بریده‌هایی از کتاب مربی و تربیت

احساس فقر معنوی در اثر رشد بیشتر می‌شود. آن‌کسی که احساس فقر معنوی کرد، هر اندازه بیشتر پیش برود، احساس او بیشتر و بهتر می‌شود

«اَللَّهُمَّ... لاَ تُفَرِّقْ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ طَرْفَةَ عَیْنٍ أَبَداً... فِی اَلدُّنْیَا وَ الآخِرَةِ.»

اگر من فراموش کنم کی هستم، برای من بزرگ‌ترین ضایعه است. همهٔ ضرباتی که بر انسان وارد می‌شود به‌خاطر این است که فراموش می‌کند کیست و فراموش می‌کند کجاست.

انسان اگر کتابی می‌خواند، آن را مقدمه قرار بدهد برای «آزادی». مقدمه نباشد برای «وابستگی»

باید گفت در مورد مطالعه هم همین‌طور است. اگر ما کتاب زیاد بخوانیم، وقتی هم صحبت می‌شود، تکیه‌کلاممان این است که به‌قول فلانی، به‌قول فلانی. خب به‌قول خودمان چه؟ هیچ چیز.

رشد آن است که وقتی دنیا به کام انسان است، دل به دنیا نبندد.

دورهٔ جنینی دورهٔ تکامل ابزاری است که به‌هیچ‌وجه تا جنین در رحم است نمی‌تواند از آن ابزار بهره گیرد.

دورهٔ جنینی دورهٔ تکامل ابزاری است که به‌هیچ‌وجه تا جنین در رحم است نمی‌تواند از آن ابزار بهره گیرد.

وقتی هم‌شاگردی‌اش مدادپاک‌کن از او می‌خواهد که خط را پاک کند و او مضایقه می‌کند، یادش بیاید که همان کاری را می‌کند که قارون کرد. قارون در جنبهٔ خودش، یعنی در مافی‌الشرایط خودش، این طفل هم در مافی‌الشرایط خودش.

انسان موجودی است که مافی‌الانسان برای او مهم است؛ اگر اینجا نوح می‌توانست فرد گمراهی را هدایت کند، فرعون هم می‌توانست مؤمنی را گمراه کند. نه نوح از عهدهٔ این کار برمی‌آمد و نه فرعون. هیچ‌کدام. برگشتِ این مسئله به خود انسان است.