بریده‌هایی از کتاب ما

این نشانه‌ای است از خردمندی انسان که با خون نوشته شده است. حتی در آن زمان هم انسانِ وحشی و پشمالو این را می‌فهمید: سنگدلی مشخصهٔ ناگزیرِ واقعیت و عشق واقعی و ریاضیاتی به نوع بشر است. مثل آتش که ویژگی بارزش این است که می‌سوزاند. شما آتشی به من نشان بدهید که نسوزاند

"فردا آتش سرد می‌شود، یا پس‌فردا... اما یکی باید امروز این را ببیند و همین امروز به‌طرزی سنت‌شکنانه دربارهٔ فردا چیزی بگوید. سنت‌شکنان تنها علاج (تلخ) برای آنتروپی (یا زوال ناگزیر) اندیشهٔ انسان‌اند."

"عشق و گرسنگی فرمانروایان دنیا هستند." در نتیجه، انسان برای حکمرانی بر دنیا باید بر فرمانروایان آن چیره شود.

دیگر گفتن ندارد. تمام تلاشتان این است که دورتادورِ بی‌نهایت را دیوار بکشید و خودتان هم وحشت دارید نگاهی به آن طرفِ دیوار بیندازید. بله! اگر نگاه هم بکنید، چشم‌هایتان را می‌بندید. بله!"

آدم مثل یک کتاب است: تا آخرین صفحه‌اش نمی‌دانی پایان کارش چطور رقم می‌خورد. در غیر این‌صورت ارزش خواندن ندارد..."

هیچ افتخاری بالاتر از این نیست که روزگار تاریک کسی را با وجودت زینت ببخشی.

"عشق و گرسنگی فرمانروایان دنیا هستند."

اشتباه است اگر آدم‌ها را به دو دستهٔ زنده‌ها و مرده‌ها تقسیم کنیم: آدم‌هایی هستند که زندهٔ مرده‌اند و دسته‌ای دیگر که واقعا زنده‌اند.

مؤلفه‌ای منفی همچون درد حاصل‌جمعی را که ما خوشبختی می‌نامیم کاهش می‌دهد. در نتیجه… اما هیچ "در نتیجه"ای در کار نیست. همه‌چیز آشکار و عریان است.

آیا باور دارید که روزی خواهید مرد؟ بله، انسان موجودی فانی است، من انسانم: در نتیجه... نه، نشد: می‌دانم که آن را از بَرید. سؤال من این است: آیا با تمام وجود آن را باور کرده‌اید؟ نه با عقل، بلکه با جسمتان احساس کرده‌اید که روزی همین انگشت‌هایی که این صفحهٔ کاغذ را نگه داشته‌اند زرد و سرد خواهند شد؟... نه، البته که باور ندارید؛ درست به همین دلیل است که تابه‌حال خودتان را از طبقهٔ دهم به خیابان نینداخته‌اید؛ به همین دلیل است که هنوز غذا می‌خورید، صفحه‌های کتاب را ورق می‌زنید، صورتتان را اصلاح می‌کنید، لبخند می‌زنید، می‌نویسید...

غریزهٔ جنایت تا کجا در نوع بشر ریشه دوانده است! من عمدا از کلمهٔ "جنایت" استفاده کردم. آزادی و جنایت چنان درهم گره خورده‌اند که... خب، که حرکت آئرو و سرعتش: اگر سرعت آئرو برابر صفر باشد، به این معنی است که حرکت نمی‌کند؛ اگر آزادی انسان برابر صفر باشد، یعنی مرتکب تخلفی نمی‌شود. واضح است. تنها راه رهایی انسان از جرم و جنایت در گرو رها شدن او از بند آزادی است.

ظاهرا حتی برای ما هم فرایند سخت‌سازی و بلورین‌سازی زندگی هنوز پایان نیافته و تا رسیدن به آن ایدئال هنوز چند مرحله‌ای باقی مانده است. ایدئال (واضح است) وضعیتی است که در آن دیگر هیچ اتفاقی نمی‌افتد

توصیف‌های کهنه، کُند و ضعیف دیگر قدیمی شده‌اند؛ امروزه اصل بر ایجاز است، اما تک‌تک کلمات باید حسابی تقویت شوند و با ولتاژ بالا باشند. باید چیزی را که در یک دقیقهٔ شصت‌ثانیه‌ای گنجانده می‌شود در یک ثانیه فشرده کنیم. به این ترتیب، نحو، با اجزای محذوف، موجز می‌شود و نیز ناپایدار؛ سنگ‌سنگ اهرام درهم‌بافته با نقطه‌ها یکی‌یکی ازهم جدا می‌شوند و به جمله‌های مستقل مبدل می‌شوند. وقتی باسرعت زیاد حرکت کنید، امر کانونی، امر مألوف، از زیر چشم می‌گریزد: سمبولیسم نامتعارف و غالبا خیره‌کننده ازهمین‌روست. تصویری که می‌بینید روشن است، ترکیبی است، با شکل یگانه‌ای چشمگیر، شکلی که از توی ماشینی که با سرعت در حرکت است می‌بینید.

ه آن دو نفر توی بهشت حق انتخاب داده شده بود: سعادت بدون آزادی یا آزادی بدون سعادت؛ گزینهٔ سومی در کار نبود. و آن دو کله‌پوک آزادی را انتخاب کردند و نتیجه‌اش چه شد: قرن‌ها در آرزوی همان غل‌وزنجیرها بودند. در آرزوی غل‌وزنجیر؛ می‌فهمید؟ اندوه جهان از اینجا می‌آمد. قرن‌ها!

"ادبیات واقعی فقط آنجایی به وجود می‌آید که خالقانش نه حقوق‌بگیران سخت‌کوش و قابل‌اعتماد بلکه دیوانگان، عزلت‌گزیدگان، ملحدان، خیال‌بافان، نافرمانان و شک‌اندیشان باشند."

آدم مثل یک کتاب است: تا آخرین صفحه‌اش نمی‌دانی پایان کارش چطور رقم می‌خورد. در غیر این‌صورت ارزش خواندن ندارد..."