بریده‌هایی از کتاب سال سیل

«خدایا صد هزار مرتبه شکر.» «خدا رِ شکر برای چی؟» «برای چی نه؟»

«دیر آید و درست آید.»

باقر نگاهی هم به گلرخ انداخت که با دهان باز خوابیده. آن زیبایی و عشوه‌های توی خواب‌های جوانی کجا و این واقعیت بیداری کجا؟! شاید اگر به او نمی‌رسید، همچنان شاهدختِ قصه‌های عاشقانه‌اش بود. آسمانی و دست‌نیافتنی.

با زندگی نجنگ برای زندگی بجنگ...

من به صلح بودم ولی زندگی به جنگم آمد.

اگه قراره چیزی به تو برسه، مرسه، اگه نه، زمین و زمانم به هم بدوزی نصیبت نمشه.

جنگ اول به از صلح آخر.

مگر آدم چقدر عمر می‌کند که مدام نگران حرف و حدیث دیگران باشد؟

آدم بعضی چیزها را کمتر بداند هم برای خودش بهتر است هم برای بقیه.

گاهی وقتا تسلیم شدن از جنگیدن سخت‌تره. شجاعت بیشتری مخواد.

«مردی و نامردی به همون دعوا معلوم مشه وگرنه همه مدعی‌ان که مَردن.»

زخم بهتان با هیچ دوایی خوب نمشه هرچقدرم که بگذره...

اگه واقعا دوستش داری ببین اگه با دیگری خوشبخت شده، براش خوشحال باش نه این‌که حسادت کنی و بدشِ بخوای.

گاهی سکوت معنای بیشتری از تمام حرف‌های بیان شده دارد.

خواهم آمد چرا که هیچکس نمی‌تواند مرا از فکر کردن به تو دور کند.

حیوان جماعت مشکل درست نمکنه. مشکلِ ما درست مکنیم برای حیوانا.

آدم غم و ناراحتی خودش به کنار، دیدن درد و اندوه عزیزش است که او را از پای می‌اندازد.

«صولت کو؟ یک بوق بزن.» «همون دایناسورتِ بدی ما یک تک چرخ بزنیم باهش؟»

«توی خواب من، تو و اسحاقِ آب برد و من گریه مکردم. مگفتم اگه بچه‌هایی رِ که آب مبره، مرن بهشت، پس چرا منِ به جای اسحاق نبرد. مخواستم با تو بیام بهشت.» «از کجا مدانستی من مرم بهشت؟» «هر جا تو بودی، برام بهشت بود...» «ولی توی خواب من فقط تو بودی صولت... منتظرت بودم ولی نیامدی.» «نرو ماه‌چهره نرو... بمان...»

گاهی سکوت معنای بیشتری از تمام حرف‌های بیان شده دارد. انگار هر دو طرف در مکالمه چیزی می‌گویند اما آن‌چه نمی‌گویند برای هم معنای بیشتری دارد.