بریده‌هایی از کتاب ماجرای فکر آوینی

امام راحل در جایی فرمودند: حالا با انقلاب اسلامی ما بیگانگان را بیرون کردیم، ولی با مغزهای غرب‌زده چه باید کرد؟

در مؤمنین چهار مرتبه از این ارواح، روح ایمان، روح شهوت، روح قوّت و روح حیات وجود دارد و کفار فاقد روح ایمان هستند. روحِ ایمان مادامی که انسان به گناه کبیره‌ای آلوده نشده، ملازم با اوست و چون کبیره‌ای مرتکب شود، از او جدایی حاصل می‌کند.

انسان قبلهٔ بشر جدید است و آن‌هم نه آن انسانی که ما می‌شناسیم. این انسانی که قبلهٔ دنیای جدید است، تعریفی متناسب با همین تفکر نیز دارد. او حیوانی است بسیار پیچیده

در مفاهیم دینی، انسانِ حقیقی کسی است که اهل ذکر است. حتی در فقه هر چیزی که ارمغانش فراموشی باشد، مورد مذمت قرار گرفته و یا حتی حرام دانسته شده است؛ از مسکرات (مست‌کننده‌ها) گرفته تا موسیقی‌هایی که حالت تفکر و وقار انسان را خدشه‌دار کنند. مفهوم «خلوت» که نزدیک‌ترین مفاهیم به «ذکر» است در مدرنیته حذف می‌شود، چون خلوت برای انسان مدرن دلهره می‌آورد و موجب یادآوری می‌شود. حتی معماری مدرن هم خلوت‌گریز است. برخلاف آن در معماری و شهرسازی اسلامی، معانی ویژهٔ حریم، حیا و خلوت قابل رؤیت است.

شهوت‌پرستی چه در تمدن ایران باستان و چه تمدن اسلامی هیچ‌وقت رسمیت نداشته است.

مستند «اکسپلد» فهرستی از استادان اخراجی دانشگاه‌های آمریکا را نشان می‌دهد که وقتی از آن‌ها پرسیدند برای چه اخراج شده‌اند، گفتند که در حال تحقیق دربارهٔ داروینیسم بوده‌اند. تخصصشان نه الهیات، بلکه فیزیک یا شیمی و یا زیست‌شناسی بوده است. این‌ها را از دانشگاه اخراج کرده‌اند، چون دربارهٔ داروینیسم کسی نباید فکر کند، بلکه عموم مردم باید به تاریخ بشر آن‌طور نگاه کنند.

آنچه ما با حواسمان در این عالم می‌بینیم، حقیقت اشیا نیست؛ یک تجلی از این اشیاست که تجلی حقیقی و واقع‌بینانه‌ای نیست. حقیقتِ اشیا متعلق به عالم ملکوت است.

نقطهٔ مقابل فراموشی «یادآوری» است که مفهوم دینی آن «ذکر» است، و ذکر همان است که به انسان یادآوری کرده و متذکر حقایق می‌شود؛ چه بودن و چگونه بودن را یادآوری می‌کند.

نگرش دولت آقای خاتمی واقعاً سکولار بود؛ برخی افراد در آن دوران صراحتاً از ساختن یک‌شبهٔ واتیکان در قم سخن می‌گفتند؛ یعنی جدا کردن ساحت دین از دنیا.

در گزارشی آمده است: درصدِ بالایی از خانم‌های بالای ۳۵ سال دچار افسردگی می‌شوند، چون خانم متوجه می‌شود که از زیبایی جسمی‌اش کاسته شده و دیگر جذابیت‌های بیست‌سالگی و بیست‌وپنج‌سالگی‌اش را از دست داده است. طبیعی است؛ کسی نمی‌تواند مانع شود. چون تعریف این زن از خودش، تعریفی صرفاً غریزی و جسمانی است، دچار افسردگی می‌شود.