بریده‌هایی از کتاب پنجاه چیزی که تقصیر من نیست

دست‌شویی‌های زنانهٔ عمومی همیشه باعث شکستن غرور می‌شوند. منتظرشدن در صف‌های طولانی... دعاکردن برای اینکه دست‌شویی تمیز باشد... مشاهدهٔ اینکه تمام زنان زیبا در حال تجدید آرایش هستند... او لاغرتر است، او پرتر است... موهای او بهتر است... لباس‌هایش بهتر است... کفش‌هایش بهتر است... همه‌چیزش بهتر است... خیره‌شدن به خودمان در آینه... آرایش‌کردن... تمرین‌کردن مکالمه‌مان... پاک‌کردن اشک‌هایمان... بررسی خودمان... بررسی دوبارهٔ خودمان... بررسی... بررسی دوباره...

پدرومادر از فروشگاه خرید می‌کنند، در رستوران غذا می‌خورند و شخصاً به گیشهٔ تئاتر مراجعه می‌کنند و بلیت جدیدترین نمایش‌ها و باله‌ها را می‌خرند. پدر حتی دوست ندارد نامه‌هایش را در صندوق‌پستی که جلوی دفتر پست است بیندازد. دوست دارد ماشینش را پارک کند، وارد دفتر پست شود و خودش شخصاً نامه را به متصدی باجه بدهد که حتی اسم کوچکش را هم می‌داند. دخترم به‌صورت الکترونیکی خرید می‌کند، خرید را پس می‌دهد، بلیت می‌خرد، قبض‌ها را پرداخت می‌کند و حتی غذا سفارش می‌دهد. حتی در سوپرمارکت هم خودش اجناسی را که خریده اسکن می‌کند، پولشان را می‌دهد و در پاکت می‌چیند. تنها یک‌بار به پستخانه رفته است، آن‌هم وقتی من مجبورش کردم تمبرهایی را برای یادداشت‌های تشکری بخرد که خودم مجبورش کرده بودم آن‌ها را بنویسد. حتی تا نزدیک باجه هم نرفت و قبل از اینکه بتوانم متوقفش کنم به‌سمت جایی اشاره کرد: «اونجا دستگاهشم دارن مامان!»

«تقصیر من نیست که بعضی روزها حتی باوجود دانش و عملکردم بازهم ارزش خودم را با میزان چربی بدنم می‌سنجم!»

«تقصیر من نیست که انرژی دارم به آشپزخانه بپرم و بستنی ساندی درست کنم، ولی انرژی ندارم موقع تبلیغ تلویزیونی حتی یک حرکت یوگا انجام بدهم!»

عزیزانمان می‌میرند و عضلات و پوستم حتی قبل از اینکه با من خداحافظی کنند ترکم می‌کنند؛

وقتی دنیا این پیام را مخابره می‌کند که همهٔ زن‌ها از پس هر کاری برمی‌آیند، سخت است که احساس نکنی بقیهٔ زن‌ها موفق هستند و فقط خودت در یک چاه گیر افتاده‌ای.

«پدر! لپ‌تاپت رو بیار توی سالن ناهارخوری تا کمکت کنم نشانگر کتاب درست کنی.»

با کورسوی امیدی سعی کردم حاصل روزها تحقیق و تجربهٔ شخصی‌ام را در چنین محیطی به‌وسیلهٔ چهار کاریکاتور کوچک در روزنامه بیان کنم... و گاهی قلبم می‌شکند وقتی مردم می‌گویند: «دوباره شروع کرد درمورد خریدکردن بنویسد.»

هیچ‌کس وجود ندارد تا از صدها فشار مختلف و ساعت‌های تلف‌شده و چیزهای کوچک تخریب‌کنندهٔ اعتمادبه‌نفس که در وجودم انباشته می‌شوند و آخر شب از من موجودی خسته و بی‌فایده و خردشده در ساعت ۰۰: ۹ شب و بعد در ساعت ۰۶: ۹ چاق‌تر از قبل می‌سازند حرفی بزند. هیچ‌کس به‌خاطر چیزهای کوچکی که مانع انجام کارهای بزرگ می‌شوند با من همدردی نمی‌کند.

تقصیر من نیست که ما هنوز هم باید خودمان را به‌زور در تعریف یک نفر دیگر از زیبایی بگنجانیم، چون به‌غیراز آن هیچ گزینهٔ واقع‌گرایانهٔ دیگری وجود ندارد!

شش شماره از مجلات خوانده‌نشدهٔ «سبک زندگی سلامت» روی پیشخوان آشپزخانه دارم که باعث می‌شوند از موضعم نسبت به نودل، شش ماه عقب بمانم. جلوی صندوق سفارش فلج شده‌ام. به بقیهٔ افراد کم‌صبری که در صف پشت سرم ایستاده‌اند رو می‌کنم و تنها چیزی را بر زبان می‌آورم که در سال‌های بزرگ‌سالی‌ام از آن مطمئن هستم

زندگی برای دخترها متفاوت است. زندگی ما وقت بیشتری می‌خواهد. زندگی ما پیچیده‌تر است.

این زندگی من است که اندازه‌ام نیست.

این تقصیر من نیست که ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که هنوز یک زن را براساس نوع پوشش، وزن، تجرد و تأهل و همسرش قضاوت می‌کنند.

زنان خیلی کمی در پایان روز انرژی دارند تا آن‌طور که به بقیه رسیدگی می‌کنند به خودشان رسیدگی کنند.

ولی این تقصیر من نیست که ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که هنوز یک زن را براساس نوع پوشش، وزن، تجرد و تأهل و همسرش قضاوت می‌کنند.

«تقصیر من نیست که جوری بزرگ شده‌ام که فکر کنم همه‌چیز تقصیر من است

به او نگاه می‌کنم. غرق در گوشی آیفونش با دوهزار دوست فیس‌بوکی که آن‌ها را به بودن با من ترجیح می‌دهد. برای فرزندم هر کاری می‌کنم؛ حاضرم از این طرف دنیا تا آن طرف دنیا سینه‌خیز بروم تا به او کمک کنم. حاضرم برایش بمیرم. همه‌چیز به او می‌دهم، غذای خودم را، پتوی خودم را، تخت خودم را، خانه‌ام را، زندگی‌ام را. او زندگی من است. هر کاری برایش می‌کنم؛ ولی معلوم شد که هر کاری می‌کنم جز اینکه دهانم را ببندم.

بارها طی جنبش‌های نوخواهی اتفاق افتاده که تلاش برای رسیدن به هدفی والا جایش را به تلاش برای برطرف‌کردن نیاز آن لحظه داده است.

ناامیدی مثل موج بلندی من را دربرمی‌گیرد، موجی از ناراحتی و ناعدالتی من را به زیر می‌کشد...