بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

حکمتی مضاعف از گفتارهای حکیمانهٔ افریقایی! آن‌ها سعی ندارند در مشاجره‌ها بابت درست یا غلط برنده شوند، بلکه سعی دارند یکدیگر را بفهمند. این دو مورد با هم فرق دارند.

خودم فکر کردم «یادت باشه بهتره بویی داشته باشی و فراموش نشی، تا این‌که بی‌بو باشی و از یادها بروی.»

دیگر از بهانه‌هایی که سرنوشت به ما اجازه می‌دهد بابت آن‌ها به خودمان حق بدهیم، خسته شده بودم. آماده بودم خودم رئیسِ خودم باشم، خودمْ خودم را مقصر بدانم و خودمْ خودم را تبرئه کنم، لازم بود به این باور برسم که دست‌های من روی فرمانِ زندگی‌ام هستند.

معتقدم حقیقت فقط زمانی ناراحت‌کننده است که دروغ می‌گوییم.

اگر در روندِ کار، در تک‌تکِ لحظات حضور ذهن داشته باشیم و لذتِ انجامِ کار را حس کنیم، هیچ‌وقت سرِ بزنگاه و آخرِ کار خشک‌مان نمی‌زند. چرا؟ چون به خط پایان فکر نمی‌کنیم، چون حواس‌مان به زمان نیست، چون مشغولِ دیدزدنِ خودمان در صفحه‌نمایشِ بزرگِ ورزشگاه نیستیم. در لحظه مشغول عمل‌کردن‌ایم و راهْ همان مقصد است و خط پایانی وجود ندارد

اگر می‌توانی، قبل از انجام‌دادن‌اش، اول از خودت بپرس می‌خواهی‌اش یا نه.

«اگر هر آن‌چه می‌خواهم انجام دهم، نشستن و حرف‌زدن با تو باشد... گوش می‌کنی؟

«جوری واردِ یه جا نشین که انگار می‌خواین بخرینش،

کلماتْ لحظه‌ای‌اند، مهمْ نیت است.

هر تخریبی نهایتاً به ساختن ختم می‌شود، هر مرگی نهایتاً به تولد، و هر رنجی نهایتاً به آرامش.

معتقدم حقیقت فقط زمانی ناراحت‌کننده است که دروغ می‌گوییم.

خدایا، وقتی حقیقت سرِ راهم قرار می‌گیرد کمک کن هوشیاریِ لازم را برای پذیرش‌اش داشته باشم که حضورِ ذهنِ کافی برای شناختن‌اش داشته باشم آن‌قدر در لحظه زندگی کنم که بتوانم با توجه به نیازِ زندگی‌ام آن‌را به کار بگیرم آن‌قدر صبور باشم که مراقبت کنم و از دستش ندهم و آن‌قدر شجاع باشم که بتوانم آن حقیقت را زندگی کنم

با تلاش برای نمُردن، بیش‌تر زنده نمی‌مانیم. وقتی درگیر و مشغولِ زندگی‌کردن باشیم، بیش‌تر «زندگی» می‌کنیم.

نابغه می‌تواند هر کاری بکند، ولی هر کاری را به‌نوبت.

خیال‌تان از یک چیز راحت باشد، و آن این است که ذاتِ بشر همیشه ثابت است و تغییر نمی‌کند. این‌قدر حیرت‌زده نشوید، باورنکردنی هر روز در حالِ رخ‌دادن است، گاهی الهی‌ست، و گاهی تُفی سربالا که به صورت خودمان پاشیده می‌شود. آن‌را انکار نکنید. به آن توکل کنید، و انتظار هر چیزی را داشته باشید. باورش کنید. ‌

در این جهان شاهدِ هر چیزِ خارق‌العاده و سرشار از نبوغ ـ متعالی و شگفت‌انگیز ـ و سرشار از خوشی یا رنج باشید. موجودیتِ آن‌ها را به رسمیت بشناسید، چه زشت و چه زیبا، چه غم‌انگیز و چه شادی‌آور. شاهکارهای شگفت‌انگیزِ جهان و بختِ خوب و همچنین تواناییِ بشر در انجام‌دادنِ شرورانه‌ترین کارها را ببینید و تعجب نکنید. در مواجهه با زیبایی‌ها یا بلایای طبیعی نابینا نباشید. تمام کارهایی که خداوند و طبیعت انجام می‌دهند باورکردنی‌اند.

«چه نمایشِ باورنکردنی‌ای!» یا «چه عملِ شجاعانهٔ باورنکردنی‌ای!» یا «چه غروبِ باورنکردنی‌ای!» یا «چه استراحتِ باورنکردنی‌ای!» چرا باید چیزهایی را که عالی و فوق‌العاده‌اند، چیزهایی را که به‌واقع باعث می‌شوند بیش‌تر به آن‌ها باور پیدا کنیم با این واژهٔ متضاد توصیف کنیم؟ چیزی خارق‌العاده، برجسته، شگفت‌انگیز و یِکّه، قطعاً باورنکردنی نیست. اعجاب‌انگیز، باشکوه، شگرف، و شگفت‌آور؟ بله. همین الان اتفاق افتاده، شما شاهدش بودید، خودتان انجامش دادید، پس باورش کنید. باورنکردنی؟ نخیر! باید به هر چیزِ خارق‌العاده بیش‌تر اعتبار دهید.

همیشه می‌نوشتم تا بتوانم فراموش کنم.

معتقدم حقیقت فقط زمانی ناراحت‌کننده است که دروغ می‌گوییم.

حقیقت فقط زمانی ناراحت‌کننده است که دروغ می‌گوییم.