بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

هری عاشق من بود، و من هم عاشق او بودم، اما به این معنی نبود که او گلوله‌ای را وسط دو چشمانم نکارد. خب به هر حال، مزهٔ عشق به همین چیزهاست.

«تا زمانی که کلبه‌ای لب ساحل نداشته باشی، هرگز نخواهی فهمید چند تا دوست داری»

«لحظه‌ای که با هر کسی ملاقات می‌کنیم، هر یک تبدیل به جزء می شوند.»

هرگز شخص جوان و جذابی را ندزدید، آخرین چیزی که آدم‌ربا نیاز دارد خشم و اعتراض عمومی است

اگر قربانی خود را عاقلانه انتخاب نکنید، دچار دردسر بدی خواهید شد

(نه این‌که مخالف مشکلات باشم، نیستم - بلکه می‌دانم همیشه در زندگی‌ام خواهند بود - فقط نمی‌خواهم همان مشکلات مشابه باشد. به امید دردهای وحشتناک متفاوتی هستم که هر سال جدید را با آن نام‌گذاری کنم).

پسوآ بشریت را «متغیر ولی غیرقابل اصلاح» خواند - تعریفی بهتر از این را نمی‌شد پیدا کرد.

شما هرگز نشنیده‌اید که یک ورزشکار حس بویایی خود را در یک تصادف فجیع از دست بدهد، البته به یک دلیل بسیار خوب، چون دنیا باید درس‌های مشقت‌بار خود را به طریقی به ما بیاموزد که ما قادر نباشیم زندگی پس از آن اتفاق را به‌طور عادی سپری کنیم، یک ورزشکار باید پاهایش را از دست بدهد، فیلسوف توان ذهنی خود را، نقاش چشمانش را، موسیقی‌دان شنوایی، و آشپز حس چشایی‌اش را.

باور نمی‌کردم که مردم تنها از او برای ثروتمند بودن متنفر باشند، چون متوجه شده بودم که بیش‌تر مردم درد ثروتمندشدن دارند؛ در غیر این‌صورت بلیط بخت‌آزمایی نمی‌خریدند و نقشه برای یک شبه ثروتمندشدن نمی‌ریختند و روی مسابقات اسب‌دوانی شرط‌بندی نمی‌کردند. کاملا برایم بی‌معنی بود که مردم از چیزی متنفر باشند که بیش‌تر از همه آرزوی آن را داشتند.

خدا می‌گوید که زندگی یک هدیه بوده است که تو حتی زحمت باز کردن آن را به خودت نداده‌ای.

«منو ببخشید که کلاهتون رو از قطار بیرون انداختم! نمی‌دونستم سرتون هنوز توش بود! ببخشید! ببخشید که شما رو از قطار در حال حرکت بیرون انداختم!»

«بازگشت به فرستنده» به زیبایی بر روی تابوت حک شده است.

من نمردم. اما زنده هم نماندم. کاملا تصادفی من گزینهٔ سوم را انتخاب کردم: به کما رفتم. خداحافظ دنیا، خداحافظ هوشیاری، خداحافظ روشنایی، چقدر بد برای مرگ، سلام معلق شدن. چیز عذاب‌آوری بود. من جایی درست بین آغوش باز مرگ و دستان گره کردهٔ زندگی، پنهان شده بودم. به جایی تعلق نداشتم، به هیچ کجا.

زشت‌ترین فرد هم از زیبایی شناخت دارد حتی اگر آن را ندیده باشد.

مشخصهٔ مزخرف یک شهر کوچک این است که گمنامی در آن معنی ندارد. بدنامی بله ولی گمنامی نه.

باید از رها کردن چیزهایی مثل این‌که روحم را لو می‌دهد بیش‌تر احتیاط کنم.

«چطور می‌تونین با این وضع زندگی کنین؟ شما یه مشت خوکین. من دارم برای خوک‌ها کار می‌کنم.» و پدر هم گفت: «واسه همین این آشغال رو واسمون پختی؟»

درک ما از معنای ایمان این است که خالق نمی‌تواند زمزمه‌های ذهن ما را بشنود مگر این که او را دعوت کرده باشیم.

نمی‌توانم تظاهر کنم که بدبختی‌های جزئی مردم برای من یک سرگرمی باحال نیست چون هست - نه مرگ و بیماری آن‌ها، بلکه وقت‌هایی که پول کسی توسط تلفن عمومی بلعیده می‌شود و زنگ هم نمی‌خورد، خب واقعا خنده‌دار است.

رهسپار قبرستان شدم، جایی که سعی کردم موقر باشم و احساس ندامت از دست‌دادن چیزی را داشته باشم،