بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

فکر کردم که من از این مرد خوشم نمی‌آید نه این‌که دلیل خاصی برای دوست نداشتن او داشته باشم اما مگر دلیلی هم نیاز بود؟ خیلی‌ها مرا دوست نداشتند طوری که حتی نمی‌خواستند من را از میان مظنونین پلیس انتخاب کنند.

خانه به یک محل کم‌اهمیت تاریخی تبدیل شده بود، مثل دستشویی رستورانی که هیتلر قبل از حملهٔ رایشیست‌ها از آن استفاده کرده بود.

«ازت متنفرم، و تا جایی که زمان به‌خاطر خواهد داشت، ازت متنفر خواهم بود.»

نداشتم. برای من یک درصد شک و تردید همان تأثیری را داشت که صددرصد از آن نامطمئن بودم

آن‌جا بود که برای اولین بار متوجه شدم زندگی در استرالیا مثل داشتن اتاق خوابی دور در یک خانهٔ بسیار بزرگ است. که البته فکر کردم این‌طوری برای ما بهتر است.

او ندای درونی خود را یافته بود؛ هر چقدر هم دیوانه‌وار و خون‌آلود باشد، باز هم یک ندای درونی بود، و او آن را هوشیارانه دنبال می‌کرد.

او نگاهی داشت که می‌توانست با آن حکومتی را سرنگون سازد. همچنین عادت داشت تا زبانش را دور نوک خودکار بچرخاند. خیلی تحریک کننده بود. یک روز جامدادی او را دزدیدم و تا آخرین خودکار بیک‌اش را بوسیدم. می‌دانم که چه‌جور به نظر می‌رسد، اما خب آن یک عصر خودمانی بود با من و خودکارها. وقتی پدر خانه آمد، می‌خواست بداند چرا لب‌های من با جوهر آبی، رنگی شده است. می‌خواستم به او بگویم چون او همیشه با خودکار آبی می‌نویسد. همیشه آبی.

چقدر حیف که تو نمی‌تونی تصویری رو که الان چشمای ذهنم نشون می‌ده رو ببینی. اونا خیلی واضح و زنده‌ان. خیلی دوست داشتم که می‌شد دریچهٔ ذهن رو روی یه پرده پروژکتور انداخت و واسش بلیط فروخت. فکر می‌کنم اون موقع هر مقدار پولی که انتظار داشتی تا مردم پرداخت کنن تعیین کنندهٔ ارزش خودت می‌شد.»

«خب، گاهی آدم‌ها نیاز دارن تا کاری رو انجام بدن، می‌دونی، نیاز دارن تا اون کار رو انجام بدن تا از سیستم بدنشون خارج بشه.»

نفع شخصی: منبع همهٔ بدبختی‌های ما از اتاق هیأت مدیره و اتاق‌های جنگ آغاز نمی‌شود، بلکه در خود خانه‌هایمان ریشه دوانده است.

اگر نمی‌توانستم راهی پیدا کنم که در جهان شناخته شوم، پس باید راهی عالی برای پنهان شدن می‌یافتم، و برای این کار ماسک‌های مختلفی به چهره زدم: خجالتی، افسرده، خوش‌بین، عیاش - ماسک‌های ساده‌ای بودند که ویژگی مشخصی داشتند. دفعهٔ بعد ماسک‌های پیچیده‌تری را امتحان کردم، غمگین و شاد، آسیب‌پذیر در عین حال شاد، مغرور و متفکر. درنهایت این نقاب‌ها را به دلیل انرژی زیادی که از من می‌گرفتند، رها کردم. این را از من داشته باش: اگر وسوسهٔ نگه داشتن این ماسک‌ها به سرت بزند باید بدانی که آن‌ها تو را زنده زنده می‌خورند.

در تلاش بود تا داستان زندگی آن‌ها را از زبانشان بیرون بکشد؛ فکر می‌کرد افراد مسنی که در مکان‌ها و شهرهای دیگری زندگی کرده‌اند، تمام چیزهایی که زندگی در توان داشته را تجربه کرده و می‌خواست همهٔ آن‌ها را بشنود. او به بچه‌های شهر اهمیتی نمی‌داد؛ آن‌ها از چیزی سر درنمی‌آوردند. به حرف درآوردن بزرگ‌ترها زیاد کار دشواری نبود. به نظر می‌رسد آن‌ها همیشه منتظر مخزنی خالی بودند تا گنداب ذخیره شده و دست‌نخوردهٔ زندگی‌شان را داخل آن خالی کنند. اما بعد از این‌که کارولین به آن‌ها گوش می‌داد، با نگاهی بی‌تفاوت که حاکی از جملهٔ «یعنی همش همین بود؟» وجودشان را به آتش می‌کشید.

مشکل مردم این‌جاست که آن‌ها به‌قدری عاشق اعتقادات خود هستند که حماسه‌هایشان باید مطلق و جامع یا هیچ‌چیز باشد. نمی‌توانند احتمال این را بپذیرند که حقایق آن‌ها ممکن است تنها یک عنصر از حقیقت را درون خود داشته باشد.

در این فکر بودم: در یک روز روشن می‌توانید مرگ مرا ببینید. به کارولین هم فکر می‌کردم، که ممکن بود دیگر هرگز او را نبینم، که او هرگز از عرض و عمق احساسات من خبردار نخواهد شد. به این فکر می‌کردم که چطور به عنوان یک باکره جان می‌سپارم. لعنت به آن.

او اغلب از پدر شماره یک صحبت می‌کرد و لحظات عاشقانه بین خودشان را به یاد می‌آورد، هنگامی که او موهایش را نوازش می‌کرد و نامش را در گوشش زمزمه می‌کرد، گویی که چیز مقدسی را به زبان می‌آورد. این تنها زمانی بود که او از صدا کردن نام خودش خوشش می‌آمد. به من گفت که من هم همان صدا را دارم و یک شب از من خواست تا او را با اسم کوچکش صدا بزنم. از آن‌جا که با آثار فروید آشنا بودم، با این کار خیلی معذب شدم

یک صفحهٔ عنوان به زبان فرانسوی داشت: Petites misèries de la vie humaine قبلا فکر می‌کردم معنایش بدبختی‌های کوچک است اما در اشتباه بودم، ترجمه‌اش کم‌وبیش این می‌شد، «آزردگی‌های جزئی از زندگی انسانی». با این عنوان حال بدی به من دست داد، اگرچه خدمت خوبی کرد تا در خواندن داستانی که می‌گفت چطور قدم به این دنیا گذاشته‌ام محکم باشم،

نگاه مردی که بعد از دستیابی به رؤیای زندگی اش متوجه شده بود که این رؤیا چیز خاصی هم نبوده است

و مردن را خیلی‌خیلی قبل‌تر از من تمرین کرده

هر کس که می‌گوید، زندگی از انسان‌ها هیولا می‌سازد باید به طبیعت خام کودکان نگاهی بیندازد، توله سگ‌هایی که هنوز شکست و پشیمانی، و ناامیدی و خیانت را در زندگی تجربه نکرده‌اند و با این وجود مثل سگ‌های وحشی رفتار می‌کنند. من مشکلی با بچه‌ها ندارم، فقط می‌دانم که نمی‌توانی از هیچ‌کدام انتظار داشته باشی که وقتی اشتباهی پایت روی میدان مین می‌رود باعث کرکر خنده‌شان نشود.

تقریبا کسی مایل به شروع از صفر نیست و یا این‌که تحمل عدم اطمینان را ندارد.