بریده‌هایی از کتاب اتاق مهمان

صحبت دربارهٔ یک لطمهٔ روحی شدید مثل این است که دل‌وروده و قلبت را دردمندانه از شکم دربیاوری و در معرض دید همه بگذاری

مامان‌ها خانواده را کنار هم نگه می‌دارند و خودشان نباید درهم بشکنند. مثل ستون خانواده هستند.

بین همهٔ ما، مامان همیشه تنها عضو خانواده بوده که احساساتش را به‌خوبی مخفی کرده است، انگار فکر می‌کند همهٔ مامان‌ها همین‌طوری هستند. مامان‌ها خانواده را کنار هم نگه می‌دارند و خودشان نباید درهم بشکنند. مثل ستون خانواده هستند.

مام طبیعت هر چی گُه‌بازیه توی زندگی ما زن‌ها پیاده کرده.»

بارهاوبارها برای زن‌های مختلف اتفاقات بدی افتاده است، فقط به‌خاطر اینکه خجالت می‌کشیدند از حقشان دفاع کنند.

می‌دونی مادربزرگم یک‌بار چی بهم گفت؟ گفت: شما جوون‌ها فکر می‌کنین باید همیشهٔ خدا شاد و شنگول باشین. و درست می‌گفت. زندگی پر از پستی‌وبلندیه. هرچه زودتر به این حقیقت عادت کنیم، زودتر می‌تونیم با زندگی‌ای که داریم کنار بیایم و ازش لذت ببریم.»

«پوچی همان نیستی است.» مکبث، ویلیام شکسپیر

طبق تجربهٔ من، مردم وقتی می‌خوان از خودشون داستانی دربیارن، از جزئیات ریز پرهیز می‌کنن، چون اون جزئیات رو می‌شه بررسی کرد.

خال‌کوبی‌های روی دو بازویش که انگار با همدیگر برای جلب‌توجه بیننده‌ها رقابت می‌کنند. چرا بعضی‌ها اصرار دارند پوستشان را علامت‌گذاری کنند؟ پوست باید پاک و بی‌نقص و صاف باقی بماند و فقط گذر اجتناب‌ناپذیر زمان اجازهٔ نقش انداختن روی آن را داشته باشد.

عادلانه نیست که والدین از غمی که بچه‌ها برای خودشان ایجاد می‌کنند، زجر بکشند.