بریده‌هایی از کتاب سرزمین موعود

من سوار هلی‌کوپتر یا هواپیمای مخصوص رئیس‌جمهوری می‌شدم یا با نیروهایمان تعامل داشتم، در نقش فرمانده کل قوا آرام آرام احساس راحتی می‌کردم - و کارآمدتر شدم. گزارش‌های صبحگاهی دقیق تر شد و من و تیمم با بازیگران تکراری شخصیت‌های سیاست خارجی، سناریوها، درگیری‌ها و تهدیدها بهتر آشنا می‌شدیم. ارتباطات مبهم اکنون برای من واضح شده بود. می‌توانستم بگویم که سربازان متحد در افغانستان چقدر در جنگ قابل‌اعتماد هستند، کدام‌یک از وزرای عراقی، ملی‌گرای پرشور و کدام‌یک طرفدار ایران هستند. خطر بسیار زیاد بود، مشکلات بیش از حد گره خورده است، زیرا هریک از این احساسات کاملاً عادی است. در عوض، مسئولیت‌های خود را همان‌گونه تصور می‌کنم که یک متخصص خنثی‌کردن بمب در هنگام قدم زدن در میدان مین احساس می‌کند، در حالی که می‌داند ترس بیش از حد را نادیده بگیرد - اما نه آن‌قدر آرام که اشتباه بچگانه‌ای مرتکب شود.

با حضور هیلاری، من و گروهم مشغول طراحی استراتژی گسترده‌تر انتخابات الکترال خود شدیم. مانند انتخابات مقدماتی و انجمن حزبی، انتخابات عمومی ریاست جمهوری شبیه معمای بزرگ ریاضی است. برای به‌دست آوردن ۲۷۰ رأی الکترال لازم در انتخابات، در کدام ترکیب ایالت‌ها باید برنده شویم؟ دست‌کم به‌مدت بیست سال، نامزدهای هردو حزب با یک فرض که اکثریت ایالت‌ها به‌طور غیرقابل انکار جمهوری‌خواه یا دموکرات بودند، با همان جواب روبرو می‌شدند و بنابراین تمام وقت و پول خود را بر تعدادی از ایالت‌های میدان‌نبرد بزرگ مانند اوهایو، فلوریدا، پنسیلوانیا و میشیگان صرف می‌کردند.

اولین دستور کار کمپین ما در ابتدای تابستان ۲۰۰۸ متحد کردن حزب دموکرات بود. مبارزات طولانی و ناراحت‌کنندهٔ مقدماتی احساسات ناخوشایندی را بین کارکنان هیلاری و من ایجاد کرده بود، و برخی از مشتاقان ترغیب‌کنندهٔ وی تهدید کردند که از حمایت خودداری می‌کنند، مگر اینکه او را در فهرست نامزدهای خود قرار دهم.

سیاست خارجی پس از حوادث ۱۱ سپتامبر. عراق و افغانستان درمورد چگونگی کم شدن گزینه‌های یک رئیس‌جمهور پس از آغاز جنگ، درس‌های کاملی ارائه دادند. من مصمم بودم که ذهنیت خاصی را تغییر دهم که نه‌تنها دولت بوش، بلکه بیشتر واشینگتن را درگیر خود کرده بود

ما آن شب در اتاق تدارکات سیاسی برای دو ساعت دیگر همدیگر را ملاقات کردیم و جزییات برنامه‌ای که من در طول شام در ذهنم طرح ریزی کرده بودم را مرور نمودیم. می‌دانستیم که باید درحالی که برای ممانعت از یک کشتار همگانی در لیبی تلاش کنیم، خطرات و فشارهای وارده که از مدت‌ها پیش بر ارتش ایالات متحده سنگینی می‌کرد را نیز به حداقل برسانیم. من آماده بودم موضع هدفمندی ضد قذافی اتخاذ کنم و به مردم لیبی این فرصت را بدهم تا برای طرح‌ریزی دولتی جدید آماده باشند. اما در کنار حمایت متحدان اروپایی و مولفه‌های این ماموریت که مشخص شده بود، همانطور که سوزان رایس پیشنهاد داده بود ما می‌بایست سریعا وارد عمل می‌شدیم.

دلایل واضحی برای تمرکز من بر بن لادن وجود داشت. فرار مرموزگونه وی منبع درد خانواده‌های قربانیان حملات ۱۱ سپتامبر و طعنه‌ای آشکار به قدرت آمریکا بود. او حتی در اعماق مخفی کاری خود همچنان کارآمدترین عضو القاعده باقی مانده و جوانان ناراضی را در سراسر جهان علیه منافع ایالات متحده به شدت افراطی کرده بود. به گفته تحلیلگران ما، تا زمان انتخاب من، القاعده بیش از قبل خطرناک شده بود و اخطارها درباره توطئه‌های تروریستی ناشی از"فاتا" به طور مرتب در جلسات توجیهی من عنوان می‌شد.

این گفت‌وگو برای من یادآوری مفیدی بوده است که انتخابات به‌تنهایی نمی‌تواند باعث برپایی دموکراسی کارا شود. تا زمانی که عراق راهی برای تقویت نهادهای مدنی خود پیدا نکند و رهبرانش به سازش را عادت نکنند، مبارزه در این کشور ادامه خواهد یافت. این واقعیت که مالکی و رقبایش بیشتر از طریق سیاست و نه اسلحه ابراز خصومت و بی‌اعتمادی می‌کردند، هنوز هم پیشرفت محسوب می‌شد. با عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی از مراکز جمعیتی عراق، حملات تروریستی تحت حمایت القاعده رو به پایان بود و فرماندهان ما از بهبود مداوم عملکرد نیروهای امنیتی عراق خبر می‌دادند.

با بازگشت به ایالات متحده، نمی‌دانستم که چطور باید به این بچه‌ها فکر کنم که بهای تکبر مردانی مانند دیک چنی و دونالد رامسفلد را بپردازند، که ما را بر اساس اطلاعات معیوب به جنگ کشانده بودند و هنوز از توجه به عواقب آن امتناع می‌کردند

میشل از قبل از زمان ملاقات‌مان در یک سمت حقوقی مشغول به کار بود. او بیست‌وپنج سال داشت و به‌عنوان دستیار در شرکتی به نام سیدلی و آستین در شیکاگو کار می‌کرد، همان جایی که من در تابستانِ پس از اولین سال دانشکدهٔ حقوق مشغول به کار بودم. او قدبلند، زیبا، بامزه، اجتماعی، سخاوتمند، و بسیار باهوش بود_ و من تقریباً از همان لحظهٔ دیدار عاشق او شدم. وظیفهٔ او در شرکت این بود که مراقب من باشد، مطمئن شود که می‌دانم دستگاه کپی دفتر کجاست، و اینکه عموماً حس خوشایندی داشته باشم.

نمی‌دانم. تنها چیزی که به‌طور قطعی می‌توانم بگویم این است که من هنوز حاضر نیستم که امریکا را رها کنم – نه‌فقط به‌خاطر نسل‌های آینده آمریکایی‌ها، بلکه برای تمام بشریت. زیرا معتقدم که مشکل فراگیر که هم اکنون درحال گذر از آن هستیم، هم به‌عنوان تجلی و هم به‌عنوان وقفه‌ای در پیشروی مداوم به‌سوی جهانی به هم پیوسته است، جهانی که در آن مردم و فرهنگ‌ها نمی‌توانند از تقابل در برابر هم دست بکشند.