بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

انتظاری که برآورده نشود بیش از امیدی که برآورده نشود آسیب‌رسان است، درحالی‌که امیدِ برآورده‌شده بیش از انتظارِ برآورده‌شده ما را خوشحال می‌کند.

افسوس، یعنی چیزی می‌خواسته‌ای و به آن نرسیده‌ای. حالا به هر دلیلی. یا به‌خاطر بی‌عرضگیِ خودت، یا به‌خاطر زورِ روزگار. گاهی این آخر خط است و باید با وقار پا پس بکشیم. ولی بیش‌تر وقت‌ها فقدان‌هامان فقط برای این است که زود دست می‌کشیم. باید کاری کنیم که زورِ افسوس‌ها کم شود. بیایید بی‌خیالِ آکروبات‌بازی روی طنابِ باریکِ بینِ «خیلی دیر شده» و «هنوز فرصت هست» شویم.

اگر می‌توانی، قبل از انجام‌دادن‌اش، اول از خودت بپرس می‌خواهی‌اش یا نه.

امید بیش از انتظار سود می‌رساند و نقضِ آن کم‌تر آسیب‌زاست، چون در حد انتظار قابل‌اندازه‌گیری نیست.

ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم. با شرایط یکسان یا توانایی‌های برابر به دنیا نیامده‌ایم، اما بایستی فرصت‌های برابر داشته باشیم. به‌عنوان انسان، ارزش‌هامان است که متحدمان می‌کند. این‌را جشن بگیرید.

من بی‌نقص نیستم؛ نه، همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم.

یک بار که فهمیدی سیاه است، دیگر مثل قبل تاریک نخواهد بود!

«اشتهای یک نفر سوءهاضمهٔ دیگری‌ست.»

محروم‌کردنِ آن‌که معتاد ایده است، به او کمک می‌کند. آن‌که معتاد حقیقت است را باید پرورش داد.

داشتنِ گزینه‌های بی‌شمار می‌تواند از هر کدام‌مان یک دیکتاتور بسازد. بنابراین باید خودمان را از آن فزونی‌ای که در زندگی‌مان نمی‌گذارد بیش‌تر و بیش‌تر خودمان باشیم، خلاص کنیم. وقتی گزینه‌هایی را که برای‌مان بی‌فایده‌اند کنار بگذاریم، درنهایت و تقریباً به‌طور تصادفی، پیش روی‌مان گزینه‌های مفیدتری می‌بینیم. دانستنِ این‌که چه‌کسی هستیم سخت است. اول باید آنی که نیستیم را حذف کنیم، آن‌وقت خودمان را ـ آن‌جا که باید باشیم ـ پیدا می‌کنیم.

به خودم یادآوری می‌کردم لابد این‌جا درسی برای یادگیری بوده و من فرستاده شده‌ام این‌جا تا آن درس را یاد بگیرم، می‌گفتم تهِ این وضعیتِ سیاهْ سپیدی‌ست، می‌گفتم باید از جهنم عبور کنم تا به آن‌طرفش برسم، و همین کار را هم کردم. بدون سایه‌ها نمی‌توانیم ارزشِ نور را بفهمیم. باید تعادل‌مان به‌هم بخورد تا بتوانیم جاپامان را پیدا کنیم. بهتر است آدم بپرد تا این‌که بیفتد.

آدم اگر صداقت به خرج دهد، سرش را با آرامش روی بالش می‌گذارد، و اگر نه، حتی اگر کسی کنارمان باشد، ما همیشه تنها می‌خوابیم؛ درحالی‌که پر از تشویش‌ایم.

همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم.

دانستنِ این‌که چه‌کسی هستیم سخت است. اول باید آنی که نیستیم را حذف کنیم، آن‌وقت خودمان را ـ آن‌جا که باید باشیم ـ پیدا می‌کنیم.

می‌فهمم مسئول سرنوشتم هستم، مسئول تخیلم. و هم گناهکارم، هم معصوم. هم آسیب‌رسانم، هم کمک‌کننده. و درهرصورت... همیشه فانی خواهم بود.

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

وقتی عمیقاً به این موضوع که "بالاخره می‌میریم" باور پیدا کنیم، آن‌وقت بیش‌تر در زمان حال حضور خواهیم داشت.

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

همیشه معتقد بود اگر چیزی را می‌فهمی، پس مالِ توست، آن‌قدر که حتی می‌توانی اسمت را زیرش بنویسی و آن‌را به خودت نسبت بدهی، به آن اعتقاد داشته باشی، آن‌را بفروشی و به خاطرش مدال بگیری.

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.