بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

من بی‌نقص نیستم؛ نه، همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم.

به قول جیمز مک‌مورتی: «حالا دیگه همه‌چی وارونه و برعکسه و خَره چَپَکی سوارِ ما شده.»

هیولا آینده است نه لولوی زیر تختخواب. گذشته فقط چیزی‌ست که می‌خواهیم فردا آن‌را پشت سر بگذاریم. هیولا خودِ آینده است، ناشناخته‌ها... مرزهایی که هنوز کسی از آن عبور نکرده. جدالی که هنوز کسی با آن روبه‌رو نشده. توانی که هنوز محقق نشده. اژدهایی که هنوز رام نشده. و در مسیرِ یک‌طرفهٔ برخوردی بدون بازگشت، آینده ـ این هیولا ـ همیشه منتظرِ ماست و همیشه آمدن‌مان را می‌بیند. پس باید سرمان را بالا بگیریم و با شجاعت نگاهش کنیم.

تفکر باید باعث ساده‌ترشدنِ مسائل شود، نه این‌که آن‌ها را پیچیده‌تر کند.

تُف به این تفاوت‌های فرهنگی!

چیزی‌که می‌خواهیم، همان چیزی‌ست که نیاز داریم. و چیزی‌که نیاز داریم، همان چیزی‌ست که می‌خواهیم.

وقتی می‌فهمی کی هستی که آن‌قدر مستقل شده باشی تا افکارت را باور کنی و مسئولیت کارهایت را به عهده بگیری

هر موفقیتی با قدمی در یک ردیف ممکن می‌شود. کاری را خوب انجام دهید، بعد کاری دیگر. باری، و بعد باری دیگر. دوباره و دوباره تا رسیدن به مقصد. و بعد دوباره قدمی در مسیری تازه..

به جای جنگیدن با زمان و تلف‌کردن‌اش، بیایید با آن برقصیم و لحظه‌های تلف‌شدهٔ زندگی‌مان را جبران کنیم.

بدون سایه‌ها نمی‌توانیم ارزشِ نور را بفهمیم. باید تعادل‌مان به‌هم بخورد تا بتوانیم جاپامان را پیدا کنیم. بهتر است آدم بپرد تا این‌که بیفتد.

«عادت‌های خوبی خلق می‌کنم و بردهٔ آن‌ها می‌شوم.»

روزهایی که می‌گفتم «زشته اگه... رو انجام ندم» یا «مجبور نیستم ولی بهتره... رو انجام بدم»، به صبح‌هایی مملو از «چه‌می‌دانم» ها و «بیا فراموش کنیم» ها تبدیل شدند. می‌دانید چطوری‌هاست که. وقتی هیچ برنامه‌ای نداشته باشید، معمولاً چیز خوبی هم گیرتان نمی‌آید.

هیچ‌کس به‌خاطر کاری که انجام داده به دردسر نمی‌افتد. فقط وقتی به دردسر می‌افتی که مچ‌ات را بگیرند. هنرِ اصلی این است که بتوانی بزنی زیرش! قانون‌شکن‌ها لبهٔ پرتگاه زندگی نمی‌کنند، آن‌ها همیشه آن وسط‌مَسَط‌ها هستند... و همچنان پیش می‌روند.

دانستنِ این‌که چه‌کسی هستیم سخت است. اول باید آنی که نیستیم را حذف کنیم، آن‌وقت خودمان را ـ آن‌جا که باید باشیم ـ پیدا می‌کنیم.

نمی‌خواستم دههٔ سومِ زندگی‌ام را جهتِ آمادگی برای مابقیِ عمرم از دست بدهم.

گاهی این‌که یک چیز را انتخاب کنید و به آن متعهد بمانید، مهم‌تر از آن است که چه چیزی را انتخاب می‌کنید.

حالا دیگر داشتم هق‌هق می‌زدم. بالاخره این اعترافِ طولانی به انتها رسید. در سکوت نشستیم. منتظر حکم کریستین بودم. هیچ خبری نشد. بالاخره درحالی‌که این سکوت باعث بی‌قراری‌ام شده بود، سرم را بالا گرفتم. برادر کریستین که در تمام این مدت حتی یک کلمه هم حرف نزده بود، خیره شد توی چشم‌هام و خیلی آرام و نجواگونه گفت: «منم همین‌طور.» گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم.

وقتی غر می‌زدم که تنها کفش ورزشی‌ام قدیمی و ازمدافتاده است، مادرم می‌گفت: «اگه بخوای همین‌جوری یِریز غر بزنی می‌برمت دیدنِ پسری که پا نداره!»

ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم. با شرایط یکسان یا توانایی‌های برابر به دنیا نیامده‌ایم، اما بایستی فرصت‌های برابر داشته باشیم. به‌عنوان انسان، ارزش‌هامان است که متحدمان می‌کند. این‌را جشن بگیرید.