فضول تا کند رحمت به تو هردم نزول