بریده‌هایی از کتاب امیر گلها

اخلاص را ناشی از نیرومندی یقین (به پاداش‌های الهی) و نیت پاکیزه اعلام کرد

هرگاه نیکی کردی، آن را بپوشان.

به ثروتمندان هشدار می‌داد: هرگاه توانگری از نیکوکاری بخل ورزد، بینوا (ناگزیر) آخرتش را به دنیا خواهد فروخت.

نیکوکاری آن است که روان‌ها با آن آرام گیرد و دل‌ها با آن اطمینان یابد. (۶۹۳) از برترین کارهای نیک، بخشندگی در حال تنگدستی، راستگویی در حال خشم، و عفو در حال قدرت است.

نیکی کامل نمی‌شود جز با سه چیز: کوچک شمردن، زود انجام دادن و پوشاندن؛ پس اگر آن را کوچک شمردی، پس (در حقیقت) آن را بزرگ کردی؛ و اگر آن را سریع انجام دادی، پس آن را گوارا ساختی؛ و اگر آن را پوشاندی، پس آن را کامل کردی.

از مردمان می‌خواست اگر کسی به آنان نیکی کرد، از آن سخن گویند؛ و اگر خود به دیگری نیکی کردند، آن را فراموش کنند.

از او پرسیدند: چقدر پیغمبر را دوست داشتی؟ فرمود: قسم به خداوند، او نزد ما محبوب‌تر از دارایی‌ها، پدران، مادران، فرزندان ما و محبوب‌تر از نوشیدنی نزد انسان تشنه بود.

ستایشِ بیش از شایستگی، چاپلوسی، و ستایش کمتر از حدّ شایستگی، درماندگی یا حسادت است.

کسی که به بریز و بپاش افتخار کند، با تهیدستی تحقیر خواهد شد.

امام انسان کامل است و انسان کامل یعنی کسی که تمامی اَبعاد وجودی‌اش به شکوفایی نشسته است.

مظلومیت ایشان موضوعی احساسی و عاطفی نیست، بلکه در سخنان و تأکیدهای معصومان ریشه دارد، فهرست‌وار، به جلوه‌ها و مصداق‌های این مظلومیت اشاره می‌کنیم: ۱. غصب خلافت ۲. غصب فدک ۳. ضرب و جرح و شهادت حضرت زهرا (ع) ۴. سبّ و لعن امام علی (ع) ۵. پیشگیری از نشر فضایل امام علی (ع) ۶. تحریف تاریخ، جعل حدیث و تبلیغ سوء ۷. سرپیچی مسلمانان از دستورهای امام علی (ع) ۸. چگونگی شهادت، دفن و پنهان بودن قبر ایشان ۹. آزار و قتل شیعیان پس از شهادت امام علی (ع)

هرگاه انسان کوچکی به تو اندیشهٔ بزرگی ارائه داد، آن را کوچک نشمار.

پرحوصلگی و تحمّل بسیار را از ابزارهای مدیریت می‌دانست.

پس از نماز صبح، تا دمیدن سپیده به خواندن تعقیبات مشغول بود. وقتی خورشید طلوع می‌کرد، بینوایان و دیگران گِرد می‌آمدند. به آنان قرآن و اسلام‌شناسی می‌آموخت

می‌سپردند. قد حضرت اندکی از آن‌ها کوتاه‌تر بود. خلیفهٔ دوم به طنز گفت: تو در میان ما مثل حرف «نون» در واژهٔ «لنا» هستی. حضرت بی‌درنگ پاسخ داد: اگر من میان شما نباشم، شما می‌شوید «لا»(= هیچ).

شوخ بودن ایشان تا بدان حد بود که روزی سلمان به او گفت: «همین کارت باعث شد تا (به جای خلیفه نخست) چهارمین خلیفه شوی.» و دیگران می‌گفتند: «اگر شوخی‌هایش نبود، از همه سزاوارتر به خلافت بود.» زیرا در دیدگاه آنان، ویژگی یک مدیر برجسته، تندخویی بود تا مردمان، بیمناک از وی پیروی کنند.

می‌فرمود: هرگاه یکی از شما به خواستگاری خانمی می‌رود، به مویش نیز توجّه کند، همچنان که چهره‌اش را می‌بیند ...؛ چرا که مو، (افزون بر رخسار) یکی از دو زیبایی آدمی است. (۶۲۰) از این که بانویی موی سرش را بتراشد، جلوگیری می‌کرد. (۶۲۱)

بخشندگی مرد، او را نزد دشمنانش محبوب می‌سازد؛ و تنگ چشمی، او را منفور فرزندانش می‌گرداند.

به آن‌هایی که در پی شهرت و ستایش مردم هستند یادآوری می‌کرد: در پی ستایش برآمدم، آن را جز در سخاوت نیافتم. گشاده دست باشید تا ستایشتان کنند.

شَعبی می‌گوید: علی، گشاده دست‌ترینِ افراد بود. او بر مَنِشی بود که خداوند آن را دوست دارد: گشاده دستی که هرگز به خواهشگری «نه» نگفت.