بریده‌هایی از کتاب مکاشفات مایستر اکهارت

چگونه باید خدا را دوست بداری؟ به تو خواهم گفت. خدا را آن‌گونه که خدا هست دوست بدار ــ یعنی: نه ــ ذهن، نه ــ شخص، نه ــ تصویر. بیشتر از این، خدا را آن‌گونه که خدا هست دوست بدار ــ یگانه‌ی بسیط و پاک که از هرثنویتی منزه است. آدمی باید خدا را بی‌حجاب ذهن خویش دوست بدارد، یعنی روح تو باید دربند ذهنیت تو درباره‌ی خدا نباشد، ذهن تو باید آرام باشد و هیچ تصویر ذهنی از خدا در آن نباشد.

طریقت معنوی مایستر اکهارت سنت معنویِ هستی‌محور است. در حالی که سنت‌های معنوی دیگر مسیحیت بر گناه ازلی انسان تأکید می‌کنند، مایستر اکهارت بر عظمت اُلوهی انسان و بر عشق و شفقت و زیبایی و سهیم شدن تأکید می‌کند. او خوش ندارد راه خود را با گناه آغاز کند، در نتیجه، با عشق آغاز می‌کند.

عمل بیرونی تو هرگز ناچیز نخواهد بود، اگر عمل درونی تو بزرگ باشد. و اعمال بیرونی تو هرگز بزرگ نخواهند بود اگر اعمال درونی تو ناچیز باشند. عظمت در کار دل است

از آدم‌های خشن نترس. از آنی نترس که مشت خود را گره می‌کند تا به صورت تو بکوبد. از آن بترس که روزی خود خشونت پیشه کنی. از آن بترس که روزی مشت خود را گره کنی تا به صورت کسی بکوبی.

بیاموز میان اشیا زندگی کنی، نه در اشیا. همه‌ی دوستان خدا بدین شیوه زندگی می‌کنند ــ میان ناملایمات اما نه در ناملایمات.

اگر تنها نیایش تو، در سراسر عمر، همین باشد که بگویی: «شُکر!» باشد، کفایت می‌کند.

خدا در خانه است. ماییم که برای قدم زدن ازخانه بیرون رفته‌ایم.

تا وقتی که ما کاری را به طمع رفتن به بهشت انجام می‌دهیم، در مسیری غلط گام برمی‌داریم. تا یاد نگیریم که کاری را بی‌چشمداشت و بی‌چرا انجام دهیم، هنوز یاد نگرفته‌ایم کاری انجام بدهیم یا زندگی کنیم.

کسی که صید عشق می‌شود، چنان به این قلاب گیر می‌کند که دیگر چشم و گوش و دست و دهان و همه‌چیز او به خدا تعلق می‌گیرد. بنابراین، فقط طالب این قلاب ماهیگیری باش تا شادمانه صید شوی. هرچه بیشتر اسیر این دام باشی، آزادتر هستی.

علم استحاله یافته، که ندانستن است، راهِ دانستنِ آشکار است، یعنی، راهِ ندانستنِ خود است. هنگامی که این را یاد می‌گیری می‌توانی همه‌چیز را یاد بگیری

صدف باید بشکند تا مروارید خود را آشکار کند. دانه باید بشکند تا درخت متولد شود. بشکن، خدا پدیدار می‌شود.

تنها شیوه‌ی درست زیستن شیوه‌ی گُل است که زندگی می‌کند بدون یک چرا

جایی که وابستگی ما به اشیا به پایان می‌رسد جایی‌ست که خدا آغاز می‌شود.

رهایی چیزی نیست، جز خالی شدن از داشته‌ها خلوت گزیدن از خود سکوتِ ذهن و سکونِ بی‌قراری جان.

خدا در همه‌چیز هست، اما هیچ کجا چنان نیست که در روح.

او گرچه تحصیلات عالیه و دانشی عظیم داشت، اما زبانش ساده و روان و بی‌پیرایه بود. آنگونه که می‌زیست حرف می‌زد. او می‌گفت: «بهترین دانش آن است که از طریق زندگی کسب شود.

طریقت معنوی مایستر اکهارت سنت معنویِ هستی‌محور است. در حالی که سنت‌های معنوی دیگر مسیحیت بر گناه ازلی انسان تأکید می‌کنند، مایستر اکهارت بر عظمت اُلوهی انسان و بر عشق و شفقت و زیبایی و سهیم شدن تأکید می‌کند. او خوش ندارد راه خود را با گناه آغاز کند، در نتیجه، با عشق آغاز می‌کند.

پیش‌گفتار مایستر اکهارت (۱۳۲۹ ـ ۱۲۶۰ م.) عارف، شاعر، مدافع حقوق زنان، فیلسوف، واعظ و عالم الهیات بود. عده‌ای از ارباب کلیسا او را به سبب بعضی از گفته‌های شطح‌آمیزش تکفیر کردند. عالمان برجسته‌ی امروز دنیا متفق‌القول‌اند که تکفیر اکهارت عادلانه نبوده است. او را تکفیر کردند زیرا از فقرا و مستمندان در برابر اغنیا دفاع می‌کرد.

آدمی باید کم‌تر درباره‌ی این‌که «چه باید کرد» فکر کند. این چندان مهم نیست، «چه هستم» مهم است. زیرا از آدم خوب، جز عمل خوب سر نمی‌زند.

آن‌هایی که نمی‌دانند خدا همه‌جا حضور دارد به شیوه‌ها و اعمالی طاقت‌سوز و جانکاه متوسل می‌شوند تا بلکه خدا را بیابند. این‌گونه آدم‌ها هرگز خدا را نمی‌یابند. آن‌هایی که ریاضت می‌کشند، در ظاهر، قدیس‌اند، اما در باطن، مَثَلِشان، مَثَلِ حِماری‌ست با بار کتاب. زیرا آن‌ها درباره‌ی خدا بسیار می‌دانند، اما خدا را اصلا نمی‌شناسند.