بریده‌هایی از کتاب اتاق مهمان

قانون اول من در محل کار این است که فقط کار کنم. همکارهایم دوستم نیستند.

صحبت دربارهٔ یک لطمهٔ روحی شدید مثل این است که دل‌وروده و قلبت را دردمندانه از شکم دربیاوری و در معرض دید همه بگذاری

مامان‌ها خانواده را کنار هم نگه می‌دارند و خودشان نباید درهم بشکنند. مثل ستون خانواده هستند.

بین همهٔ ما، مامان همیشه تنها عضو خانواده بوده که احساساتش را به‌خوبی مخفی کرده است، انگار فکر می‌کند همهٔ مامان‌ها همین‌طوری هستند. مامان‌ها خانواده را کنار هم نگه می‌دارند و خودشان نباید درهم بشکنند. مثل ستون خانواده هستند.

مام طبیعت هر چی گُه‌بازیه توی زندگی ما زن‌ها پیاده کرده.»

بارهاوبارها برای زن‌های مختلف اتفاقات بدی افتاده است، فقط به‌خاطر اینکه خجالت می‌کشیدند از حقشان دفاع کنند.

می‌دونی مادربزرگم یک‌بار چی بهم گفت؟ گفت: شما جوون‌ها فکر می‌کنین باید همیشهٔ خدا شاد و شنگول باشین. و درست می‌گفت. زندگی پر از پستی‌وبلندیه. هرچه زودتر به این حقیقت عادت کنیم، زودتر می‌تونیم با زندگی‌ای که داریم کنار بیایم و ازش لذت ببریم.»

طبق تجربهٔ من، مردم وقتی می‌خوان از خودشون داستانی دربیارن، از جزئیات ریز پرهیز می‌کنن، چون اون جزئیات رو می‌شه بررسی کرد.

«پوچی همان نیستی است.» مکبث، ویلیام شکسپیر

عادلانه نیست که والدین از غمی که بچه‌ها برای خودشان ایجاد می‌کنند، زجر بکشند.

خال‌کوبی‌های روی دو بازویش که انگار با همدیگر برای جلب‌توجه بیننده‌ها رقابت می‌کنند. چرا بعضی‌ها اصرار دارند پوستشان را علامت‌گذاری کنند؟ پوست باید پاک و بی‌نقص و صاف باقی بماند و فقط گذر اجتناب‌ناپذیر زمان اجازهٔ نقش انداختن روی آن را داشته باشد.

هرازگاهی آرزو می‌کنم کاش مرگ خیلی ساده می‌اومد و من رو با خودش به یک بهشت آروم و ساکت می‌برد. جایی که کابوس دیدن توش ممنوع باشه.

لبخندش وسیع‌تر شد. «عزیزم، زیبایی زیر همهٔ اینهاست. درون وجودته که می‌تونی زیبایی واقعی رو پیدا کنی. و اینجا.» دست کوچکم را گرفت و روی قلبم گذاشت.

«شاید دیگران منتظر بمانند تا شمعشان خاموش شود. اما من خود شمعم را خاموش می‌کنم.»

بعضی‌وقت‌ها مهر مادر بهترین دوا برای هر دردی است.

‫«این‌همه سال روان‌شناس‌های مختلف برچسب‌های مختلفی مثل وسواسی، قربانی زورگویی، مضطرب پساآسیب، و عملاً دیوونه بهم چسبوندن، درحالی‌که مشکلم انسانی‌ترین مشکل دنیا بوده. دل‌شکستگی

خنده باعث می‌شود آدم مشکلاتش را هرچند برای مدتی بسیار کوتاه، پشت سر بگذارد و فراموش کند.

معذرت‌خواهی کردن سخت‌ترین کار دنیاست،

غمگینانه به او نگاه می‌کنم. آتش درونم خاموش شده است. «تنها بلندی زندگی من پیدا کردن تو بود. جز اون همیشه فقط و فقط پستی بوده.» غم در صدایم موج می‌زند. «دیگه نمی‌تونم این‌جوری زندگی کنم. فقط رازهای اون خونه می‌تونن دوباره من رو سرحال کنن.»

خسته‌ام. خدایا، چقدر خسته‌ام. گویی دستی نامرئی کابل شارژم را از پریز برق کشیده است.