بریده‌هایی از کتاب اتاق مهمان

زن فرهیخته و ظریفی مثل مارتا در موجود وحشی و همچون انسان‌های اولیه‌ای مثل جک چه می‌بیند؟ شرط می‌بندم جک اوایل رابطه‌شان کلی خودش را شیرین و مهربان جلوه داده و با او خوش‌وبش کرده و هدایای مختلف برایش آورده است. و بعد که حلقه را انگشتش کرده و جای پایش را در خانهٔ گران‌قیمت او محکم کرده، روی واقعی‌اش را نشان داده است.

«آره، می‌دونم که اتفاق بدی افتاده و می‌دونی که تقصیر کیه، نه؟» چند لحظه منتظر ماند و بعد ضربه‌ای کاری به او زد. «تو.»

این‌بار دیگر نمی‌توانم جلوی خنده‌ام را بگیرم. حس خوبی دارد. خیلی خوب. یادم نمی‌آید آخرین‌بار کی بود که سرم را عقب دادم و خندیدم.

به زبون آوردن حرفی که توی دل یا سرته هیچ‌وقت به معنی خیانت کردن به کسی نیست.»

چرا بعضی‌ها اصرار دارند پوستشان را علامت‌گذاری کنند؟ پوست باید پاک و بی‌نقص و صاف باقی بماند و فقط گذر اجتناب‌ناپذیر زمان اجازهٔ نقش انداختن روی آن را داشته باشد.

خانه جایی است که در آن احساس امنیت و آرامش کنی

«تنها بلندی زندگی من پیدا کردن تو بود. جز اون همیشه فقط و فقط پستی بوده.»

«اصلاً طبیعی بودن یعنی چی؟ همه‌ش وهم و خیاله. می‌دونی مادربزرگم یک‌بار چی بهم گفت؟ گفت: شما جوون‌ها فکر می‌کنین باید همیشهٔ خدا شاد و شنگول باشین. و درست می‌گفت. زندگی پر از پستی‌وبلندیه. هرچه زودتر به این حقیقت عادت کنیم، زودتر می‌تونیم با زندگی‌ای که داریم کنار بیایم و ازش لذت ببریم.»

شاید باید تی‌شرتی بخرم که روی آن نوشته باشد: «کمک!»

کاش می‌توانستم او را در همین لحظه خشک کنم، در جیبم بگذارم و به خانه ببرم.

لبخندش را خیلی دوست دارم. کاش می‌توانستم او را در همین لحظه خشک کنم، در جیبم بگذارم و به خانه ببرم.

وقتی فکری در مغزم ریشه بدواند دیگر نمی‌توانم رهایش کنم. آن‌قدر رشد می‌کند و بزرگ می‌شود که دیگر تسلط بر ذهنم را از دست می‌دهم.

«تا حالا به خودکشی فکر کردی؟» چشمانم را می‌بندم. سؤال سختی است، اما برای جواب دادن به آن نهایت تلاشم را می‌کنم. «نه... نه واقعاً. اما بعضی‌وقت‌ها فقط آرزو می‌کنم که کاش اینجا نبودم، می‌دونین چی می‌گم؟

«همیشه می‌گفت اتفاقات خوب در انتظار آدم‌های صبور است.»

«شاید دیگران منتظر بمانند تا شمعشان خاموش شود. اما من خود شمعم را خاموش می‌کنم.»

لبخندش را خیلی دوست دارم. کاش می‌توانستم او را در همین لحظه خشک کنم، در جیبم بگذارم و به خانه ببرم.

«تنها بلندی زندگی من پیدا کردن تو بود. جز اون همیشه فقط و فقط پستی بوده.»

می‌دونی مادربزرگم یک‌بار چی بهم گفت؟ گفت: شما جوون‌ها فکر می‌کنین باید همیشهٔ خدا شاد و شنگول باشین. و درست می‌گفت. زندگی پر از پستی‌وبلندیه. هرچه زودتر به این حقیقت عادت کنیم، زودتر می‌تونیم با زندگی‌ای که داریم کنار بیایم و ازش لذت ببریم.

دیگر از دل سوزاندن برای خودم و اعتمادبه‌نفس پایینم و اینکه خودم را لایق این دنیا نمی‌دانم، حالم به‌هم می‌خورد.

سال‌هاست که دیگه حس می‌کنم خودم نیستم. به‌خاطر اینکه اصلاً نمی‌دونم خودم یعنی چی.