بریده‌هایی از کتاب زندگی پنهان نویسنده‌ ها

تا چشم کار می‌کرد همه‌جا آبی بود. ماتیلد از نوری که داخل خانه حکم‌فرمایی می‌کرد شگفت‌زده شده بود. با ورود به خانه، چشمش به هال افتاد. هالی که درنهایت به آشپزخانه می‌رسید. شیشه‌های بزرگ خانه که رو به دریا بود، باعث می‌شد فکر کنی در حال قدم زدن در ساحل هستی. درحالی‌که نیتن به آشپزخانه رفته بود تا برایش آب بیاورد، ماتیلد غرق در نظارهٔ آن خانهٔ جادویی شد. حال‌وهوای خوبی در خانه حاکم بود. فضای بین تراس و داخل خانه، با تیغه‌های آجری پوشیده شده و باعث می‌شد به‌درستی ندانید داخل خانه هستید یا خارج آن.

هر جایی که می‌رفتید، با کسی برخورد می‌کردید که می‌شناسید. مردم زمان می‌گذاشتند تا باهم صحبت کنند و برای منی که همیشه در فضای آلوده و شلوغ پاریس زندگی کرده بودم، چنین جایی موهبتی بزرگ محسوب می‌شد؛ تجربه‌ای جدید.

من به آن دسته از نویسندگانی تعلق ندارم که ادعا دارند فقط برای خودشان می‌نویسند. تنها چیزی که یک نویسنده برای خودش می‌نویسد، فهرست خریدش است که آن را هم می‌تواند وقتی خریدش تمام شد، دور بیندازد. همهٔ کتاب‌های یک نویسنده، پیامی خطاب به یک شخص خاص هستند. اومبرتو اکو

بدتر از همه اینه که به این نوع زندگی معتاد می‌شی. اینکه با یه خودکار و کاغذ می‌تونی واقعیت رو اون‌طوری‌که دلت می‌خواد تغییر بِدی.

بذار یه توصیهٔ دیگه بهت بکنم. سعی کن توی زندگی‌ت هر شغل دیگه‌ای پیدا کنی به‌جز نویسندگی! پدر و مادرم هم دائم همین رو بهم می‌گن. این یعنی از تو عاقل‌ترن.

بذار یه توصیهٔ دیگه بهت بکنم. سعی کن توی زندگی‌ت هر شغل دیگه‌ای پیدا کنی به‌جز نویسندگی!

بذار یه توصیهٔ دیگه بهت بکنم. سعی کن توی زندگی‌ت هر شغل دیگه‌ای پیدا کنی به‌جز نویسندگی!

هیچ‌کس نمی‌تونه نوشتن رو یادت بده، خودت باید یاد بگیری.

اینکه کمی از دانش خودتون رو در اختیار دیگران قرار بدین هم آسیبی بهتون نمی‌زنه.

کار یه نویسنده هیچ‌وقت با راهنمایی دیگران بهتر نمی‌شه.

نکنه فکر کردی نویسنده‌ها همهٔ ویژگی‌های شخصیتی رو که توی کتاب‌هاشون برای قهرمان‌ها می‌آرن، خودشون هم دارن؟

دونستن گذشتهٔ نویسنده‌هایی که دوستشون داریم، باعث می‌شه کتاب‌هاشون رو بهتر درک کنیم. من هم درست مثل مارگارت آتوود فکر می‌کنم اینکه کسی بخواد یه نویسنده رو ملاقات کنه فقط برای اینکه از کتابش خوشش می‌آد، مثل اینه که بخوای یه غاز رو ملاقات کنی، چون خوراک غاز دوست داری.

به نظر شما اینکه از یه نویسنده درمورد معنا و مفهوم کتابش سؤال کنین، کار صحیحی نیست؟ نه اصلاً. تنها رابطهٔ درست با یه نویسنده، خوندنشه.

این‌طور که مشخصه تصمیم گرفتین دیگه مصاحبه هم نکنین، درسته؟ همین الانش هم خیلی مصاحبه کردم... مصاحبه کردن کار بیخودیه. فقط برای بزرگ‌کردن آدمه. اگه نگم همیشه، حداقل اکثر اوقات، طرف مقابل حرف‌های شما رو یه جور دیگه بیان می‌کنه. می‌پیچونه و از بستر خارجشون می‌کنه.

نوشتن به نظرتون کار سختیه؟ بله، بدون شک از خیلی از شغل‌های دیگه ساده‌تره. چیزی که می‌تونه پیچیده و نگران‌کننده باشه، بخش غیرمنطقی این حرفه‌ست. مثلاً اینکه شما سه تا رمان خوب توی پرونده‌تون دارین، اصلاً دلیلی نیست که بتونین چهارمی رو هم همین‌طوری بنویسین. در نویسندگی هیچ قانون، روش و یا مسیر مشخصی نیست. هر بار که رمان جدیدی رو شروع می‌کنین، وارد یه دنیای ناشناخته می‌شین.

هنر طولانی و موندگاره و زندگی کوتاه.

هیچ‌گاه به‌درستی آنها را درک نمی‌کردم. اصلاً نمی‌فهمیدم این افراد چطور به خود اجازه می‌دادند تصمیم بگیرند که بقیه چه نویسنده‌ای را دوست دارند و یا سبک موردعلاقه‌شان چیست. اصلاً چطور به خودشان اجازه می‌دهند قضاوت کنند که چه ادبیاتی خوب است؟

دروازهٔ ورودی جزیره خیلی بزرگ نبود. اما می‌شد آن را به یک نظر، سرشار از زندگی و جنب‌وجوش قلمداد کرد.

آنها به‌خوبی می‌دانستند که روند مدرنیزه کردن جزیره، دو خطر را به‌دنبال خواهد داشت: هجوم کسانی که برای تماشا می‌آمدند و نیز گردشگران.

اگر یک صفحه از کتابش را نشناخته باز می‌کردی، خیلی راحت متوجه می‌شدی که نوشته متعلق به اوست. به نظر من هم نشانهٔ واقعی استعداد همین بود و بس.