بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

دیگر از بهانه‌هایی که سرنوشت به ما اجازه می‌دهد بابت آن‌ها به خودمان حق بدهیم، خسته شده بودم

«گاهی آدم‌ها دوست ندارند همان کاری را بکنند که تو می‌کنی.»

اگر در ترکیبِ ثابت نیستید و فکر می‌کنید لیاقتِ حضور در آن‌را دارید، حق انتخاب را از مربی‌ها بگیرید؛ آن‌قدر خوب بازی کنید که انکارناپذیر شوید.

باید برویم جایی‌که دریافتیِ حسگرهای بدن‌مان کاهش پیدا کند، تا بتوانیم صدای سیگنال‌های اصلی را در پس‌زمینهٔ روح‌مان بشنویم. وقتی سروصدا کم شود، نشانه‌ها واضح‌ترمی‌شوند، دوباره صدای خودمان را می‌شنویم و با خودمان دیداری تازه می‌کنیم. گذرِ زمان به‌تنهایی دل را جلا می‌دهد.

بعضی آدم‌ها چرندگویند و بعضی آدم‌ها دروغگو. فرق‌شان این است که دروغگو سعی می‌کند چرندش را پنهان کند، اما چرندگو نه. برای همین است که چرندگوها را ترجیح می‌دهم

زمانی شنا یاد گرفتم که مادرم من را توی رودخانهٔ لانو انداخت؛ دو راه بیش‌تر نداشتم، یا باید همراه آب از آبشاری که دوونیم متر با من فاصله داشت پایین می‌افتادم یا خودم را به ساحل می‌رساندم. و بله، خودم را به ساحل رساندم.

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

خفن بودن قانونی طبیعی‌ست. اگر برای فلان‌موقع خفن بوده، پس همیشه خفن است. بابِ روز، شاخه‌ای نازک بر تنهٔ خفن‌بودن است، هوسی زودگذر که پانزده دقیقه بیش‌تر دوام نمی‌آوَرَد، حتی اگر هر مُدِ تازه‌ای را امتحان کند. خفن امتحانِ زمان را پس می‌دهد. چون خفن تلاشی نمی‌کند. خفن، همین‌طوری خفن است.

یعنی می‌توانیم جوری زندگی کنیم که مشتاقانه منتظرِ بازگشت به گذشته باشیم؟

معمولاً اولین قدمی که ما را در زندگی به هویت‌مان می‌رساند، گفتنِ «من خودم رو خوب می‌شناسم» نیست، بلکه گفتنِ «می‌دانم چه‌کسی نیستم» است. فرآیندِ حذف.

طوری رفتار کردم که نشان بدهم کار را می‌خواهم، نه طوری‌که فکر کنند محتاجِ آن‌ام.

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

معتقدم حقیقت فقط زمانی ناراحت‌کننده است که دروغ می‌گوییم.

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

پرسید: «از ازدواج‌کردن می‌ترسی؟» این‌هم یکی دیگر از آن سؤال‌ها بود. من در جایگاه شاهد بودم و باید سنجیده حرف می‌زدم. ظاهراً پسرِ سه‌ساله‌ام مهارت‌های بحث و قابلیتِ بازجویی را از خودم به ارث برده بود. دوباره فکر کردم. «آره. گمونم یه‌خُرده می‌ترسم.» «از چی؟» گفتم: «... ازدست‌دادنِ خودم.»

بدنم داشت ضعیف می‌شد اما ذهنم قوی‌تر. انگار هر مقدار وزنی که از دست می‌دادم ـ به همان اندازه و حتی بیش‌تر ـ به هوشمندیِ ذهنم اضافه می‌شد.

«اگه لازم داری بردار، اگه می‌تونی بذار.»

دانستنِ این‌که چه‌کسی هستیم سخت است. اول باید آنی که نیستیم را حذف کنیم، آن‌وقت خودمان را ـ آن‌جا که باید باشیم ـ پیدا می‌کنیم.

همهٔ ما برای تک‌تکِ لحظه‌های زندگی‌مان ساخته شده‌ایم. چه آن لحظه ما را بسازد، چه ما آن لحظه را بسازیم چه شکارچی باشیم، چه شکار، ما برای آن لحظه ساخته شده‌ایم.

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.